De man van Angelique (44) overleed bijna door corona: ‘Door onze zoons bleef Chris in leven’

Hoewel de coronaperiode nu misschien niet meer speelt in het leven van veel mensen, heeft het voor sommigen juist heel veel impact gehad. Zo ook bij Angelique (44), want haar man Chris (48) is door corona ernstig ziek geworden en heeft het maar net overleefd. “In Nederland zouden ze niks meer voor hem kunnen doen, daar zou hij sowieso zijn overleden”, vertelt ze aan J/M Ouders.

“In april 2021 speelde de deltavariant, waar mensen dus erg ziek van konden worden. We wisten dat we voorzichtig moesten doen voor Chris, want hij heeft reuma en die reuma zit ook op zijn longen, waardoor zijn longen al beschadigd waren. We wisten dus: als hij corona krijgt, kan hij weleens erg ziek worden. Daarom hielden we ons keurig aan alle richtlijnen, maar soms ontkom je er gewoon niet aan. Op zijn werk liep Chris corona op. We besloten direct dat hij zich van mij en onze vier zoons, toen 6, 9, 11 en 14 jaar , ging isoleren op de slaapkamer. Zo bleef hij daar vijf dagen en hebben we alleen maar door de deur heen gecommuniceerd. In eerste instantie leek het nog wel mee te vallen, hij was wel ziek en had koorts, maar hij was gelukkig nog niet benauwd. Maar na ongeveer vier á vijf dagen, wanneer juist dat kantelpunt moest komen dat hij beter werd, werd hij zwakker en ook benauwder.

In quarantaine

Na vijf dagen was Chris zo verzwakt, dat we besloten de huisartsenpost te bellen. We legden de hele situatie uit en toen werd Chris met een ambulance opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Ik mocht toen nog niet mee, omdat ik me zelf moest laten testen en als de test negatief was, mocht ik de volgende dag naar hem toe. Toen testte ik positief, ook twee zoons hadden corona. Dat was natuurlijk enorm vervelend, want in die tijd moest je nog zeven dagen in quarantaine vanaf dat je klachten begonnen. Ik kon hem dus niet bezoeken. Chris lag vijf dagen op de longafdeling, maar het werd er niet beter op. Hij had steeds meer zuurstof nodig en was erg benauwd. Hij had uiteindelijk zoveel zuurstof nodig, dat dat niet meer te doen was op een afdeling, waardoor hij naar de IC moest. Die dag mocht ik voor het eerst naar hem toe. De dagen daarna werd het iets rustiger, iets stabieler, maar nog niet beter.

Nadat Chris achttien dagen wakker had gelegen, ging het steeds slechter met hem. Na die achttien dagen moest hij gaan slapen, want hij moest aan de beademing worden gelegd. Maar dat wilde Chris niet. Hij was bang om te gaan slapen, omdat de kaarten niet heel gunstig voor hem waren met alle onderliggende problematiek. Hij zei dat ze daar niet goed wisten wat ze moesten doen en dat ze het verloop daar niet kenden. Mijn broer Arthur is arts en hij is opgeleid in Duitsland. Toen Chris verslechterde, heb ik aan mijn broer gevraagd of hij in Duitsland de casus van Chris wilde voorleggen. Een second opinion, wat zouden zij doen? Toen Chris moest gaan slapen, was Arthur ook vaak bij hem. Hij zei: ‘Ik pas op jou, laat je maar vallen. Ik pas op Angelique en je zoons en als het niet anders kan, dan zorg ik dat je naar Duitsland kan komen.’ Met die woorden en dat vertrouwen voelde Chris dat hij kon gaan slapen.

Het telefoontje

Toen Chris twee dagen in slaap was, kreeg ik ’s nachts een telefoontje uit het ziekenhuis. De beademing kon niet goed worden ingesteld. Chris moest naar een expertise centrum met hartlongmachines, want dat hadden ze daar namelijk niet. In dat exepertise centrum werden zijn longen bekeken en daar zeiden ze dat zijn longen vol zaten met corona of met iets dat niet omkeerbaar is. Omdat het iets onomkeerbaars kon zijn, wilden ze het niet gaan behandelen. Chris werd door zijn artsen opgegeven en toen heeft mijn broer het overgenomen.. Hij kreeg uiteindelijk het dossier van Chris en mocht dat meenemen naar Duitsland, naar Emden, waar hij ook is opgeleid.

In dat ziekenhuis keek iedereen mee, zijn scans werden beoordeeld en uiteindelijk concludeerden zij dat er geen reden was om Chris niet op te nemen. Ze zeiden: ‘We zien het probleem wel, maar we kunnen nog niet stellen dat het onomkeerbaar is, dus we moeten hem een kans geven. Het was dus echt een weloverwogen besluit, ze zagen echt een kans om hem te behandelen. Toen ik dat hoorde, was ik zo opgelucht. Er kwam een plan B! In Nederland zouden ze gewoon niks meer voor hem kunnen doen, dus zou hij daar sowieso zijn overleden. We hebben dan ook zoveel geluk gehad dat Arthur deze kennis had en dit kon regelen voor ons. Hij heeft alles geregeld, van de helikopter voor het vervoer van Chris tot aan de verzekering.

