Dilemma: ‘Mijn baby draait tijdens het slapen zijn hoofd steeds in het matras, wat moet ik doen?’

Regelmatig krijgen we bij Famme vragen van lezers over zwanger zijn, opvoeden, ouderschap en problemen en dilemma’s waar ouders mee zitten. Daarom delen we elke week een dilemma van een lezer. Deze week: Nore (32), die niet weet wat ze moet doen nu haar baby zijn hoofd steeds in het matras draait tijdens het slapen.

Nore: „Ik dacht goed voorbereid te zijn. Las boeken, volgde Instagramaccounts over slaaptips en keek af bij vriendinnen die al baby’s hadden. Ik wist ook dat slaap een pittig onderdeel kon zijn bij een newborn. Of althans, het gebrek eraan. Ik zag het bij een vriendin van me, die het jaar ervoor moeder was geworden van haar eerste kind. Een lief baby’tje, maar slapen deed het meisje nauwelijks. Ze bleek later een buikslaper. Vreselijk vond mijn vriendin het, want buikslapen is een risicofactor als het gaat om wiegendood. Maar ze moest wel, de gebroken nachten braken haar op. Toch dacht ik: dat overkomt mij niet, bij mij zal het anders gaan.

Slechte slaper

Ben ik even van een koude kermis thuisgekomen. Inmiddels ben ik moeder van een zoontje van zeven maanden. Ik ben zielsgelukkig, maar mán, wat kom ik terug op die slaapkwestie. Milan is namelijk een héle slechte slaper. Wat heet: hij slaapt het liefst op ons. Of nouja, op mij, want bij mijn man moppert Milan veel sneller, terwijl hij bij mij binnen tien seconden slaapt. In het begin vond ik dat nog wel gezellig, samen snuggelen met mijn baby. Nu word ik er kriegel van. Ik kan niks doen op een dag, ben altijd met hem bezig. Als hij wakker is dus, maar ook als hij slaapt – dan ben ik ook overgeleverd aan de bank of mijn telefoon, moet ik wachten tot hij weer wakker wordt en begint het ritueel van voren af aan.

Vooruitgang

Veel mensen in mijn omgeving zeggen dat het erbij hoort, dat baby’s nog heel erg afhankelijk van jou zijn, en dat geloof ik ook wel. Maar toch vond ik het twee weken geleden tijd voor een slaaptraining. Hij moest gewoon in zijn eigen bedje slapen, punt uit. En warempel: het lukte. Of het nou kwam door mijn veranderende inborst of gewoon het feit dat hij alweer wat ouder was, hij sliep in zijn ledikant. Babystapjes hoor, het ging niet in één keer goed. Eerst twintig minuten, daarna veertig. Nu is het een uurtje overdag en zijn de nachten nog wat rommelig, maar het gaat in elk geval vooruit.

Neus in matras

Maar nu: sinds een tijdje kan Milan rollen. Van zijn rug naar zijn buik, hij doet het de hele dag door. Én de nacht. Het probleem is alleen dat wanneer hij op zijn buik ligt, hij zijn gezicht in het matras drukt. Hij draait zijn hoofd niet opzij zoals de meeste baby’s, maar ‘kijkt’ echt recht omlaag. Doodeng, want ik ben bang dat hij daardoor minder lucht krijgt. Dus draai ik de hele tijd zijn hoofd opzij, met als gevolg dat hij wakker wordt en begint te huilen. Om vervolgens weer in zijn oorspronkelijke houding te gaan liggen. Ik durf écht niet zomaar te gaan slapen als hij zo in zijn matras ligt. Wat als hij echt te weinig lucht krijgt? Dus ben ik nagenoeg de hele nacht wakker en blijf ik zijn hoofdje maar draaien. Zeker niet ideaal, maar ik kan niet anders.

Dilemma: laten slapen of blijven draaien?

En nu zijn we een paar weken verder en ben ik helemaal op. Nacht na nacht draai ik Milans hoofd opzij, maar hij blijft zijn hoofd terugdraaien. Soms zelfs met zijn knuffeltje eronder – dan is er helemáál geen ventilatie. Ik heb al een aerosleep, zo’n matras met gaatjes erin, maar dan nog vind ik het hartstikke spannend – zo’n matras biedt geen garanties. Het slaapgebrek begint me op te breken, maar hem zo laten liggen? En wat als hij dan stikt? Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Ook als ik alle richtlijnen erop nasla, wordt geadviseerd om toch echt de luchtwegen vrij te houden. Maar ik kán niet meer. Voor mij is het een megagroot dilemma, want wat moet ik doen? Hem toch zo laten liggen en erop vertrouwen dat hij zijn hoofd wegdraait als hij lucht nodig heeft? Of moet ik het uitzingen tot hij wat ouder is zodat hij vanzelf groter en sterker is? Dat laatste zeggen veel mensen, dat het vanzelf beter wordt. Maar daar heb ik voor nu precies niks aan. Het maakt me ontiegelijk onzeker en ook wel radeloos. Eigenlijk voelt het alsof ik geen keuze heb, maar ik blijf hoop houden dat iemand de gouden tip heeft. Alle tips zijn dus welkom.”

Onderwerpen

• dilemma