De twintigwekenecho van Roos was niet goed: ‘Mijn zoontje overleed na 17 minuten in mijn armen’

Je geluk kan niet op als je ontdekt dat je zwanger bent van je eerste kindje, maar wat als dat geluk opeens omslaat in onzekerheid, angst en veel verdriet. Het overkwam Roos, die zwanger was van haar zoontje, maar tijdens de twintigwekenecho te horen kreeg dat het waarschijnlijk niet goed was. Nu vertelt ze over haar vroeggeboorte.

Roos (34): “We gaan voor een kindje! De knoop is doorgehakt. Ooit hadden we in ons hoofd te wachten tot we een vaste baan met een vast contract en een koophuis hadden. Maar, we hebben onze levens en ons leven samen voldoende op de rit, de eierstokken rammelen, ons huurhuis is groot genoeg en onze harten nog veel groter, we zijn er klaar voor. Het idee was mooi, maar de realiteit helaas anders.

Ik ben bijna 20 weken zwanger en heb de babykamer al klaar

Hopen op een zwangerschap hoefden we niet zo lang, want zes weken na het doorhakken van de knoop ben ik al zwanger. Ik fantaseer me suf over het kindje in mijn buik. Ben je een jongen of een meisje? Hoe zie je eruit en hoe ga ik het vinden als moeder voor de eerste keer. Mijn buik groeit en mijn verlangens ook. Ik kan niet wachten tot dat kleintje er is. Wennen aan het idee hoef ik niet, want jeetje, wat ben ik hier klaar voor.

Ik vraag mezelf af waarom ik zou moeten wachten met het maken van de babykamer, die spannende eerste weken zijn we nu toch al voorbij. Urenlang speur ik op Marktplaats naar het babykamertje van mijn dromen. Ik vind hem zo’n 70 kilometer verderop, dus met een grote kar vertrekken we richting een dorpje in Friesland. Ook andere spulletjes druppelen langzaamaan binnen: wat neutrale kleertjes, beddengoed en spulletjes voor bij de commode. Ik ben bijna 20 weken zwanger en het kamertje staat. Wat ben ik trots! Keer op keer hang ik de kleine kleertjes opnieuw in de kast. De rompertjes vouw ik steeds opnieuw op, wat zijn ze klein!

Dat geluk zo kan omslaan in intens verdriet…

Vier weken later is alles anders. Hoe heeft ons geluk zo kunnen omslaan in intens verdriet. Ik vouw de rompertjes nog steeds, maar ze zullen niet meer gedragen worden door ons kindje. Het bedje zal leeg blijven. Heel leeg, net zoals mijn buik. Je bent er niet meer, tenminste, niet hier in onze armen. Terwijl het leven verder gaat, staan onze levens stil. Een deel van mijn hart is samen met jouw hartje gestopt met kloppen: 17 minuten klopte jouw hartje buiten mijn buik, 17 minuten voelde ik je warme lijfje in mijn armen rustig bewegen. Daarna bleef je oorverdovend stil en koud. Maar het vredige gezichtje bleef je gelukkig houden.

Bij Lev werden tijdens de twintigwekenecho zeldzame aangeboren afwijkingen aan zijn hersenen en rug ontdekt. Hij overleed een paar weken later aan de gevolgen van vroeggeboorte. Lev leefde 17 minuten en overleed toen in mijn armen. In de kraamweek had ik te dealen met alle postnatale ongemakken, maar dan zonder kindje dat gevoed moest worden en een eerste badje kreeg. Wel hadden we Lev bij ons, om te knuffelen en kusjes aan te geven en foto’s van te maken. Op 4 juni 2015 moesten we afscheid van hem nemen. Voor de laatste keer dekte ik Lev toe in zijn mandje, ik deed een foto van ons erbij en liet hem voorgoed achter…

Ik mis je

Ja liefje, ik mis je in mijn buik. Niet alleen gisteren, vandaag of morgen. Ik mis je elke dag. Ik mis het knuffelen en al die magische momenten. Ik mis je huilen en je lachen. Ik mis je in alles en overal. Ik mis je geur, maar eigenlijk ben ik vergeten hoe je rook. Ik mis je voor altijd hier bij mij.”

Esmee’s zoontje werd stil geboren: ‘Hij had het allerschattigste neusje dat ik ooit heb gezien’