Na haar traumatische zwangerschap ging het nog steeds niet goed met Klaudia (31) en haar baby

Na haar traumatische zwangerschap hoopte Klaudia (31) op een rustigere periode waarin ze kon herstellen en genieten van haar baby. Niets bleek minder waar: de emotionele rollercoaster bleef doorgaan en het ging de verkeerde kant op met haar pasgeboren dochter Yuna.

Klaudia (31): “Mijn hele zwangerschap had ik het gevoel dat er niet naar me geluisterd werd en bij de bevalling was dit helaas niet anders. Tijdens elke controle bij de verloskundige heb ik erop gehamerd dat ik wilde bevallen met een ruggenprik. Dat vond ik zo fijn bij mijn eerste bevalling en het maakt me niet uit hoe anderen daarover denken: ik wilde een ruggenprik.

Kwam na de traumatische zwangerschap alles goed?

Ik vond dat ik genoeg geleden had mijn hele zwangerschap én ik wilde genieten van het moment dat mijn dochter geboren zou worden, zonder pijn. Maar toen ik met weeën en acht centimeter ontsluiting het ziekenhuis binnenkwam, kreeg ik geen ruggenprik. Ik zocht de ruimte af naar mijn verloskundige, die wist dat mijn enige wens die pijnstiller was. “Waarom zegt ze niks”, vroeg ik me af. In plaats van een ruggenprik, kreeg ik een morfinepompje, want de baby zou toch zo geboren worden. Het duurde zo lang allemaal en ik zat middenin een weeënstorm, die morfine deed ook niks meer.

Ondertussen waren we alweer drie uur verder en was er nog steeds geen baby. Ik bleef hangen op 9,5 centimeter en ik herinnerde me dat ik dit bij mijn eerste ook had. Dus dat zei ik en toen zou bij de volgende wee het randje waarop ik bleef hangen weggeduwd worden. Tijdens het persen duwde de verloskundige haar vinger mee naar binnen en toen werd Yuna geboren. Het enige wat ik dacht was “Ze is eruit, wat ben ik blij dat er een einde is gekomen aan deze zwangerschap”.

Ik was zo bezig geweest met mijn omgeving dat er van alles gebeurde, maar niks draaide voor mijn gevoel om het moment van de geboorte. Ik had mezelf zo graag een ander eerste moment met mijn dochter gegund…

De stuipjes leken op epilepsie

Ik had zo uitgekeken naar het moment dat mijn baby er zou zijn. En dat alle klachten die ik in mijn traumatische zwangerschap had zouden verdwijnen, maar dat gebeurde helaas niet. De dagen na de bevalling had ik verwacht dat mijn bekken minder pijnlijk zouden worden, maar in plaats daarvan werd de bekkeninstabiliteit nog veel pijnlijker. Daarbij kwam ook nog dat Yuna stuipjes kreeg in haar slaap waardoor we naar de spoedeisende hulp verwezen werden. Daar bleek dat haar zuurstof steeds daalde en kregen we slecht nieuws te horen: ze werd opgenomen in het ziekenhuis. De stuipjes leken op epilepsie, dus dat moest onderzocht worden.

En zo begon de achtbaan weer, maar nu op een heel ander level. Ons zoontje moest weer opgevangen worden en hij vroeg waarom hij weer weg moest. Dat deed zoveel pijn… Ik had hem namelijk gezegd dat wanneer zijn zusje er zou zijn, alles goed zou komen en weer kwam ik die belofte niet na. Vanwege corona mocht mijn man niet blijven, dus ik moest 24/7 voor onze dochter zorgen terwijl ik zelf nog in een rolstoel zat. Daarna moest Yuna ook nog overgeplaatst worden naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ).

Je weet niet wat je overkomt op dat moment. Ze kwam op de intensive care te liggen en daar moest ik haar dus achterlaten. Ik voelde me zo leeg. De hele zwangerschap had ik gevochten, volgehouden totdat ze er zou zijn en nu sloeg de twijfel toe. Heb ik alles voor niks gedaan? Er gaat van alles door je hoofd op zo’n moment…

Op de scans is een hersenbloeding te zien

Op de scans was een hersenbloeding te zien, alleen moest de uitslag nog komen of dit een oude of nieuwe hersenbloeding was. Een oude bloeding maakte niet uit, dat kan tijdens de bevalling gebeurd zijn. Dus weer werd je vol spanning naar huis gestuurd. De volgende ochtend kregen we beter nieuws, er was verder niets alarmerends te zien. De bloeding was een oude en dat zou geen verdere gevolgen hebben. Yuna mocht naar de medium care.

Ze kreeg nog wel een scan van haar hersenen waarbij ik de stuipjes uit moest lokken. Die schokjes kreeg ze namelijk in haar slaap en vaak ook wanneer ik tikjes op haar billen of rug gaf. ‘Ah ja, ik zie het’, zei de arts, maar verder kreeg ik geen informatie. De hele middag hebben we weer in spanning gewacht tot de uitslag gedeeld werd met ons. Het was geen epilepsie, maar het waren slaap myocloniëen: onschuldige schokjes tijdens de slaap van een baby.

Mijn gezin had alle focus nodig

We waren zo opgelucht. Eindelijk konden we naar huis na al die toestanden en dan voelde zo ontzettend fijn. Het was net alsof er een enorme storm langs geweest was die ons in heel veel chaos achterliet. Eenmaal thuis moest mijn man weer aan het werk. Ik was thuis met de kinderen, maar nog niet helemaal hersteld. Ik kon amper lopen, maar ik had weinig keus en moest door. Ook mentaal voelde ik me wankel en ik kreeg het daardoor niet rustig in mijn hoofd. Na 2,5 maand kreeg Yuna ook nog eens drinkproblemen en ernstig eczeem. Dat was precies de periode dat mijn werk ook weer begon, maar ik kon niet meer. Ik was op. Ik besloot me ziek te melden en te stoppen met werken. Mijn gezin had alle focus nodig.

De drinkproblemen bij Yuna kwamen door verborgen reflux. Haar slokdarm was helemaal ontstoken en dat was de reden dat ze geen grote hoeveelheden wilde drinken. Ook bleek ze intolerantie te hebben voor koemelk. Daarvoor kreeg ze speciale voeding op recept en Johannesbroodpitmeel bij elke voeding. Met zalf van de dermatoloog kregen we ook haar eczeem onder controle. Nadat alles weer wat rustiger werd, kwam er ook rust en ruimte in mijn hoofd om deze hele periode te verwerken. Ik heb therapie gehad en sindsdien gaat het beter. Ook heb ik na vijf maanden een gesprek met mijn verloskundige gehad over de traumatische zwangerschap en bevalling. Hierin heb ik alles besproken wat eerder niet kon. Dit gaf ook een soort afsluiting.”

5x angsten die vrouwen tijdens hun zwangerschap ervaren