Columnist Brenda: ‘Op het moment suprême was Devin bloednerveus’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 53- een beetje hysterisch

“De eerste ondersteuningsavond voor kinderen/jongeren zit erop. Het was een leuk clubje wat er aan mee deed de eerste keer. Maar of ze door de lichtelijke chaos en hysterie weer meedoen een volgende keer is de vraag.

Een aantal weken terug hebben we een succesvolle ondersteuningsavond voor ouders én kinderen gehad. Naar aanleiding daarvan leek het ons leuk om zoiets ook voor jongeren te doen, maar dan geleid door mijn kind, want Devin wilde het graag alleen doen. Ik twijfelde en vond het vrij pittig voor iemand van 15, omdat ik weet hoe het is om voor een groep te staan. Ik weet hoe het voelt als je die verwachtingsvolle ogen op je voelt priemen. Zo van wat gaat er komen? Dat geeft best een druk.

Maar mijn kind had nergens last van. Hoezo nerveus? Nee joh! Niks aan het handje. Devin wilde het lijstje zien van de deelnemers en ging bedenken waar ze wilden zitten in onze conceptstore. Ook Devin’s vader had hen succes gewenst, maar ook dat was echt totaal niet nodig.

Maar ken mij m’n pappenheimers. Ik was er toch niet helemaal gerust op. Je moet namelijk weten dat ik een ontzettend lief en sociaal kind heb dat iedereen in het leven wil helpen. Maar het is ook een kind dat een lichte vorm van autisme heeft waardoor ik weet dat vragen stellen en vooral doorvragen, lastig kan zijn. Dat is het al als je helemaal geen autisme hebt, omdat je op zo’n avond toch de verantwoordelijkheid voelt voor de groep en ook geen stiltes wilt laten vallen. Mijn kind oefent momenteel wekelijks met het voeren van gesprekken met andere kinderen met autisme, maar dat wil niet zeggen dat je het dan ook meteen onder de knie hebt. En wat is vijftien jaar nou eigenlijk. Is toch nog erg jong.

En nu iets over de avond zelf. Ik weet niet wat ik er zelf van verwachten moest. Kijk, je bedenkt dingen met de beste intenties, maar of het werkt, weet je niet. Ik wil de dingen ook meteen heel erg goed doen, dat is dan weer mijn makke. Dus mijn compagnon zat er naast voor de techniek en zelf bleef ik ook in de buurt mocht het toch een beetje te spannend worden voor mijn lieve kind. Ik had voor de zekerheid vragen gemaakt, die Devin kon stellen als ze het niet meer wisten. Maar het blaadje met vragen werd resoluut aan de kant gegooid! Niet nodig!

Op het moment suprême was Devin bloednerveus. Ik zag het al aan het lichtelijk hysterische gedrag dat ze dan kunnen vertonen. Nu is mijn kind sowieso vrij expressief, maar er kan altijd nog een tikkeltje bij. Persoonlijk vind ik het altijd een beetje ongemakkelijk als Devin zo gaat doen, maar ik besloot er niets van te zeggen. Mijn slogan “rust kan je redden”, werd duidelijk niet toegepast. Devin is zoals ie is, de kinderen moesten het er maar mee doen. En het waren leuke kinderen die meededen! Wat een kleurrijke types allemaal. Ik heb stiekem even op beeld meegekeken met mijn compagnon, zodat ik beeld kreeg bij de stemmen. Leuke jongeren die allemaal zichzelf waren, I love it! En wat ik ook mooi en kwetsbaar vond, is dat mijn kind ook eerlijk zei dat ze bloednerveus waren. Wat ontzettend goed!

Na een voorstel ronde waarbij alle kinderen aan het woord kwamen, volgde er een stilte. Dat vond Devin ongemakkelijk (snap ik) en pakte meteen het blaadje met vragen dat ik had gemaakt. Toch wel handig zo’n blaadje. Devin werkte de vragen keurig af en de jongeren gingen ook met elkaar praten en dat was precies de bedoeling. Af en toe kwam mijn eigen kind er als stoorzender doorheen, althans zo voelde ik het soms. Iets natuurlijk aanvoelen hoe een gesprek verloopt, is duidelijk moeilijk voor een kind met autisme. Er waren er overigens meer met autisme, iets wat je wel vaker ziet met jongeren die anders naar hun genderidentiteit kijken.

De jongeren vertelden hoe hun ouders omgingen met hun LGBTIQ label en ik hoorde mijn eigen kind vertellen dat ie ouders met ballen had, omdat het niet mee viel om een kind als Devin te hebben. Nu valt dat wel mee, maar lief was het wel. Ik raakte er ontroerd van. Op dat moment sprak Devin heel erg rustig.  Die kant is er namelijk ook en misschien kan het een ook niet zonder het ander, ik weet het niet.

Tot slot hoorde ik mijn kind zeggen dat ie hoopte dat de chaos hen niet afgeschrokken had haha. Ik moest glimlachen om deze eerlijkheid en het zelfinzicht. Maar de jongeren hadden de avond leuk gevonden en gegevens werden uitgewisseld, zodat er contact gehouden kon worden. Inmiddels wordt er flink geappt.

En ondanks dat ik soms met samen geknepen billen zat vanwege het hysterische gedrag, ben ik ronduit trots op dit kind. Trots dat ze het geflikt en ook aangedurfd hebben. Of deze avond voor herhaling vatbaar is? Ik denk het wel. Misschien met een beetje hulp van mij erbij. Want het is toch wel een erg grote opgave voor iemand van vijftien. En alle begin is moeilijk.

Ik ben trots op dit kind en alle jongeren die mee hebben gedaan. Kanjers zijn het!”

Ps  1: Iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: ‘Wist je dat kinderen met autisme iets meer moeite hebben hun identiteit te vinden?’

Onderwerpen

• brenda