Stacey over haar HG zwangerschap: ‘Ik spuugde 40 keer per dag en brak mijn middenrif’

Ze spuugde 30 tot 40 keer per dag en moest 12 keer opgenomen worden. Vlak voor haar bevalling woog ze nog maar 51 kilo en het herstel na afloop duurde maanden. “Door het vele spugen heb ik een breuk in mijn middenrif opgelopen en is mijn slokdarm beschadigd.” Stacey vertelt aan Famme over haar HG zwangerschap.

“Een paar maanden voor deze vierde zwangerschap kreeg ik een miskraam, onze tweede miskraam. Daardoor vond ik het extra spannend om weer zwanger te worden. Gelukkig was het ons dit keer wel gegund. Zoals zoveel vrouwen was ik direct misselijk. Hoewel ik dat bij mijn andere zwangerschappen niet heb gehad, vond ik dit in het begin juist wel prettig. Na twee miskramen gaf de misselijkheid een soort bevestiging dat het dit keer goed ging. Tot week zes vond ik de misselijkheid goed te doen, daarna werd het echter steeds erger. Ik was niet meer in staat om te eten en te drinken. Als ik alleen al dacht aan een slok water hing ik boven de wc. Bij een week of 8 spuugde ik zo’n 40 keer per dag.

HG

De eerste paar weken na de positieve test heb ik alle bekende tips uitgeprobeerd tegen de misselijkheid. Van speciale bandjes tot gember of ieder uur een cracker, maar niets hielp en het werd alleen maar erger. Na 8 weken heb ik contact opgenomen met de verloskundige en huisarts en kreeg ik medicatie die binnen een paar dagen verbetering zou moeten geven. Helaas was dit niet het geval, ik kreeg nog steeds bijna niets binnen. Datgene wat ik wel binnenkreeg, bleef niet binnen. Daarom werd ik met 9 weken opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik een infuus met vocht en mineralen. Toen werd er voor het eerst over HG gesproken. Toen ik 14 weken zwanger was en inmiddels 4 opnames verder kreeg ik van de artsen officieel de diagnose HG.

HG komt in allerlei verschillende vormen, maar het is niet te vergelijken met normale ochtendmisselijkheid zoals vele vrouwen dit gedurende hun zwangerschap ervaren. In mijn geval heb ik tot de bevalling zo’n 30-40 keer per dag gespuugd en was het bijna niet mogelijk om te eten en wat ik at kwam er binnen een paar minuten weer uit. Hierdoor was ik erg verzwakt en kon ik ook niet normaal functioneren. Het grootste deel van de dag lag ik in bed.

Gedurende mijn zwangerschap ben ik in totaal 12 keer opgenomen geweest. Uiteindelijk is er een sonde geplaatst. Ook met de sonde moest ik spugen maar dat was veel minder, gelukkig. Vlak voor mijn bevalling woog ik nog maar 51 kilo.

‘Maar’ 9 maanden

Ik vond en vind het nog steeds heel jammer dat ik niet echt heb kunnen genieten van mijn laatste zwangerschap. Desondanks overheerste bij mij altijd de dankbaarheid om weer zwanger te mogen zijn. Ik heb mij de gehele zwangerschap voorgehouden dat dit ‘maar’ 9 maanden is en ik er iets heel moois voor terugkrijg voor de rest van mijn leven. Deze dankbaarheid en het idee weer moeder te mogen worden heeft mij er echt doorheen gesleept.

Mijn man verdient echt een medaille voor alles dat hij heeft gedaan tijdens mijn zwangerschap. Veel van de zorg voor onze oudste zoon en het huishouden kwam op zijn schouders terecht. Dat heeft hij zonder te klagen gedaan. Ook mijn vriendinnen hebben mij erg gesteund. Zo kreeg ik met 28 weken een aftelkalender met iedere week een cadeautje. Mijn vriendinnen waren er echt voor mij en tijdens mijn zwangerschap is onze band ook nog sterker geworden. Dat terwijl ik ook een goede vriendin ben verloren, mede door deze situatie.

Omdat het mijn tweede bevalling was, wist ik al wat beter wat ik kon verwachten en wist ik ook wat ik anders wilde doen. Gezien mijn lichamelijke situatie was het niet mogelijk de zwangerschap te voldragen en af te wachten tot mijn zoon zichzelf aan zou dienen. Omdat ik het aspect van een inleiding niet als heel prettig had ervaren tijdens mijn eerste bevalling, heb ik veel gelezen, podcasts geluisterd en veel gesproken met de gynaecoloog over de inleiding. Ik wilde het graag zo rustig en natuurlijk mogelijk doen. Uiteindelijk heb ik een geweldige bevalling gehad en ben ik ontzettend trots op hoe ik die heb doorstaan.

Bevallen voelde als een laatste hobbeltje na een bewogen zwangerschap. Een laatste hindernis tot ik mijn prachtige zoon in mijn armen mocht houden.

Herstel

Mijn zwangerschap heeft niet alleen lichamelijk en geestelijk een enorme impact op mijzelf gehad. Ik heb zeker een jaar nodig gehad om te herstellen en de oude te worden. Ook op mijn man en oudste zoon heeft het veel impact gehad. Mocht het ooit een overweging zijn, weegt dat wel heel zwaar, ik zou dit mijn gezin niet nog een keer aan willen doen, buiten de vraag of dat lichamelijk wel verantwoord zou zijn.

Wat vaak wordt onderschat is dat als je bent bevallen, je enorm verzwakt bent en je er nog niet bent. Nu ben je na een bevalling als vrouw sowieso verzwakt, maar na een HG zwangerschap al helemaal. Toch dachten veel mensen dat omdat de misselijkheid weg was ik ook wel weer gewoon de oude was, maar niets was minder waar.

De misselijkheid nam snel na de bevalling af, maar mijn lichaam was het niet meer gewend om te eten en te drinken. Ik heb alles weer op moeten bouwen. Door het vele spugen heb ik een breuk in mijn middenrif opgelopen en is mijn slokdarm beschadigd.

Onbegrip en verdriet

Wat ik heel lastig vond, is onbegrip. Veel mensen begrepen of wilden niet begrijpen hoe het is om zo ziek te zijn. Ook werd ik door sommige mensen niet serieus genomen. Dat heeft mij veel pijn en verdriet gedaan. Ik denk dat je een HG zwangerschap het beste kunt vergelijken met een voedselvergiftiging of buikgriep, maar dan 40 weken lang.

Mensen zeiden dat ik moest genieten van mijn zwangerschap, maar geniet je ook van een buikgriep? Ook waren er mensen die (uiteraard met goede bedoelingen) op dagelijkse basis vroegen of ik nog misselijk was. Dat vond ik een lastige vraag, omdat ik na 20 weken wel wist dat ik ze continu teleur moest stellen.

Daarnaast heb ik er veel verdriet van gehad dat ik 9 maanden lang niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn voor mijn oudste zoon.

Andere vrouwen met HG zou ik aanraden om een zorgverlener te zoeken die je serieus neemt. Ik heb zelf de mazzel gehad dat mijn verloskundige en huisarts het erg serieus nemen. Hierdoor kwam ik op tijd in het ziekenhuis en op een paar uitzonderingen na werd ik ook daar heel erg serieus genomen. Dat is helaas niet altijd het geval. Ook zou ik mensen met HG willen verwijzen naar de stichting ZEHG. Zij hebben veel informatie voor jezelf en je omgeving op de website staan en tevens een lotgenoten Facebookgroep waar ik veel steun van heb gehad.”

Surraya had negen maanden lang HG: ‘Ik heb mijn hele buik kapot gespuugd’