Dione zat na haar bevalling op een zwarte wolk: ‘Ik voelde niks als ik naar hem keek’

Dione (28): ‘Ik heb lang getwijfeld om dit te delen. Ondertussen zit ik op een goede plek zodat het makkelijker wordt om over te praten. Ik denk dat dit iets is waar we meer over zouden moeten lezen, maar helaas wint de schaamte het vaak. Graag doe ik mijn verhaal, wie weet kan ik andere moeders ermee helpen.’

Een gitzwarte wolk

“Iets waar ik eigenlijk nooit over praat is de eerste maand na Jonah zijn geboorte. Een zwarte periode voor mij. Een periode waar ik mij intens voor schaam! Ik weet dat ik niet mijzelf was, maar dat is lastig te accepteren als de stemmen in je hoofd toch echt in JOUW hoofd zitten. Ik voel mij verantwoordelijk voor alles wat ik dacht en soms zelfs hardop zei, ook al weet ik dat die stem niet bij mij hoorde…

Het gevoel dat ik faalde

De laatste maand van mijn zwangerschap was een gekke periode. Ik had een zware zwangerschap, liep bij de cardioloog voor controle, thuisbevallen was geen optie en ik kreeg een compleet medische bevalling. Ik heb gehuild, had het gevoel dat ik faalde en was de gehele controle kwijt. Ik wilde dat hij er zo snel mogelijk was, zodat wij die rot zwangerschap achter ons konden laten en ik kon gaan genieten… Little did I know!

Alles voelde leeg

Het viel mij in de kraamweek steeds vaker op dat ik dingen deed omdat ik wist dat ik ze moest doen, maar niet omdat ik het voelde. Ik kon uren met Jonah zitten, gaf hem borstvoeding en had dus heel vaak huid-op-huidcontact. Hij sliep bij ons in de kamer of zelfs in bed, maar ik voelde niks. Ik was leeg. Ik kon hem aankijken en denken: wie ben jij en wat doe je hier?

Ik drong die gedachten weg, praatte er niet over en als mensen vroegen hoe het ging, gaf ik altijd hetzelfde betekenisloze antwoord: ‘Goed hoor, hij is zo knap.’ Dat vond ik ook echt, ik vond hem prachtig, maar ik voelde niks als ik naar hem keek. Ik wist dat ik van hem moest houden dus dat zei ik ook tegen hem. Ik wist dat ik hem moest knuffelen, dus dat deed ik. Ik wist dat ik hem moest voeden, dus dat deed ik. Maar alles wat ik deed voelde leeg, voelde als een moetje.

Ik schaamde me…

Ik kreeg steeds vaker letterlijk jeuk over mijn lichaam als hij begon te huilen. Ik kon wel mee janken. De kraamzorg vertrok en Casper begon langzaamaan weer met werken. Daar zat ik dan. En nu? Alle negatieve gedachten die ik had, stopte ik weg. Dagenlang heb ik niks tegen iemand gezegd, zelfs niet tegen Casper. Tot ik bijna dagelijks op stond, naast mij keek in het wiegje, mijn prachtige kleine baby’tje zag en alleen maar dacht: hij moet weg, ik wil hem niet, hij nu moet weg.

Ik schaamde me kapot, maar trok toch aan de bel. Dit is niet hoe ik mij hoorde te voelen, dat wist ik, want bij mijn eerste, Hannah, zat ik op een megaroze wolk. Ik genoot zo van haar en dit was compleet het tegenovergestelde. Er was iets mis, met mij. ik wilde dit niet, ik wilde mij niet zo voelen. Ik had hem 9 maanden gedragen, hij groeide in mij. Ik had zo naar hem uit gekeken, natuurlijk moest hij niet weg.

Die avond sprak ik het voor het eerst uit naar Casper, met een waterval aan tranen en vol schaamte. Ik zei lang niet alles wat ik dacht, daar schaamde ik mij te erg voor. Ik dacht zelf al dat ik gek aan het worden was, laat staan wat anderen van mij dachten als ze alles zouden horen.

Ze luisterde, precies wat ik nodig had

Diezelfde week belde het consultatiebureau, de vrouw die mij belde was al een aantal keer bij ons thuis geweest, omdat Jonah niet goed groeide en ze voelde vertrouwd. Toen ze aan het eind van het gesprek vroeg: ‘Hoe gaat het nu met jou?’, brak ik. Ik gooide alles eruit, zelf de zwartste gedachten die ik nu nooit meer zou uitspreken, laat staan op schrijven.

Maar ik wist dat het eruit moest, in ieder geval één keer. Alsof ik eerst 100% eerlijk moest zijn, voordat ik verder kon. Mijn gedachten voor één keer moest accepteren, stoppen met ertegen vechten en voelen. Ze luisterde, oordeelloos, kwam niet met oplossingen, stelde amper vragen, maar luisterde. Precies wat ik nodig had.

Het roer om

Vanaf die dag ging het roer om. Ik begon weer met sporten, gooide mijn voeding om en gaf het bij Casper gelijk aan als ik weer op een zwarte wolk dreigde te gaan zitten. Ertegen vechten en doen alsof het er niet was, werkte niet en maakte het alleen maar erger. Het was tijd om het te accepteren en verder te gaan.

Het duurde weken voordat ik mijzelf helemaal terug had gevonden. Totdat de leegte weer plaats maakte voor mij. Ik kan me nog precies herinneren wanneer ik echt alles los liet. Wij zaten samen op de bank, Jonah moest slapen en ik zong voor hem, waarop er op zijn onwijs kleine gezichtje een lach verscheen en ik van binnen bijna ontplofte van liefde. Ik werd warm, lachte en huilde. Hij hoorde bij mij, mijn kleine ventje, ik hou van jou. Echt! Met elke vezel in mijn lichaam.

Moeder Simone: ‘Soms verwijt ik hem stilletjes dat hij niet “gewoon” is’

Instagram Dione