Anoniem: ‘Ik wist dat ik niet met hem moest trouwen, maar ik deed het toch. Nu heb ik spijt.’

‘Ik ontmoette hem tijdens mijn studentenperiode. Ik was ervan overtuigd dat hij mijn type niet was. Ik wist gewoon zeker dat ik hem onmogelijk aantrekkelijk kon vinden en mij nooit seksueel tot hem aangetrokken zou voelen. Dit klinkt misschien tegenstrijdig, maar voor mij was hij hierdoor juist de perfecte match.’

‘Ik had mezelf wijsgemaakt dat als ik mij niet seksueel tot hem aangetrokken voelde, het zou betekenen dat ik voldeed aan hoe ik zelf voelde dat ik moest leven als een goede gelovige. Ik vond het namelijk belangrijk om te wachten met seks tot het huwelijk. En op deze manier wist ik zeker dat het er in ieder geval vóór het huwelijk ook niet van zou komen.’

Slecht gevoel

‘Maar vanbinnen merkte ik al snel dat er iets niet klopte. Het voelde als een bonk in mijn maag. Het was niet zo dat hij mij slecht behandelde of zich gewelddadig gedroeg. Sterker nog, op papier klopte eigenlijk alles aan hem. Tóch had ik een heel sterk gevoel en een stemmetje in mijn hoofd dat mij zei dat dit het niet was. Ik weet nog dat we in het stadhuis in ondertrouw gingen. Ik stond op de drempel van het stadhuis en de gedachte raasde plotseling door mijn hoofd: ‘Ik kan dit niet, kunnen we dit alsjeblieft op een andere dag doen?’ Een gevoel dat je natuurlijk totaal niet hoort te hebben als aanstaande bruid en toekomstige ‘vrouw van’. Ik negeerde mijn gevoel omdat ik niet begreep waar het vandaan kwam.’

‘Op de dag van ons bruiloftsfeest biechtte ik aan mijn schoonzus op dat ik helemaal niet wilde trouwen. Ze reageerde nogal koeltjes en wuifde het weg, ze zei: ‘Ach, maar schat iedereen is nerveus vlak voordat ze gaan trouwen.’ Ik trok me terug in een kamer en kon niet stoppen met huilen. Ik was aan het schreeuwen, huilen en sloeg met mijn handen op de muur. Ik had het gevoel dat ik gevangen zat in een slechte droom waar ik niet meer uit kwam.’

LEES OOK: Anoniem: “Ik wil geen kinderen en ik voel me hier heel schuldig over.”

Scheiden?

‘Ik lag ‘s nachts naast hem in bed en bedacht dan allerlei manieren waarop deze relatie kon stoppen zonder tot een scheiding te komen. De meest vreselijke dingen spookten hierbij door mijn hoofd, maar ik gebruikte het als een manier om aan de realiteit te ontsnappen en ermee te dealen.’

‘Toen we ons jongste zoontje kregen, knapte er iets in me. Het was alsof ik een reality check kreeg. Ik dacht ook aan mijn twee dochters. Als ik de kinderen niet had, zou ik allang vertrokken zijn. Ik had me al die tijd gek gemaakt met de gedachte: ‘Ga niet scheiden, dat hoort niet in het geloof.’ Door de geboorte van de jongste, besefte ik me dat weggaan een stuk minder pijn zou doen dan blijven.’

‘Uiteindelijk hakte ik de knoop door en heb ik mijn ex laten weten dat ik wilde scheiden. Mijn leven is nu totaal anders dan zes jaar geleden. Ik heb een geweldige band met mijn kinderen. En ik geloof echt dat dat komt doordat ik de laatste jaren lekkerder in mijn vel zit dan ooit tevoren en zelfs beter dan dat ik mij ooit in dat huwelijk heb gevoeld. Ik zou mijn kinderen voor geen goud inruilen en ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn prachtige schatten aan de relatie heb overgehouden. Maar ik heb wel spijt dat ik niet eerder heb geluisterd naar mijn gevoel.’