Overleven door zoons

Chris vloog vanaf vliegveld Teuge, en eigenlijk vond de arts hem te ziek om te vliegen. Ik was ondertussen al met de auto onderweg naar Duitsland en mijn moeder was met onze zoons op het vliegveld. Op afstand natuurlijk, maar ze wilden hun vader uitzwaaien en aanmoedigen. Toen de arts dat zag, die aanblik van vier jonge jongens die van alles riepen naar hun vader, was dat voor hem het zetje om dit toch door te zetten. Eigenlijk hebben mijn zoons dus gewoon ervoor gezorgd dat Chris in leven bleef. Dat vind ik nog steeds bizar om over na te denken. Chris heeft de vlucht ternauwernood overleefd, toen ze eenmaal daar waren renden ze met zijn brancard naar binnen. De arts kwam na een tijdje terug en vertelde hoe kritiek de situatie is. Ze gingen Chris gelijk aan de hartlongmachine leggen. Arthur hielp daarbij en gelukkig stabiliseerde het die avond.

Chris verbleef acht weken in Duitsland. Vijf weken lag hij aan de hartlongmachine, twee weken later mocht hij ook van de beademing af. Weer twee weken later mochten we weer naar Nederland en ging hij revalideren in Deventer. Al die weken op de IC zorgden ervoor dat Chris heel erg was afgevallen en ook zijn spieren waren aangetast, waardoor hij een tijdelijke verlamming had. Hij verbleef toen nog drie maanden in Deventer, waar ze hem weer fantastisch op de been kregen. Al met al heeft dit heel lang geduurd, in april werd hij ziek en pas in november was hij weer thuis.

Gelukkig leven

Helaas is Chris volledig afgekeurd voor zijn werk, maar hij kan prima functioneren. Zijn spierkracht is een stuk minder dan het ooit was, maar hij heeft gelukkig geen verlammingen meer. Hij is ontzettend blij en dankbaar dat hij er nog is. Hij heeft een heel gelukkig leven, hij zorgt voor de jongens, hij kan echt vader zijn. Ook realiseert hij zich hoeveel mensen deze weg niet mochten lopen en hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij er nu nog is. Hij heeft echt wel schade eraan overgehouden, maar dat belemmert hem niet in het geluk dat hij ervaart.

Corona heeft natuurlijk wel veel impact gehad op het leven van ons gezin. De jongens wisten dat hun vader heel ziek was, maar ze wisten ook dat wij ervan overtuigd waren dat hij dit zou kunnen redden. Voordat Chris ging slapen na die achttien dagen, zat ik bij hem en toen zei hij: ‘Ik beloof je dat ik niet opgeef’. Ik vertrouwde blind op zijn belofte, dat hield mij op de been. Ik beloofde hem dat ik zorgde voor de jongens en dat hij alle tijd ging krijgen die hij nodig had om te herstellen. Al die tijd was ik ervan overtuigd dat hij het ging redden. Tot het moment dat ik die nacht gebeld werd, toen dacht ik voor het eerst: het kan ook anders gaan. Dat heb ik ook met de jongens besproken, maar nog steeds geloofden we erin dat hij erdoorheen ging komen. Geloof me, de zorgen waren echt heel groot en ik had heel veel hartzeer, maar ik geloofde in de zorg in Duitsland.

Trots

Er is echt een leven voor en een leven na. Fysiek is Chris niet meer dezelfde, maar mentaal wel. Onze prioriteiten liggen nu echt bij ons gezin. Gewoon thuiszijn en bij elkaar zijn, je gezin is het allerbelangrijkste wat je hebt. Ook ben ik er trots op dat we dit konden bereiken met z’n allen. Ik denk regelmatig: we hebben het gewoon geflikt. Natuurlijk, we hebben heel veel last gehad van corona en ons veel zorgen gemaakt, maar ik ben zo trots op hoe we dit als gezin gedaan hebben. Als je man zo dicht bij de dood zat, dan besef je nog maar eens: ik wil helemaal niet zonder jou zijn. Ook op speciale momenten, zoals kerst, voel ik dat nog even extra. Het had heel anders kunnen zijn, ik had hier ook alleen met de jongens kunnen zitten. Dat besef grijpt me soms aan. Maar bovenal ben ik enorm dankbaar dat Chris er nog is.”

Rina (48): ‘Mijn 16-jarige dochter werd doodziek door een koperspiraaltje’