Suzanne (38): ‘De verlatingsangst van mijn dochter belemmert ons leven’

Suzanne (38) is gek op haar werk. Toch overweegt ze om ontslag te nemen. De reden? Haar dochter heeft extreem veel last van paniekaanvallen. De verlatingsangst is zo groot dat het het leven van Suzanne en haar partner negatief beïnvloedt. 

“De afgelopen twaalf jaar ben ik nog nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Naar mijn mening is het werk als stewardess de mooiste baan die er bestaat. De bestemmingen, het contact met collega’s, de vrijheid: ik kon er geen genoeg van krijgen. Natuurlijk heeft het ook negatieve kanten, zoals jetlags of onregelmatige werktijden. Ik vond het dan ook belangrijk dat mijn partner dit leventje kon accepteren. 

Zodra ik mijn koffer pak begint ze te krijsen

Het was dus geen verrassing dat ik met een piloot thuis kwam. Inmiddels zijn we tien jaar samen en hebben twee kinderen. Een zoon van negen, en een dochter van vijf. In het begin waren de onregelmatige werktijden nooit een issue. Ik ken veel collega’s met kinderen die zonder problemen zijn blijven vliegen dus ik had niet gedacht dat het moeilijkheden zou opleveren. Mijn man en ik hebben veel invloed op ons rooster en wisselen elkaar goed af. Wanneer hij voor zijn werk langer in het buitenland verblijft is, ben ik thuis. Als ik op pad ben, blijft hij bij de kids. Wanneer we tóch beiden naar het buitenland moeten, komen mijn moeder, schoonmoeder of tante langs om op te passen.

Bij mijn zoon hadden we nooit problemen en nog steeds niet. Hij pakt zelfs de koffer van mijn man en rolt hem naar de deur. Ook als ik wegga moet ik bijna bedelen om een afscheidskusje. Bij mijn dochter is het een ander verhaal. Wanneer ik mijn uniform uit de kast pak begint het gekrijs. Ze moet zó hard huilen dat ze soms geen adem meer krijgt en als ik mijn koffer inpak raakt ze volledig in paniek en trekt ze al mijn kleren weer uit de koffer.

Krijsend naar school

De verlatingsangst is er niet alleen wanneer we naar werk gaan. Wanneer we haar naar school brengen zet ze het bijvoorbeeld ook op het krijsen. Het gehuil kan soms uren aanhouden en ik ben regelmatig door een begeleider gebeld met de vraag of we haar wilde komen ophalen. Dan sta je op Schiphol en moet je last minute een oppas zien te regelen. Ook wanneer we haar naar bed brengen ontstaat er paniek. Ze valt nu op de bank bij ons in slaap en pas wanneer wij naar bed gaan, nemen we haar mee naar boven. Dan laten we haar bij ons in bed slapen.

Afgelopen herfstvakantie zijn we met het hele gezin op vakantie gegaan. Op een avond werd mijn man plotseling heel ziek en is hij naar het ziekenhuis gegaan. Mijn dochter heeft toen het hele hotel bij elkaar gegild. We zijn zelfs gebeld door de receptie-medewerker met de mededeling dat we een storende factor waren voor de andere gasten die wilde slapen. Mijn man had de huurauto meegenomen, dus wat kon ik doen? Ik heb toen ‘s nachts uren met mijn kinderen in de gym van het hotel gezeten. Bij thuiskomst zijn we op zoek gegaan naar een psycholoog. We staan op een wachtlijst en kunnen binnenkort op gesprek.”

Verlatingsangst bij je kind: hoe ga je ermee om als ouder?