Vivienne: ‘Ik wilde een thuisbevalling, maar moest van mijn man naar het ziekenhuis’

Wanneer Vivienne en haar man na een paar jaar en een moeizaam traject eindelijk in verwachting zijn van hun eerste kindje, voelt zij aan alles dat ze een thuisbevalling wil. Helaas denkt haar man daar anders over: “We gingen naar het ziekenhuis en daar was geen discussie over mogelijk, zei hij.”

Vivienne (36): “Het heeft best even geduurd voordat ik zwanger raakte van onze mooie dochter. We doorliepen een heel ziekenhuistraject en zagen vele artsen en verpleegkundigen voorbij komen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het geweldig wat deze mensen doen en kunnen. Door de wetenschap ben ik uiteindelijk zwanger geraakt, maar daarna kon ik geen arts meer zien.

Ik was zo klaar met dat ziekenhuis en medicatie en artsen en weet ik veel wat allemaal. Dus ik voelde al vroeg in mijn zwangerschap dat ik een thuisbevalling wilde. Ondanks dat ik zwanger ben geraakt via een traject en de nacontroles in het ziekenhuis, wist ik zeker dat ik thuis wilde bevallen. Met een verpleegkundige en de kraamhulp en mijn man, in mijn eigen cocon en op de manier hoe ik dat wil.

Ik wilde de regie terug en koos voor een thuisbevalling

Waarschijnlijk voelde ik dit zo sterk omdat ik er behoefte aan had de regie terug te nemen. Dat hele traject voelde alsof ik nergens controle over had en deze zwangerschap en de bevalling, dat was van mij. Ik wilde bepalen waar ik ging bevallen, of ik wel of geen pijnstilling wilde, hoe ik wilde zitten of staan of liggen. Het voelde alsof ik de regie over mijn lichaam terug nam en dat voelde zo goed!

Tot die ene afspraak bij de verloskundige samen met mijn man. Ze begon over de bevalling, ook al was die nog best ver weg, en of ik al had nagedacht over een thuis- of ziekenhuisbevalling. Mijn man zei rustig dat ik naar het ziekenhuis zou gaan en toen keek de verloskundige mij aan. Ik raakte een beetje in de war van zijn opmerking, want hallo: ik ben zwanger en ik ga bevallen, daar had hij niets over te zeggen! Dus ik stamelde wat, geen idee meer wat ik zei eigenlijk. En ook de rest van de afspraak heb ik niet helemaal meer meegekregen. We kregen informatieboekjes mee over de bevalling en gingen naar huis.

Mijn man vond dat er ‘te veel risico’s’ zaten aan een thuisbevalling…

Toen ik weer bij zinnen was, vertelde ik mijn man dat ik helemaal niet in het ziekenhuis wilde bevallen, maar thuis. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en zei dat dat geen optie was. Ik vroeg wat hij bedoelde en hij zei alleen maar dat we naar het ziekenhuis gingen als het zo ver was, dat er te veel risico’s waren thuis. Sloeg nergens op natuurlijk, want dit waren alleen maar zijn eigen ideeën over een thuisbevalling. Hij had geen idee over de risico’s van een ziekenhuisbevalling en dat het thuis net zo veilig is als in het ziekenhuis. Veiliger misschien nog wel, omdat er minder snel ingrepen, zoals inknippen, uitgevoerd worden thuis. Ik liet het hier maar even bij, want in gesprek gaan met hem hierover had nu toch geen zin.

Weer had ik een afspraak bij de verloskundige, dit keer zonder man, en vertelde ik haar over dit voorval. Gelukkig was ze heel lief en zei ze dat veel aanstaande vaders het maar eng en spannend vinden, zo’n thuisbevalling. Maar mijn zwangerschap verliep prima en ik voelde me goed, dus er was niets om ons zorgen over te maken. Ook gaf ze me goede informatie mee over de voor- en nadelen tussen een thuisbevalling en een ziekenhuisbevalling, die ik samen met hem kon doornemen.

We sloten een compromis, maar daar heb ik spijt van

Die informatieboekjes lagen al een tijdje onaangeroerd op tafel, dus een aantal dagen later vroeg ik hem of hij er al naar gekeken had. Of hij het er samen over wilde hebben. Helaas wilde hij het niet eens overwegen en moest ik in het ziekenhuis bevallen van hem. Ik heb geprobeerd te praten over zijn angsten, heb gevraagd of hij nog een keer mee wilde naar de verloskundige, maar hij kapte me af en zei dat hij er niets over wilde horen. Nou ben ik echt niet op mijn mondje gevallen en kunnen mijn man en ik altijd goed praten over van alles, maar ik wist gewoon niet wat ik hier mee aan moest. Ik was toch zwanger en degene die ging zeggen hoe we dit gingen doen?! Ik wilde een thuisbevalling.

Uiteindelijk heb ik hem uit kunnen leggen dat ik een badbevalling voor me zag en hij gaf toe dat dat heel mooi klonk, maar hij vond dat ik het romantiseerde. We zijn nog een keer samen naar de verloskundige geweest en daar zijn we tot een compromis gekomen: we zouden voor mijn droombevalling gaan, maar dan wel in het ziekenhuis. Tot op het moment van bevallen heeft dit aan me geknaagd, maar uiteindelijk heb ik wel de bevalling gehad zoals ik hem wilde: in bad, met zacht licht en mijn lievelingsmuziek op de achtergrond. Er was zelfs een geboortefotograaf. De locatie? Het ziekenhuis, en daar heb ik toch wel spijt van. Mochten we ooit nog zwanger raken, dan kan hij roepen wat hij wil, maar dan beval ik thuis.”

Fabel of feit: je mag geen geluid maken tijdens je bevalling