Iris (37): ‘Ik mag niet alleen zijn met mijn kinderen’

Het leven van Iris (37) staat plotseling op de kop. Door een traumatische ervaring heeft ze last van onderdrukte emoties. Deze emoties zijn zó heftig dat ze niet meer alleen mag zijn met de kinderen.

“Ik zal nooit meer de oude worden, maar hoop wel dat ik het een plekje kan geven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin.”

‘Mijn jeugd was een sprookje’

“Mijn jeugd was een sprookje. Ik kom uit een warm gezin, met lieve ouders. Mijn broers en ik waren heel hecht, en deelden dezelfde vriendengroep. Daarbij hadden mijn ouders het financieel heel goed. We gingen bijvoorbeeld wel drie keer per jaar op vakantie, zaten iedere week in een restaurant en liepen in de mooiste kleren.

Op de middelbare school leerde ik Frank kennen. Ik was meteen verliefd. We groeiden samen op, trouwden op jonge leeftijd en kochten ons droomhuis. Zonder problemen raakte ik zwanger van onze eerste dochter en vlak daarna volgden mijn twee zonen. We waren een droomgezin en ik kwam niets te kort. Ook op mijn werk verliep alles zonder problemen. Ik had leuke collega’s en ging met plezier naar kantoor.

Kwaad op de hele wereld

Die sfeer veranderde met de komst van onze nieuwe manager. Vanaf het begin had ik een naar gevoel bij deze man. Mijn collega’s vonden hem het einde, dus ik dacht dat het aan mij lag. ‘Je moet gewoon even wennen’, zei een collega nog. Na een paar maanden bleek mijn onderbuikgevoel toch juist te zijn geweest. Tijdens een vrijdagmiddagborrel ben ik namelijk seksueel misbruikt.

Dat zette mijn wereld op zijn kop. In het begin kon ik er met niemand over praten. Toch gebeurde er emotioneel heel veel met me. Ik kreeg paniekaanvallen als ik naar werk reed en kon ‘s avonds plotseling in huilen uitbarsten. Ik had nachtmerries, waardoor ik niet sliep en kon moeilijk nog ontspannen. Ook viel mijn haar uit en mijn eetlust verdween compleet.

Woedend was ik. Op alles en iedereen. Niet alleen op mijn manager, maar vooral op mezelf. Ik kon niet goed omgaan met die boosheid en werd agressief. Soms werd ik zo boos dat ik dingen kapot sloeg. Ik heb ontelbaar borden kapot geslagen terwijl mijn jonge kinderen huilend in de woonkamer zaten. Verschrikkelijk was het.

Tijdens één van mijn woedeaanvallen is Frank thuisgekomen. Ik zal de blik in zijn ogen nooit meer vergeten. Hij was compleet in shock, en heeft de kinderen eerst naar boven gebracht. Daarna zijn we gaan praten en heb ik alles verteld.

Ik zal nooit meer de oude worden

Tegenwoordig krijg ik hulp en zal ik moeten leren om met mijn angsten en woede om te gaan. Het zal geen gemakkelijke weg zijn en het is hard werken. Van mijn psycholoog en familie mag ik niet alleen zijn met de kinderen. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik begrijp het wel. Ik vertrouw mezelf nog niet eens als ik alleen ben. Laat staan in het bijzijn mijn kinderen.

Gelukkig is mijn familie heel supportive en ze steunen mij waar het kan. Mijn ouders en broers wonen in de buurt, en helpen graag met oppassen. Ook gaan ze regelmatig met de kinderen een weekendje weg zodat Frank en ik ook even adem kunnen halen. Ik ben ze super dankbaar, maar hoop natuurlijk dat ik snel weer beter word. Ik zal nooit meer de oude worden, maar hoop wel dat ik het een plekje kan geven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin.”

Mirthe: ‘Ik moet mijn man ’s nachts altijd wakker maken voor de baby’