Bevallingsverhaal van Jamila: ‘Het dashboard van de auto zat onder de spetters’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Jamila.

Hoe het begon

“Een week voor de uitgerekende datum waren mijn vriend en ik thuis aan het chillen. We stonden aan het kookeiland te kletsen, ik stond op het punt om te gaan beginnen met koken. En toen liep er water langs mijn been, het was maar een beetje. Ik wist direct dat mijn vliezen waren gebroken en ik moest lachen van oor tot oor. Hier had ik me maanden op verheugd, het feest kon beginnen. Mijn kleine meid is onderweg!

Ik belde de verloskundige. Die kwam langs, deed met een grote wattenstaaf een test en inderdaad, dit was vruchtwater. Omdat ik verder nog geen weeën had, ging ze snel weer naar huis. Ze wenste ons een fijne avond, een goede nacht en riep vrolijk ‘tot morgen!’

‘Zin in!’ riep ik grappend terug.

De bevalling

Eigenlijk gingen we al snel over tot de orde van de dag. Ik ging koken en mijn vriend ging de was ophangen. We waren er klaar voor. Reken maar dat we zenuwachtig waren, maar op een enthousiaste manier. Als kinderen zo blij waren we. We hadden ons zo verheugd op de komst van ons kleine meisje.

Na het eten – we aten nasi, ik vergeet het nooit meer – keken we een film. Ook die vergeet ik nooit meer: Spiderman. Daarna ben ik nog lekker in bad gegaan. Ik vond het zó leuk dat mijn kleintje er eindelijk aan zou komen, met een gelukzalig gevoel genoot ik van mijn bad. Jeremy, mijn vriend, kwam nog kaarsjes aansteken. Zo lief. Hij hoopte gewoon heel erg dat ik nog even kon ontspannen.

23:37 uur

Na het eten, de film en het bad, heb ik mezelf ingesmeerd met bodylotion, mijn nagels gelakt en nog even goed mijn slaapmuts opgezet. Ik wilde wel een beetje mooi de bevalling in gaan. Het gaf me mentale rust om me tot in de puntjes – letterlijk – voor te bereiden.

Toen ben ik in bed gaan liggen. Ik voelde nog steeds helemaal niets en ik vertrouwde blind op het scenario dat de verloskundige had geschetst. Morgenochtend, dan zou het zover zijn. Met Jeremy’s handen op mijn buik ben ik in slaap gevallen.

05:17 uur

Helemaal ongelijk had de verloskundige niet. Het was rond vijf uur toen ik Jeremy wakker maakte. Ik was wakker geworden van een steek in mijn buik en het lukte me niet meer om te slapen. In een kwartier tijd werden die steken opeens heel erg. Ik belde de verloskundige en ze zei: ‘Je hoeft niets meer te zeggen, ik hoor aan je ademhaling dat je aan het bevallen bent. Je hebt weeën, ga maar snel naar het ziekenhuis, ik zie je daar.’

Snel pakten Jeremy en ik de laatste spulletjes en we sprintten naar de auto. Hij sprintte, ik waggelde er een beetje aan. De weeën kwamen sneller en sneller. Ik had het idee dat ik al iets tussen mijn benen voelde. Maar dat kan toch helemaal niet, dacht ik toen nog. Ook Jeremy had door dat het opeens allemaal heel snel ging en hij begon zenuwachtig te worden. Terwijl ik zat te klungelen met mijn gordel, trapte hij het gaspedaal in. ‘Laat die gordel nou maar lieffie!’

Ik kreunde en trapte mijn joggingbroek uit. Ik voelde toch echt iets? Ik werd toch niet gek? Al rijdend klapte Jeremy mijn stoel helemaal naar achter. Dat was wel grappig, want echt in een ruk lag ik horizontaal. En hij zette de stoelverwarming hoog – ik heb snel orders uitgeroepen dat die uit moest. Snikheet had ik het.

05:34 uur

Ik denk dat we nog zo’n zeven à tien minuten naar het ziekenhuis moesten rijden, toen ze eruit kwam. Op de platte bijrijdersstoel tussen mijn benen. Gewoon floep, daar was ze. Voor mijn gevoel heb ik helemaal niet hoeven persen en gleed ze er zomaar uit. Jeremy keek naar me, met een oog op de weg en met een oog naar mij. ‘Is ze er al? Ze is er al!’ riep hij met lichte verbazing. ‘Ze is in mijn waggie gekomen!’ We hebben zo hard gelachen, want de situatie was zo vreemd. Ik lag horizontaal, onze dochter lag in de bijrijderstoel en Jeremy bleef gewoon keurig op de weg letten. Hoe dan? De verloskundige stond op de speaker en begreep er helemaal niets van. ‘Zal ik je weer omhoog zetten lieffie?’ riep Jeremy schaterlachend.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het ziekenhuis. De verloskundige stond ons samen met een paar verpleegsters op te wachten op de parkeerplaats voor de ingang. Ook die moesten lachen, toen ze ons zo zagen zitten. Onze kleine prinses lag heerlijk warm onder onze jassen en mijn joggingbroek. De stoelverwarming stond inmiddels weer maximaal. Onze verloskundige knipte de navelstreng in de auto door, de spetters kwamen op het dashboard. Met mijn kleine meid in mijn armen werd ik in een rolstoel gezet en naar binnen gereden. Jeremy is nog rustig de auto gaan parkeren. Toen hij kwam aanlopen, vroeg hij voor de grap of er ook een carwash was.

Eenmaal op de geboorteafdeling van het ziekenhuis bleek alles in orde. Ik had geen hechtingen, geen bloedverlies en ook met onze kleine prinses was alles in orde. Om 09:34 uur waren weer thuis.

Hoe is het bevallen?

Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik andere vrouwen hoor over hun pittige weeën en zware bevalling. Ik heb gewoon nergens last van gehad. De weeën voelde meer als sterke steken in mijn zij en echt hoeven persen heb ik niet. Soms vragen mensen of het niet te snel ging. Dat ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Vanaf het moment dat mijn vruchtwater brak, is mijn bevalling eigenlijk begonnen. Vanaf dat moment heb ik me mentaal kunnen voorbereiden.

Was ik liever thuis of in het ziekenhuis bevallen? Dat is ook een vraag die ik vaak krijg. Ik vond in de auto bevallen wel prima. Jeremy en ik kunnen nog steeds dubbel liggen om die klap met die stoel haha, en het past wel bij ons.

Bevallingsverhaal Paula: ‘Dit was veel erger dan alle doemscenario’s die ik had bedacht’