Rachelle Abbas Persoonlijk 11 mrt 2019, 14:18

Leestijd: 4 minuten

Rachelle: ‘Ik dank jullie vriendelijk, mede treinreizigers: dankzij deze momenten verveel ik me nooit in de trein’ 

Ik (Famme’s Rachelle) – en ik ben vast een van de weinigen – vind treinreizen op zijn tijd best relaxed. Even rustig wakker worden in de trein voor ik werken moet, juist weer ontladen van werk op weg naar huis, wat me-time als ik van Utrecht naar het hoge noorden trein, noem maar op.

Maar my god, een treinreis is never a dull moment. De gesprekken die mensen voeren (beseffen ze überhaupt wel dat er nog zo’n 10 mensen – als het er niet meer zijn – alles kunnen horen?), de geuren die loskomen, ik kan wel even doorgaan. Ha! En laat dat nou net de reden zijn dat ik besloot op te sommen wat ik op een doodnormale dag tegenkom in een gemiddelde coupé.

De trein in

We beginnen bij het begin: je moet de trein in. Je hoeft er zelf maar weinig voor te doen, je wordt vanzelf meegelift door het geduw van anderen en voor je het weet sta je binnen. Maar waarom moet dat nou zo? Iedere ochtend vraag ik het me weer af. Ik snap werkelijk nooit waarom niemand één: fatsoenlijk kan wachten tot iedereen de trein uit is en twee: überhaupt rustig de trein in kan gaan. Ze lijken wel een zwerm van wespen. Zodra de deuren openen, gaat iedereen al een stukje dichterbij staan (waarom?). Die voeten schuifelen maar door tot de laatste inzittenden de trein hebben verlaten. Vanaf dat moment lijkt het wel of iedereen een startsein heeft gekregen: het geduw en getrek kan beginnen. Ik vraag me altijd af wat het ergste is dat kan gebeuren, dat je in de trein moet staan voor een paar minuten?

Smack that broodje

Dan hebben we nog mensen die naast je zitten en mega erg gaan smakken. Op eten in de trein ben ik echt niet tegen (al denk ik daar ‘s ochtends vaak anders over als er iemand met een broodje pindakaas naast me komt zitten), ik ben zelf ook wel eens genoodzaakt om een frietje in de overvolle trein te eten (sorry, not sorry). Maar smakken vind ik wel kwalijk. Soms gebeurt het zo erg dat ik zowat geneigd ben om diegene een slokje drinken aan te bieden. Je hoort gewoon de weg die het voedsel aan het afleggen is, een paar keer door de speeksel husselend, op weg naar beneden. Bah, die kleffe bende door iemands mond horen gaan.. No thanks.

Aansluitend op het vorig punt, zijn we bij het volgend punt gekomen. Ik krijg al kippenvel als ik eraan denk: mensen die heel hard hun neus ophalen. Je weet precies wanneer je binnen de kortste keren zelf ook weer last hebt van een loopneus, dat is wanneer iedereen in de trein zit te snotteren en te hoesten. En daar kun je niks aan doen, dat snap ik, maar je neus ophalen hoeft niet. En al helemaal niet hard. Zo’n dikke roggel, je kent het wel. Ik vraag me altijd af waar diegene dat slijm dan vervolgens laat – juist, no more words needed.

Sorry, mijn tas zit hier

Waar misschien wel mijn grootste onbegrip ligt, wanneer ik met de trein reis: mensen die een plek bezet houden voor hun tas. In de spits!! Als je ziet dat er tientallen mensen in de trein stappen, kun je toch gewoon je tas even weghalen? Of erger: wanneer je vraagt of je op een plekje naast iemand mag zitten (dat je het moet alleen al moet vragen, waarom?), en eigenlijk verwacht dat deze persoon opschuift, maar hij zelf blijft zitten en alleen zijn benen opzij doet zodat je er langs kan. Je moet dan gaan klimmen, alsof je vier jaar oud bent en super wendbaar bent. Not. In een vierzits is dat nog vervelender, dat is klimmen en klauteren 2.0.

Persoonlijke issues

Dan komen we bij het laatste punt. Dit is misschien wel het punt dat er júist voor zorgt dat ik me nooit hoef te vervelen in de trein: mensen die bellen over de meest persoonlijke issues. Ikzelf vind bellen in de trein heel awkward, maar er zijn mensen daar geen last van hebben. In tegenstelling juist, ze bestaan echt. Zo heb ik gisteren nog meegekregen dat ene Suzan bijna is uitgerekend. Haar partner (ik ga er vanuit dat het haar partner was die tegenover me zat, anders is het nog gekker) vindt met de trein reizen heerlijk nu het einde van haar zwangerschap nadert, zo heeft hij tenminste nog wat me-time (wait for it, vriend). Anyways, die ene Suzan is bijna uitgerekend, maar er is een grote kans dat ze wordt ingeleid want zij (en haar zus Marjan trouwens ook), hebben in de laatste week van de zwangerschap altijd last van een verhoogde bloeddruk. Ik heb helaas niet meegekregen hoe het gesprek afliep, want ik moest uitstappen. En ja, dit is echt gebeurd.

Het kan niet gek genoeg: doktersafspraken die erg gedetailleerd worden verteld, een geslaagde al dan wel niet mislukte date, alles komt voorbij in de trein. Het grappigste vind ik nog wel – en daar moet ik stiekem altijd om gniffelen – wanneer mensen hun persoonlijke issues vertellen aan de telefoon in een overvolle trein, mét bijpassende handgebaren.

Ik dank jullie vriendelijk, mede treinreizigers. Dankzij deze momenten verveel ik me nooit tijdens het treinreizen.

LEES OOK: Een lange treinreis voor de boeg? Zo benut je je reistijd goed!