Babette (35): ‘Mijn zonen accepteren mijn pleegdochter niet’

Babette (35) en haar partner maken een grote beslissing. Ze kiezen er namelijk voor om een pleegkind in huis de nemen. Hun pleegdochter lijkt het in eerste instantie goed te kunnen vinden met hun biologische zonen, maar na de kerstvakantie is daar verandering in gekomen. Aan Famme vertelt Babette haar verhaal.

“Ik vind het zonde. Er zijn zoveel pleegkinderen die hunkeren naar een warm nest. Het had zo mooi kunnen zijn, maar het gedrag van mijn zonen lijkt alles te verpesten.”

Pleegouders kunnen een grote invloed hebben

“Mijn partner heeft geen gemakkelijke jeugd gehad. Op zijn vierde jaar is hij uit huis geplaatst en is van het ene pleeggezin in het andere gerold. Uiteindelijk heeft hij ook vast gezeten in een jeugdgevangenis en heeft op eigen kracht op latere leeftijd zijn diploma weten te halen.

Dat hij op latere leeftijd zij diploma en rijbewijs wist te behalen, is mede mogelijk gemaakt door het laatste pleeggezin waar hij in is gekomen. Deze pleegouders wisten hoe ze met hem om moesten gaan. Ze accepteerden hem zoals hij was, en veroordeelden hem niet. Tegelijkertijd toonden zij ‘tough love’. Wanneer mijn partner een grote mond had, waren zij streng maar rechtvaardig. Ze lieten mijn partner voelen dat ze hem niet in de steek lieten. Ze geloofden in hem; en dat heeft zo’n groot verschil gemaakt in zijn ontwikkeling.

Ik ken mijn partner sinds mijn jeugd, en heb enorm veel respect hoe hij zijn leven vorm geeft. Ik wist dat hij een goede vader zou zijn; daar was geen twijfel over mogelijk. Ik kreeg gelijk. Op het moment dat mijn zoon geboren werd, kikte het vaderinstinct in. Onze zoon en ik werden het belangrijkste in zijn leven. Toen later onze tweede zoon geboren werd, versterkte dat gevoel alleen maar. Ons gezinnetje voelde heel vertrouwd; we waren één team.

We maakten kennis met onze pleegdochter

Mijn partner had al vaak aangegeven dat hij een pleegkind in huis wilde nemen. Hij wist als geen ander wat voor positieve invloed hij kon uitoefenen op het leven van een pleegkind, en hij voelde dat hij voldoende liefde en wijsheid had om door te geven. Persoonlijk moest ik even wennen aan het idee, maar ik stond er helemaal achter. Door mijn partner had ik het vertrouwen dat we dit samen konden doen.

We verdiepten ons in het proces, en besloten er voor te gaan. Na veel gesprekken en informatiedagen rolde we het traject in. Zo’n acht maanden later maakten we dan eindelijk kennis met onze pleegdochter. Persoonlijk was ik heel zenuwachtig. Ik was bang dat ze me niet leuk zou vinden, of ik de verkeerde dingen zou zeggen waardoor ze getriggerd zou worden. Dat was niet het geval.

Ze was heel lief, en heel open naar mij en mijn partner toe. We hebben de tijd genomen om haar rustig te leren kennen, en gaven haar de tijd om aan ons te kunnen wennen. Uiteindelijk hebben we haar aan onze zonen voorgesteld. Aanvankelijk ging dat heel gemoedelijk. Mijn zonen en pleegdochter zijn van dezelfde leeftijd, dus de connectie was snel gemaakt. Ze speelden gemoedelijk samen, en alles leek vredig te verlopen.

Ze gooiden koud water over haar heen

Onze pleegdochter zou in het weekend en op vakantiedagen bij ons zijn. Als dit goed zou gaan, zouden we de keuze hebben om haar ook door de week in huis te nemen. De weekenden waren fijn en alles verliep heel natuurlijk. Maar tijdens de kerstvakantie ging het mis. We gingen met het gezin skiën in Oosterijk. Van skiën kwam echter niet veel terecht. Mijn partner en ik leken wel een politieagenten. Zo lief als mijn zonen thuis waren, zo gemeen waren zij op vakantie. Ze duwden onze pleegdochter van haar ski’s, of gooiden zelfs koud water over haar heen. Ook wilden ze haar haren afknippen en ze riepen dingen als: ‘dit is mijn mama, niet die van jou’ of ‘ga terug naar jouw eigen papa’. Vreselijk.

We hebben onze kinderen natuurlijk toegesproken en ik ben ontzetten streng geweest. Dit soort taal accepteer ik niet in mijn gezin. Mijn zonen leken geschrokken van mijn felheid en ze hebben onze pleegdochter niet meer fysiek gepest. Toch accepteren ze haar nog steeds niet. Ze negeren haar nu volledig en maken soms stiekem stomme opmerkingen.

Ik vind het een hele moeilijke situatie. Het laatste wat ik wil , is dat mijn zonen dadelijk een trauma krijgen omdat ze niet genoeg aandacht van mij krijgen. Maar tegelijkertijd wil ik niet toegeven. Dan denken zij dat ze hun zin kunnen krijgen door dit gedrag te vertonen. Daarbij is onze pleegdochter een schatje, en gun ik haar de wereld. Er is zoveel wat we haar kunnen bieden; dat wil ik niet laten verpesten door het stomme gedrag van mijn zonen.”

Laurien: ‘Een boze boomer draait zich met een zucht en afkeurende blik om naar mijn kind’