Valéry de Voijs Persoonlijk 6 okt 2022, 12:09

Leestijd: 3 minuten

Jolien (32): ‘Mijn huilbaby wordt overal geweigerd’

Moedeloos kun je worden. Wanneer je alles hebt geprobeerd, maar je baby blijft ontroostbaar. Zo is ook Jolien aan het eind van haar Latijn. Vooral nu haar huilbaby overal geweigerd wordt.

“Inmiddels hebben we drie kinderen. Twee jongens die bijna uit de luiers zijn, en baby Flo van acht maanden. Vanaf het begin had Flo een moeilijke start. Door hoge ontstekingswaarden in haar bloed werd ze meteen na de geboorte naar de couveuse gebracht. Ook kwamen we erachter dat ze koemelkallergie had, zit ze onder het eczeem en slaapt ze slecht. Ze blijft huilen. Zelfs tijdens het vertellen van dit verhaal zit ze huilend bij mijn man. Gek word je ervan.

Huilbaby

Nu is Flo erg eenkennig en wordt ze redelijk kalm als ze bij mij is, maar dat is op de lange termijn natuurlijk geen oplossing. Vorige maand kregen wij eindelijk een beetje rust toen Flo een weekje in het ziekenhuis is geweest. Ze werd 24/7 in de gaten gehouden, om erachter te komen waar het gehuil vandaan kwam. Veel is daar niet uit gekomen. ‘Probeer thuis meer rust te creëren zodat Flo minder stress oppikt’, kregen we te horen.

Op het kinderdagverblijf werd mij subtiel medegedeeld dat Flo niet bepaald welkom is. Dat werd natuurlijk niet met deze woorden gezegd, maar de boodschap is duidelijk wanneer je iedere dag gebeld wordt met de vraag of je je kind wil ophalen. Ook op mijn schoonouders hoef ik niet te rekenen. Mijn schoonmoeder heeft vaak last van migraine en heeft aangegeven dat ik mijn twee oudste altijd mag langs brengen, maar dat Flo iets te veel is.

Geen oppas voor een huilbaby

Ondertussen heb ik ook afscheid genomen van mijn oppas. Ik had een dame geregeld die mij wilde helpen met de kinderen, maar ook zij heeft aangegeven dat deze baan uiteindelijk niet aansluit bij haar interesses. Later kwam ik erachter dat diezelfde dame wel bij een vriendin van mij aan het werk is gegaan. Schijnbaar sluiten die kinderen opeens wél aan bij haar interesses.

Wanneer ik mijn zus of beste vriendin bel krijg ik als antwoord dat ze best een uurtje op Flo willen passen, maar dat ze het een hele middag niet aankunnen. ‘Dat begrijp je wel toch?’, vragen ze dan schuldbewust. We wonen overigens in een klein dorpje, waar iedereen elkaar kent. Er zijn niet veel koffie- of lunchtentjes, dus ik ga (of ik moet zeggen: ging) vaak naar hetzelfde tentje. Dan ging ik ’s ochtends met de kinderen even een frisse neus halen, om vervolgens even op te warmen met een cappuccino. De serveersters waren altijd heel lief voor mijn zonen. Een extra koekje bij de chocolademelk, een high five wanneer ze weggingen; ik voelde me altijd welkom. Wanneer ik daar met Flo kom en zij de boel bij elkaar krijst krijg ik boze blikken. Eén van de serveersters is eens naar mij toe gekomen en vroeg of het niet beter was voor Flo als ik lekker naar huis zou gaan zodat ze in haar eigen bedje kon slapen.

Ernst van de situatie

Al die tijd heeft mijn moeder voor me klaar gestaan. Ze heeft uren rondjes gelopen met Flo op haar arm zodat ik een klein beetje slaap kon pakken. M’n moeder stond dag en nacht voor me klaar. Zonder haar had ik het niet gered, maar ook voor haar is er nu een grens bereikt. Ze is ruim tien kilo afgevallen in het afgelopen jaar, heeft wallen van het slaapgebrek en voelt zich op.

Ik heb werkelijk geen idee hoe dit verder moet. Ondertussen heb ik een psycholoog ingeschakeld, maar volgens mij heeft ook deze professional niet door hoe erg de situatie is. Met zijn advies als ‘vraag toch even je moeder om een uurtje op te passen’, kan ik nu niet zoveel. Ik heb het gevoel dat ik mijn vrienden langzamerhand kwijt raak, ik voel me schuldig naar mijn moeder en ook mijn huwelijk loopt er niet bepaald lekker door. Binnenkort gaat Flo weer een weekje naar het ziekenhuis en dit keer ga ik niet weg voor ik antwoorden of oplossingen heb, aangezien het zo niet verder gaat.”

Een huilbaby kan leiden tot PTSS: wordt de taboe eindelijk doorbroken?