Bevallingsverhaal Laurien: ”Ik krijg hem er niet uit!’, roept de verloskundige’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Laurien.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“De uitgerekende datum, een dag na de derde verjaardag van mijn zoontje Lev, is al een week geleden. Omdat deze baby wat groter lijkt en ik vrij klein ben, ben ik al een paar keer gestript. Zonder resultaat, dat wel. Ik voel me goed en geniet van het warme weer. En dat in februari!

De verloskundige wil me eigenlijk niet langer door laten lopen, maar ik wil niet ingeleid worden en ook niet in het ziekenhuis bevallen. Ik wil de natuur afwachten en net zo’n fijne bevalling hebben als mijn eerste. Thuis, in mijn veilige, vertrouwde cocon.”

Het bevallingsverhaal van Laurien

“Op weer zo’n fijne warme dag, ik ben precies 41 weken zwanger, besluiten mijn man en ik met ons zoontje een lange avondwandeling te maken. Kennelijk deed dat mijn lichaam goed, want die nacht word ik wakker van een pijnscheut.

01.00 uur

Ik ben net in slaap gevallen als ik wakker word van een lage pijn in mijn lijf. Ik voel het meteen: mijn vliezen zijn gebroken. Yes! Ik ben zo blij dat mijn bevalling toch nog natuurlijk start. Ik maak mijn man wakker, want bij mijn vorige bevalling kwamen de weeën meteen snel op gang. Dit keer ook. We gaan even naar beneden, Lev slaapt lekker in de kamer naast ons. In de keuken vang ik staand de weeën op die om de paar minuten komen. Mijn man belt met de verloskundige die naar ons toe komt. Ik heb 6 centimeter ontsluiting.

05.00 uur

Liggend in bed vang ik al een paar uur mijn weeën op, maar dan blijkt dat de ontsluiting niet vordert. De verloskundige (toevallig de enige die ik niet had gezien tijdens spreekuren) zegt dat we naar het ziekenhuis gaan als er binnen nu en een half uur niks gebeurt. De kraamhulp ziet aan me dat dit me raakt en stelt voor dat ik even onder de douche ga staan. Mijn man belt de vrienden die Lev op zouden vangen: ze springen meteen uit bed en komen onze kant op.

05.15 uur

Onder de douche praat ik in mijn hoofd tegen de baby. Ik zeg hem dat we niet naar het ziekenhuis gaan en dat ‘ie mag komen. Vrijwel meteen voel ik van alles gebeuren in mijn lichaam. Ik voel de baby zakken en zakken en dan krijg ik persdrang. Ik mag niet persen van de verloskundige, omdat ik een kwartier terug pas op 6 centimeter ontsluiting zat.

Toch kan ik het niet tegenhouden en duw een beetje mee. Dan voel ik het hoofdje van mijn baby zitten met m’n hand. Ik moet snel onder de douche vandaan en het bed op, maar door deze commotie verdwijnen mijn persweeën. Ondertussen rent mijn man naar beneden om de deur open te doen voor onze vrienden en hij roept: ‘De baby komt al!’ En hij rent weer terug naar boven.

05.30 uur

Ik pers, maar er gebeurt niets. Mijn weeën zijn weg en de hartslag van de baby zakt wat in. Ik zie paniek in de ogen van de verloskundige en ze roept tegen de kraamhulp: ‘Ik krijg hem er niet uit!’ Zelf wil ik alleen maar dat iedereen rustig blijft, maar ik luister ook goed naar wat er tegen me gezegd wordt. Ik moet gaan staan en op eigen kracht de baby eruit krijgen, zonder enige perswee. Zonder überhaupt een wee.

Mijn verloskundige zegt me wat ik moet doen en ik zet alles op alles. Dan wordt om 05.38 uur Pom geboren. Hij weegt 3720 gram. Omdat hij een beetje klem zat en de weeën ermee stopten, is zijn sleutelbeentje helaas gebroken tijdens de bevalling, maar gelukkig heelt dit binnen twee dagen en heeft hij er geen last van. We genieten van hem op bed.”

Hoe kijk je terug op je bevallingsverhaal?

“Het was op zich best een fijne bevalling, maar ik had graag zelf de regie meer in handen willen hebben achteraf. Ik vind het bijvoorbeeld jammer dat ik niet mocht blijven staan onder de douche en dat de verloskundige mij niet de motivatie gaf om verder te gaan met bevallen daar.

Dit was voor haar niet praktisch, dat snap ik, maar ik voel aan alles dat mijn weeën dan hadden doorgezet en dat ik Pom geboren had laten kunnen worden zonder gebroken sleutelbeentje. Toch was het een mooie bevalling, het blijft zoiets bijzonders, en ben ik ontzettend blij dat hij toch nog thuis én toch nog natuurlijk geboren is.”

Meer lezen? Hier vind je het derde bevallingsverhaal van Laurien.

Bevallingsverhaal Manon: ‘Ik ging in een kwartier van 4 naar 10 centimeter ontsluiting’