Had ik maar nooit… ‘Mijn kind gepusht om de beste te worden in voetbal’ 

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Xandra (40). Xandra heeft spijt dat zij haar kind heeft gepusht om de beste te worden in voetbal.

“Mijn vriend vond het verschrikkelijk dat zijn carrière als profvoetballer niet van de grond kwam. Op het moment dat hij écht goed werd, kreeg hij last van blessure na blessure. Hij hield zich groot, maar ik wist hoeveel verdriet hij ervan had. Ik wist zeker dat als wij een zoon zouden krijgen, hij de beste voetballer zou worden.

Zwanger van een zoon

Veertien jaar geleden was ik zwanger van een zoon. Ik was ontzettend blij. Onze kleine voetballer in spe, zo noemden we hem vanaf het moment dat we wisten dat het een jongen werd. Ik kocht veel voetbaltenues voor hem en ook zijn eerste voetbalschoenen waren ruim voor de bevalling al gekocht.

Voetballes van zijn vader

Vanaf het moment dat Remco goed kon lopen, kreeg hij voetballes van zijn vader. Dit ging door tot hij op zijn vijfde eindelijk écht op voetbal kon. We zagen al snel dat hij er echt aanleg voor had. Op zijn tiende werd hij gescout en ging hij bij een andere club voetballen. Daar ging hij een jeugdopleiding doen en moest hij bijna iedere dag trainen. We waren door het dolle heen, zo blij waren we.

Speciale sportklas

We besloten een middelbare school met speciale sportklas voor hem uit te kiezen. Daar zaten meerdere kinderen in die op hoog niveau sport beoefenden. Op het moment dat Remco in de puberteit kwam, merkte ik dat hij het allemaal minder serieus ging nemen. Ik was daar fel in, want we hadden maar één doel en dat was de beste in voetbal worden. Hij moest en zou gaan trainen, ook al had hij geen zin.

Andere sport proberen was geen optie

Remco liet de afgelopen jaren meerdere keren vallen dat hij klaar was met voetbal. Hij wilde meer vrijheid en een keer een andere sport proberen. Ik vond dat geen optie, we hadden niet voor niets al die jaren voor hem opgeofferd en hij was niet voor niets al zo ver gekomen. Mijn vriend vond dat we hem niet te veel moesten pushen. Als hij het echt niet wilde, dan was dat ook goed. Ik dacht daar anders over.

Niet geluisterd

Een halfjaar geleden kwam Remco naar mij toe om te vertellen dat hij ongelukkig was. Ik schrok daar erg van. Hij vertelde dat hij al die jaren aan voetbal deed, voor zijn vader en voor mij. Maar zelf vond hij er helemaal niets aan. Hij wilde veel liever op basketbal. Ik zag de tranen in zijn ogen. Weer vertelde hij dat hij erg ongelukkig was. Waarom had ik niet geluisterd?

Spijt

Ik heb spijt dat ik al die jaren maar één doel voor ogen had en dat was mijn zoon de beste in voetbal laten worden. Ik heb geen minuut nagedacht of hij dat zelf ook wel zou willen en het leuk vond. Ook heb ik niet naar hem geluisterd. Het is mijn schuld dat hij zo ongelukkig was. Inmiddels is hij helemaal gestopt met voetbal. Het doet mij pijn, maar het is niet anders. Het is belangrijker dat mijn kind goed in zijn vel zit.”

Column Lisa: ‘Verschrikkelijk voelde ik me, onder de kots en met een krijsende baby’