Anoniem: ‘Mijn zus heeft ‘mijn’ babynaam gestolen voor haar zoon.’

Het zal je maar overkomen, je hebt samen met je partner dé perfecte babynaam bedacht voor je toekomstige kind, en dan opeens kiest iemand anders in je directe omgeving die naam ook. Wat doe je dan? Deze vrouw overkwam het omdat haar zus haar babynaam heeft gestolen.

Mijn zus heeft “mijn” babynaam gestolen

‘Mijn zus en ik hebben altijd een lastige band gehad. Mijn zus is ruim een jaar ouder dan ik en we zijn elkaars enige broer of zus. Toch boterde het nooit echt tussen ons. Sandra (mijn zus) leek altijd te vinden dat ik als jongste zijnde werd voorgetrokken.

Ze had altijd het gevoel dat zij overal de schuld van kreeg en dat iedereen mij alleen maar schattig en lief vond. Wat in mijn ogen niet zo was. Natuurlijk zal het eens voorgekomen zijn dat ik werd voorgetrokken, maar aan de andere kant mocht zij als oudste altijd meer dan ik.

Erg verschillend

Dat het tussen ons stroef liep kwam ook doordat we erg verschillend zijn. Ik ben een echt “meisjes-meisje” hou en hield altijd al van alles wat roze is. Speelde met barbies en poppen en hield van knutselen. Mijn zus daarentegen is een echte rouwdouwer. Ze was altijd buiten aan het ravotten met de buurjongens, kwam thuis met gaten in haar spijkerbroek en voetbalde het liefst de hele dag.

Eigenlijk kwam het erop neer dat we elkaar gewoon niet begrepen. En dat bleef heel erg lang zo. Ik was vroeg in de puberteit en had al snel interesse in jongens. Niet toevallig dus dat ik al op mijn zestiende mijn huidige vriend leerde kennen. Maar ik wist bijvoorbeeld ook altijd al dat ik moeder wilde worden.

Mijn zus kwam pas veel later in de puberteit, en haar interesse voor jongens kwam eigenlijk pas na de middelbare school. Langzaam werd ze vrouwelijker, maar van kinderen krijgen moest ze nog steeds niets hebben.

Tienerliefde

Mijn vriend en ik zijn dus inmiddels ruim twaalf jaar samen, toen we net samen waren fantaseerde we al over kinderen van ons samen. Over hoe ze eruit zouden zien én over hoe we ze zouden noemen. Een meisjesnaam kwam er nooit echt uit, maar een jongensnaam waren we het direct over eens. Lucas. Dat moest het worden.

Toen mijn zus inmiddels zeventwintig was leerde ze haar vriend Lars kennen. Mijn zus veranderde daardoor. Opeens wilde ze wél trouwen en kinderen krijgen. Daardoor groeide we meer naar elkaar toe en ik was dan ook enorm blij toen twee jaar later bleek dat ze zwanger was. In die periode brachten we veel tijd samen door, ik vind namelijk alles leuk aan baby’s dus gingen we samen shoppen voor babyspullen en hielp ik haar met de babykamer.

Lucas

Op een avond ging het gesprek over babynamen. Mijn zus was in verwachting van een jongen en zonder erbij na te denken vertelde ik haar dat wij al jaren de naam Lucas in ons hoofd hadden. Sandra zei direct dat ze het een mooie naam vond, maar daar zocht ik verder niets achter.

Tot dat een paar maanden later mijn neefje werd geboren. Lucas. Toen ik zijn naam hoorde voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Natuurlijk weet ik dat je geen alleenrecht hebt op een naam en dat de naam Lucas vaak voorkomt. Maar dat uitgerekend mijn zus die naam koos, terwijl ze wist dat wij hem in ons hoofd hadden kon ik niet begrijpen.

Ruzie

De eerste weken probeerde ik niets te laten merken. Ik wilde haar niet lastigvallen en vooral blij zijn met mijn nieuwe neefje. Maar na twee maanden kon ik het niet meer voor me houden. Op een ochtend toen het over mijn eigen kinderwens ging barste de bom. Ik vertelde haar hoe erg ik ermee zat dat ze “mijn” babynaam had gestolen en dat ik het zo moeilijk vond om die naam steeds te horen. Haar enige reactie was dat er zoveel andere namen zijn en dat ze het gewoon een mooie naam vonden. En dat ik geen recht had op een naam omdat ik hem toevallig eerder had bedacht. Ik weet dat ze in feite gelijk heeft, maar toch voelt dat niet zo. Het voelt nog steeds als een mes in mijn rug.

In tranen ben ik naar huis gegaan en sindsdien hebben mijn zus en ik geen contact meer. Wat ik des te moeilijker vind nu blijkt dat ik zelf zwanger ben. Van een jongen. Enerzijds wil ik mijn zwangerschap graag delen met mijn zus. Aan de andere kant doet het pijn om telkens de naam Lucas te horen. Vooral omdat wij nog steeds geen andere jongensnaam hebben kunnen bedenken die we leuk vinden. Ik speur heel het internet af, maar ik weet, mijn lievelingsnaam zit er niet meer tussen.

Lees ook:

Anoniem: Mijn 18-jarige dochter heeft een baby, maar de zorg komt op mij neer.

Anoniem: Ik ontdekte dat mijn man een kind heeft in het buitenland.