De tics die je baby het eerste jaar heeft en waar hij echt vanaf komt (don’t worry!)

Ik heb een heerlijke baby en mag echt niet klagen. Maar soms, heel soms, denk ik wel eens.. oeps. Zal ze deze gekke dingen voor de rest van haar leven blijven doen? Kunnen we haar nog teruggeven? Maar nu haar eerste verjaardag nadert kan ik zeggen: Al die gekke tics en gewoontes, die gaan echt over. En als het goed is, houd je er een doodnormale dreumes aan over.

Rode wenkbrauwen

Uit het niets worden Victoria’s wenkbrauwen knalrood, een paar minuten later trekt ze aan haar oortjes en nog een paar minuten later weer is ze oververmoeid. Van een zoet, snoezig babytje verandert ze binnen no time in zo’n enge, oude pop. Je weet wel, van die poppen waar iets niet klopt. Je kan het niet helemaal plaatsen, maar in plaats van bloedmooi of superschattig, passen die poppen perfect in een enge Steven Kings-film: lijkbleek en met rode wenkbrauwen.

Scheel kijken

Vriendlief was er bizar veel mee bezig. Schoonmoeder ook. Beiden leken echt bang dat de klok 12 uur zou slaan, en Victoria’s ogen zo zouden blijven staan. Ik vond het hilarisch en heb het vaak gefilmd. Ik heb nog nooit iemand zo ongelooflijk scheel zien kijken, superknap!

Starend poepen

Stel je voor, een vijftienjarige die tijdens het avondeten ineens stopt met praten, je diep in de ogen aankijkt, haar adem inhoudt en langzaamaan rood wordt, terwijl de ader op haar voorhoofd opbult. “Victoria, houd nou eens op met poepen onder het eten!” Het tijdperk van poepen met een een gek gezicht is nog niet voorbij, maar uiteindelijk zal ze die gekke gezichten dan in haar eentje op het toilet trekken, hoop ik.

Kwijlen

Ik was 15 en zo verkouden dat het snot er uitliep. Het leek net water en ik had het niet eens door. Veel sjans had ik dat weekend dan ook niet op het lokale hockeyfeest waar mijn vriendinnen en ik zoete wijn en breezers dronken. Zoals mijn snot er 13 jaar geleden uitliep, zo gaat het met Victoria’s kwijl. Soms loopt het er ineens uit. Het is een gek gezicht en ze doet me aan zo’n kwijlhond denken. Mijn zusje, verpleegkundige, is niet vies van een beetje poep en spuug maar ze krijgt de rillingen van dat ongecontroleerde gekwijl. Ik snap dat best. Tegenwoordig houdt Victoria haar kwijl voor zich, gelukkig.

Berg op hoofdhuid

Berg is als roos onder de volwassenen; bijna alle baby’s krijgen het. En eerlijk? Het ziet er vies uit en het voelt ook vies. Het lijkt nog het meest op een dikke laag geel oorsmeer, dat verspreid is over de hoofdhuid. Er zijn dure middelen te koop die beloven de berg te verwijderen. Maar twintig euro voor een crème vind ik onzin: het gaat vanzelf weg. Toch vond ik het ineens te lang duren en ging ik voor optie twee: De hoofdhuid insmeren met een willekeurige zachte olie. Voorzichtig legde ik Victoria op de behandeltafel – haar commode – en masseerde ik zachtjes haar hoofdhuid met olie. Ik was alleen even vergeten dat dochterlief met 2 maanden al een weelderige haardos had, en haar mooie haren na de behandeling op die van een eng vies mannetje leken: Vet en vlassig. Dikke fail.

LEES OOK: 17 kerstfoto-fails van baby’s waarvan je sowieso de slappe lach krijgt

Headbangen

Het gebeurde tijdens een rustig ontbijt op een vrije ochtend. Victoria gooide haar hoofd naar achter, tegen de rand van de stoel aan. Vriendlief en ik keken elkaar aan. Volgens mij dachten we hetzelfde maar wilden we het allebei niet uitspreken. Heeft ze nou een tic? Kan ze zich niet inhouden? Want waarom zou je anders je hoofd tegen de rand van stoel aangooien? Nou, dat doe je blijkbaar als je zelf de lepel niet mag vasthouden, bijvoorbeeld. Inmiddels heeft ze geleerd dat nephuilen efficiënter is. Ik trap er elke keer in.

Clusteren

Over efficiënt zijn gesproken. Ik denk dat ik makkelijk een diploma Chinees braille had kunnen halen met de uren die Victoria aan mijn borst lag te tutten. Ze kreeg niet genoeg van haar twee grote vrienden, en heeft dan ook vele uren aan de borst doorgebracht. Gelukkig gaat het tegenwoordig anders en laat ze haar twee favorieten spenen wat vaker met rust. Toch heeft ze en toe nog van die momenten en kan ze al slapend rustig twee uur lang intensief tutten. Indrukwekkend wel, eigenlijk.

‘s Nachts wakker worden

Dat gaat ook over. Tenminste, dat heb ik gehoord. Ik heb het zelf nog niet ondervonden. Ik denk eigenlijk dat doorslapen een broodje aap verhaal is die radeloze moeders moed inspreekt, want langer dan 3 uur achter elkaar slapen, doet Victoria niet. Ik dus ook niet. Gelukkig hebben we koffie en concealer.

Hopelijk een van de laatste tics: ogen knijpen

Ken je die mensen die je lief aankijken en terwijl ze zeggen “wil je nog nog zo een lekker koekje”, beide ogen tegelijkertijd dichtknijpen? Heel lief, maar ook wel een beetje gek en stiekem ook vet irritant. Victoria had ineens de smaak te pakken en kneep continu haar ogen dicht. In het begin deed ze het enkel als ze ging lachen, superschattig, maar daarna deed ze het steeds vaker. Bij alles eigenlijk. Ze werd bijna zo een irritant type, alleen dan zonder koekjes. Daar had ik dus niets aan. En net toen ik het wilde googelen – je raadt het al – was het alweer over.

Mensen die zeggen ‘het is een fase’ wilde ik altijd het liefst bij het vuilnis zetten, maar toch, ze hebben gelijk. Vervelend is dat je niet weet hoelang de fase duurt, maar met wat steun, liefde, Netflix, koffie en humor overleef je dat eerste jaar best wel, toch?

Je baby heeft huidhonger en dit is wat het betekent