Column van Lise: ‘Snel neem ik afscheid van Frits, maar wel met gemengde gevoelens’

Lise Steegmans is sinds mei vorig jaar moeder van zoontje Frits. Naast moeder is ze redacteur bij J/M Ouders en Famme. Omdat het leven met een baby geen week hetzelfde is, schrijft ze wekelijks een column met de gekste avonturen, van groot tot klein. Misschien dat ze ooit de tijd vindt om alles nog eens terug te lezen…

“De zeven zit nog in de klok en Frits en ik haasten ons. Nou ja, correctie, ik haast me en ik haast Frits. Hij moet op tijd bij de crèche zijn, want ik heb een trein te halen. Op een hoog drafje lopen we naar de crèche, sneller dan dat de zon opkomt. Ik toets de toegangscode in, open de voordeur en loop door de gang. Het is er stil, er zijn nog geen andere kindjes aanwezig. Begrijpelijk wel, op dit debiele tijdstip. De zeven zit nog in de klok, ik heb nog niet eens koffie op.

Snel loop ik door naar het lokaal van de Vosjes. Ook bij de Vosjes is niemand. Het lokaaltje is leeg. Een beetje beduusd kijk ik om me heen, met Frits in mijn armen. Wat nu? Ik heb een trein te halen, dit had ik niet voorzien. Beetje cru om Frits hier in zijn eentje achter te laten…

Maar dan stapt Frits’ leidster het lokaal binnen. Kop koffie in de ene hand, het is ook haar ochtend, mand met speelgoed onder de andere arm. Gehaast begroet ze me, snel loopt ze langs me heen om de mand neer te zetten.

‘Nou Frits, je bent er vroeg bij, ik heb mijn koffie nog niet op.’

I feel you. 

Terwijl ze het zegt, rollen haar ogen van mijn tenen naar mijn hoofd. Ze zet de mand neer, zet de spullen klaar en begint driftig te schrijven in een notitieboekje.

Eh, hallo? Denk ik bij mezelf. Ik sta hier niet alleen met haast, maar ook met de allerfantastische baby op mijn arm. Dan verwacht ik eigenlijk kanonnen met confetti, een dolbij huppeltje met de armen wagenwijd open en dat je hem overneemt zoals Mufasa zijn zoon Simba aan de wereld toont. Ook verwacht ik een vragenvuur met oprechte interesse. Maar small talk zit er blijkbaar niet in vandaag. Heb ik trouwens ook geen tijd voor.

Uiteindelijk neemt ze Frits van me over, zet hem op de grond en gaat door met het voorbereiden van de dag.

Met een zoen en een kus neem ik afscheid van Frits. Snel loop ik weg, maar wel met gemengde gevoelens. Ik heb nota bene een trein te halen. En ik wéét dat Frits hier in goede handen is, maar toch…

Ik trek de deur achter me dicht en haast me snel naar huis om me om te kleden. Dan zie ik opeens mijn spiegelbeeld in een etalageruit waar het rolluik nog naar beneden is. Mijn haar piekt alle kanten op, mijn pyamabroek komt onder mijn jas tevoorschijn, ik besef me dat ik mijn tanden nog niet heb gepoetst. Ik snap wel dat ze geen zin in had in small talk.

De zeven zit nog steeds in de klok. Dit zijn toch geen tijden.

Column Lisa: ‘Hoe doe je dat met vier kinderen?’