Susan Dalstra Kinderen 7 jun 2018, 13:34

Leestijd: 3 minuten

Waarom de zomers nooit meer zo fantastisch worden als in de jaren ’90

Weet je nog hoe je als kind ooit bezwoer nooit zo te worden als je (groot)ouders die altijd maar mijmerden over hoeveel beter alles vroeger was? We geven het niet graag toe, maar toch is het zo: de dag is aangebroken dat we onze ouders zijn geworden en heimelijk terug verlangen naar vroeger.

Calippo

Want nee, vroeger was heus niet alles beter, maar die onbezorgde zomers die eeuwen leken te duren waren wel verdraaid fijn. Het is eigenlijk ontzettend zielig voor de kinderen van nu dat de zomers nooit meer zo zalig waren als die in de jaren ’90.
Natuurlijk was de muziek on point (Hallo ‘Waterfalls’ van TLC), maar dat was niet het enige. Er was nog lang niet zoveel supervisie als nu. Niet dat we alleen maar kattenkwaad uithaalden, maar eh, nou ja: dat deden we eigenlijk dus wel. We speelden uren buiten tot de lantaarnpalen aangingen en er was geen haan die daar naar kraaide. Als je moeder je even uit het oog verloren was, ging ze er vanuit dat je waarschijnlijk gewoon thuis bij een van de buurtkinderen een calippo zat te eten. Wat 9 van de 10 keer ook het geval was.

Mental Theo

Geen kind zat binnen want overdag was er gewoon geen mallemoer op tv. Als we niet voetbalden op een grasveldje of door de straten cruisten op onze fietsen, hingen we ergens bij een zwembad. Daar zwom je dan uren tot je ogen brandden van het chloor en je vingers waren verschrompeld van het water. We droegen staarten met scrunchies en persten een citroen uit in ons haar want daar werd je haar zo lekker blond van (en gortdroog, dat ook). Als tieners bakten we in de olie, want de enige missie was zo diepbruin mogelijk worden. We lazen Cosmopolitans en bliezen het hele zwembad weg met de hits van S Club 7 en Mental Theo die uit een boombox werden gepompt.

Je hoefde je nooit te bekommeren over je telefoon, want die dingen bestonden gewoon nog niet. Als je vrienden je wilden bellen, moesten ze naar je huistelefoon bellen en met een beetje pech eerst vijf minuten een beleefdheidspraatje afsteken met je vader of moeder. Maar niemand verwachtte ooit van je dat je binnen vijf minuten zou reageren op een appje of ieder moment moest vastleggen om op social media te laten zien wat een heerlijk leven je leidt.

Passoa-jus

Je at pizza toen glutenallergie nog iets was wat het achternichtje van je buurvrouw had en calorieën een ding waar je alleen de vriendinnen van je moeder soms over hoorde. ‘s Avonds waren er logeerpartijtjes, er was uren apathisch naar TMF kijken en doen, durven of waarheid spelen in iemands tuin. De echte durfals haalden een Ouija-bord tevoorschijn – waar dan nog weken over werd nagepraat omdat je zéker wist dat de geest van je oudtante je sindsdien achtervolgt. Er was stiekem Passoa-jus drinken en dan tegen je ouders zo nuchter mogelijk doen.

Geen social media

Het beste van alles: er was geen internet of social media. Niemand legde vast wat je uithaalde. Je kon zo wild en zorgeloos zijn als je wilde, want er was geen bewijs dat je jaren zou achtervolgen. Natuurlijk waren er altijd roddels die je hoorde via een vriend van een vriend, maar niemand wist het ooit 100% zeker.

Misschien weten we nu meer. Misschien weten we nu ook beter. Maar wat het ook is, wij waren de laatste generatie die de echte vrijheid van de zomer kon ervaren. Voordat technologie de wereld overnam en een stukje ingewikkelder maakte. De zomer van de jaren ’90 is die goeie ouwe tijd van nu.