Ilse (31): ‘Mijn eetstoornis heeft m’n gezin kapot gemaakt’

Ilse (31) kampt sinds haar puberteit met een eetstoornis. Hoewel het er even op leek dat ze volledig hersteld was, zal ze altijd voor haar gezondheid moeten blijven vechten. Na haar zwangerschap gaat het bergafwaarts. Ze verliest niet alleen haar partner, maar lijkt ook zichzelf te verliezen.

“Ik voel me nu eenzamer dan ooit.”

Mijn veilige thuishaven was opeens weg

“Op mijn vijftiende stond mijn leven op z’n kop. Mijn ouders gingen uit elkaar en mijn vader verhuisde naar België. Mijn moeder belandde in een zware depressie, waardoor ze niet meer voor me kon zorgen. Ik ben toen bij mijn vader in Antwerpen gaan wonen, en moest enorm wennen. Mijn veilige thuishaven was opeens weg, en ik vond geen aansluiting op mijn nieuwe school. Ik had het gevoel dat ik geen controle meer had over mijn leven.

Behalve over wat ik at. Voor mijn gevoel was dat het enige waar ik volledige controle over had, en daar wilde ik me dan ook obsessief aan vasthouden. De hele dag was ik met eten bezig. Of liever gezegd: met niet eten. En dat ging verbazingwekkend goed. Mijn vader werkte veel en ging vaak op zakenreis. Op school spendeerde ik de pauzes in de bibliotheek, en als ik in het weekend naar mijn moeder ging was zij vaak te druk om met mij bezig te zijn.

Ik viel natuurlijk veel af, maar omdat ik altijd aan de magere kant was viel het niemand op. Ik droeg losse kleding, en door mijn astma hoefde ik met de gymlessen vaak niet mee te doen. Toch werd mijn eetstoornis steeds erger. Op een gegeven moment was het zó overheersend dat het mijn hele leven overnam. Ik had geen sociale contacten, was vaak moe en sliep veel.

Een gezond BMI

Opeens ging het pas echt bergafwaarts. Mijn vader kreeg een nieuwe relatie en was vaak bij zijn vriendin. Daardoor was ik nóg meer alleen, waardoor ik dagen niet at. Ik viel ontzettend veel af, en mijn ouders hebben toen ingegrepen. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis, en later doorverwezen naar een kliniek. Het is een hele strijd geweest. En hoewel ik aankwam, verdwenen de stemmen in mijn hoofd niet.

Uiteindelijk heb ik mijn school kunnen afmaken en ben ik psychologie gaan studeren. Met enorm veel studievertraging heb ik uiteindelijk mijn diploma gehaald. Ik zat lekker in mijn vel en kreeg een relatie. Mijn lichaam was ondertussen hersteld, en hoewel ik veel sportte en mijn calorieën telde, had ik een gezond BMI. Ik werd weer ongesteld, mijn acne verdween, en mijn haren en nagels werden sterker.

Alles leek goed te gaan. Tot ik zwanger werd. Ik was heel erg bang om aan te komen, maar wist dat ik voldoende moest eten. Ik voelde me natuurlijk verantwoordelijk voor de gezondheid van mijn baby en wilde niet dat hij iets tekort kwam. Mijn vriend heeft me er enorm doorheen geslagen. Door zijn positiviteit kon ik toch nog genieten van de zwangerschap.

Na de zwangerschap ging het echter weer de verkeerde kant op. Ik wilde de zwangerschapskilo’s zo snel mogelijk kwijtraken, en wéér speelde de controle een grote rol. Het leek erop alsof ik niets zelf meer in de hand had. Onze kleine huilde veel, en ik sliep slecht. Tijdens die gebroken nachten kon ik uren buikspieroefeningen doen, of touwtje springen.

Ik verdween geleidelijk in mijn ‘eigen wereld’ en sloot me af voor mijn omgeving. Mijn vriend voelde dat natuurlijk ook, en onze relatie ging bergafwaarts. Na veel gesprekken hebben we onlangs besloten om uit elkaar te gaan. Ik voel me eenzamer dan ooit. Als ik in de spiegel kijk zie ik een mislukte moeder. Ik stel niet alleen mezelf teleur, maar ook mijn kind en ex. Mijn ziekte heeft alles kapot gemaakt, en tóch lukt het me niet om te herstellen.”

Zó moeilijk is leven met iemand met een eetstoornis