Vrouw die ‘te dik’ was om hard te lopen snoert al haar critici de mond
Julie Creffield is als geen ander bekend met het fenomeen ‘body shaming’. Door haar eigen huisarts, notabene.
‘Te dik’
|Julie ging naar de huisarts omdat ze last had van haar rug. Die adviseerde haar om meer te bewegen. Toen vertelde ze dat ze in feite aan het trainen was voor een marathon zei de arts dat dat hem een heel slecht idee leek, want: ‘jij bent veel te dik om een marathon te rennen’. De lompe opmerking sterkte haar alleen meer om hem het tegendeel te bewijzen.
‘Toen ik jong was, was ik heel actief. Ik was het kind dat in bomen klom, te ver de zee in zwom, en nog buitenspeelde terwijl het allang donker was. Op de een of andere manier verloor ik de liefde voor het sporten toen ik een tiener was en voor ik het wist, was ik een volwassene die zich niet comfortabel voelde in haar eigen lichaam.
Gênantste moment
Ik begon als twintiger met hardlopen om af te vallen. Het hielp niet. Dat was niet bepaald verrassend, want ik was niet bepaald consistent en wist eigenlijk ook niet waar ik mee bezig was. Het hielp ook niet dat ik me schaamde om hard te lopen met mijn maat 44 en ik ook niemand anders zoals ik zag. Ik begon te denken dat dit misschien niet de activiteit voor mij was.
Het voordeel van hardlopen is echter dat het gratis is en vrij makkelijk in een druk leven past. Dus hield ik vol en schreef ik me in voor wedstrijden om te blijven trainen.
In 2010, na een aantal jaar hardlopen, maakte ik het gênantste moment tot dusver mee. Ik deed mee aan een loop van 10 kilometer en ik kwam als laatste doodmoe aan. Er was niemand meer. Ik bedacht me dat ik niet de enige kon zijn en er meer vrouwen moesten zijn zoals ik. Zo was het idee voor mijn blog Fat Girls Guide to Running geboren.
Nu, acht jaar en vier marathons, een thriatlon, een ultra-marathon en honderden fitness-challenges verder, kan ik een leven zonder hardlopen niet meer voorstellen.
Emotioneel zwaar
Mensen denken dat ik hardlopen leuk vind en zijn verbaasd als ik zeg dat ik er een hekel aan heb. Hardlopen in een groter dan gemiddeld lijf is fysiek en emotioneel zwaar. Dealen met veroordelende en betuttelende mensen wordt helaas nooit makkelijker. De andere uitdaging? Je kan je niet verstoppen als hardloper. Lycra is onverbiddelijk en kleren vinden die passen is lastig omdat veel speciaalzaken geen grotere maten op voorraad hebben.
Ondanks al die obstakels ben ik niet van plan te stoppen. Lange afstanden rennen heeft me zoveel geleerd over mezelf, tot waar ik toe in staat ben, mijn onzekerheden en alles daar tussenin. Ik heb een fantastisch netwerk van vrouwen gevonden om mee te rennen. Hoe cheesy het ook klinkt: hardlopen is een prachtige metafoor voor het leven. Het laat je zien hoe je doorzet onder de zwaarste omstandigheden en in jezelf blijft geloven als anderen twijfelen. Dat is waarom ik het doe. Niet om af te vallen.
‘Laat jezelf zien’
Het is zorgwekkend dat meer dan twee miljoen in Engeland (waar ik vandaan kom) niet sporten omdat ze bang zijn voor de oordelen. Daardoor vraag ik me af wat vrouwen nog meer niet doen uit angst – vooral plussize vrouwen.
Op mijn donkere dagen, waarop ik me zorgen maak over de zichtbaarheid van mijn in lycra gestoken lijf herinner ik mezelf eraan dat het niet alleen over mij gaat. Het gaat erom dat je zichtbaar bent, jezelf laat zien. Mijn plek in deze sport claimen zorgt ervoor dat anderen ook hun plek kunnen vinden. Dat motiveert me om mijn hardloopschoenen aan te trekken.’
Heb jij ooit uit angst voor de mening van anderen een sport niet gedaan? Deel hieronder jouw verhaal en praat mee op ons Mama Forum!