Eefje (31): ‘Ik ben bevallen op de sterfdag van mijn vader’

Niet alleen Eefje (31) is heel blij wanneer ze een positieve zwangerschapstest doet, ook haar ouders zijn enthousiast. Eefje’s ouders dromen er namelijk van om opa en oma te kunnen worden. Helaas heeft die droom voor haar vader nooit in vervulling kunnen gaan.

“Ik was heel close met mijn ouders. Als enig kind kreeg ik alle aandacht van mijn vader en moeder. Bij mijn vader uitte zich dat vooral in klusjes doen in mijn huis. Zelfs toen ik een partner kreeg, vroeg hij vaak of hij niet kon helpen schilderen. Met mijn moeder was ik op een andere manier heel hecht. Wij voelden elkaar altijd feilloos aan en ik kon alles aan haar vertellen. Ik ben bijvoorbeeld ooit van de trap gevallen en had daarbij mijn hoofd bezeerd. Vlak erna belde mijn moeder. Ze had hoofdpijn en had een drang om mij te bellen. Dat soort dingen waren niet uitzonderlijk bij ons.

Een mooi huisje voor mooie mensen

Op het moment dat ik zwanger raakte waren mijn partner en ik mega blij. We droomden ervan om samen ouders te worden en hadden net een huis gekocht met extra slaapkamers. ‘Een mooi huisje voor mooie mensen’, had mijn vader gezegd toen wij de foto’s lieten zien. Ons nieuwe huis lag niet ver van mijn ouderlijk huis. Mijn vader en moeder boden daarom meteen aan om op onze kleine te passen, wanneer deze geboren zou worden.

We maakten plannen over de toekomst en speculeerden over het geslacht. Mijn partner en ik wilden namelijk niet weten wat het geslacht van onze baby zou zijn. Mijn moeder voorspelde dat ik een dochter zou krijgen, terwijl mijn vader zeker wist dat het een jongetje zou worden. Negen maanden lang zat ik niet in mijn eentje op die roze wolk, ook mijn ouders waren in hogere sferen. Mijn vader hielp mee met de babykamer en mijn moeder had al een geel vestje gebreid.

Ik hoopte dat ze wakker zou worden

Drie dagen voor ik was uitgeteld zat ik ‘s ochtends in de tuin. Mijn man was bezig met wat onkruid en ik las wat in mijn boek. Mijn telefoon ging en ik twijfelde nog of ik zou opnemen. Ik was namelijk ontzettend moe en had geen zin om naar binnen te lopen. Mijn man bood aan om de telefoon op te nemen, zodat ik kon blijven zitten. Even later kwam hij lijkbleek terug. Of we naar het ziekenhuis konden gaan. Mijn ouders hadden een auto-ongeluk gehad.

Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat we te laat waren. Mijn moeder lag bewusteloos aan de beademing, maar mijn vader was toen al overleden. Ik was compleet in shock en ik kan het leeuwendeel van die ochtend niet eens meer herinneren. Ik zie wel het beeld van mijn vader voor me en ik werd mezelf ervan bewust dat ik nog nooit een overleden persoon had gezien. Ook maakte ik me natuurlijk zorgen over mijn moeder en ik hoopte vooral dat ze wakker zou worden.

Er was een kleine kapel in het ziekenhuis, samen met wat andere familieleden besloten we daar heen te gaan. Ik zat nog maar net op het houten bankje, toen ik vol schaamte zei dat ik in mijn broek had geplast. ‘Dat zijn je vliezen lieverd’, merkte mijn partner op. Hij bleek gelijk te hebben.

We hebben die dag ook het leven gevierd

Ik ben in het ziekenhuis gebleven en kreeg hulp van de liefste zusters van de wereld. Mijn partner is snel op en neer naar huis gegaan om mijn tas en zijn camera te halen. Achteraf hebben we bijna geen foto’s gemaakt, maar mijn man was behoorlijk de kluts kwijt op dat moment. Logisch natuurlijk, we waren op dat moment al zo emotioneel; helder nadenken zat er niet meer in.

De uren die volgden leefde ik in een roes. Ik was niet alleen heel verdrietig, maar kreeg ook een enorme oerkracht om het goed te doen. Met mijn baby mocht niets gebeuren, ik was  immers al iemand verloren die dag. Mijn baby moest en zou gezond ter wereld komen. En jawel, die avond kwam onze zoon ter wereld. Kerngezond. Hoewel mijn man en ik zowel een jongensnaam als meisjesnaam in gedachten hadden, besloten we direct dat we deze namen niet meer wilden. Hij kreeg de naam van mijn vader.

We zijn nu bijna een jaar verder en ik denk nog iedere dag aan mijn vader. Gelukkig gaat het naar omstandigheden heel goed met mijn moeder en vinden we veel steun bij elkaar. We hebben die dag gezien hoe kostbaar het leven is. We hebben heel veel gehuild, maar we mogen niet vergeten dat we die dag ook het leven hebben gevierd. Met de komst van een heel leuk en ondeugend jongetje.”

Jaimy (30): ‘Door de vroeggeboorte en mijn longziekte, is er weinig van me over’