Laurien: ‘Daar kwamen de tranen weer, mijn moederhart kon het niet aan’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over de hoogtepunten en dieptepunten van het leven met kinderen.

“Het was een week van hoogtepunten en dieptepunten. Inclusief alle tranen die daarbij horen. Het begon met een paar mijlpalen. Zo nam onze middelste afscheid van het kinderdagverblijf. Hij trakteerde en nam trots zijn boek vol werkjes van de afgelopen jaren in ontvangst. Ik had het duidelijk moeilijker met deze stap en nam in tranen afscheid van zijn lieve juffen. Toen we zijn zusje gingen ophalen uit haar klasje, kwamen de tranen weer. Na twee jaar op de babygroep gezeten te hebben, ging ze over naar de peutergroep. Ze rende nog twee keer terug om haar liefste juf een dikke knuffel te geven en dat kon mijn moederhart niet aan. Ze is nu echt geen baby meer.

Gelukkig gingen we daarna met ons gezin een paar dagen weg. Even eruit, even niks, even met elkaar. Een hoogtepunt! Na die fijne midweek weg werd de een na de ander ziek. Ook ik moest het ontgelden en was er het ergste aan toe. Een flinke griep inclusief koorts en ijlen. Niet aan te raden. Alle kinderen kregen het ook, maar op de een of andere manier herstellen die veel sneller. Ik ben na bijna een week op bed nog steeds niet fit en heb geen stem meer over, terwijl de kinderen alweer vrolijk rondrennen. De combinatie zieke moeder zieke kinderen is ook niet ideaal heb ik gemerkt. Anyway, dieptepuntje dus.

Een van de hoogtepunten van de week

Een paar dagen geleden riep onze oudste zoon opeens om een doekje, want hij had bloed. Bloed?! Oh, z’n eerste tandje was eruit! Dat kleine wiebeltandje dat al dagen los zat, was met het eten van een appel eruit gegaan. Gloeiend van trots gaf ik hem een dikke knuffel terwijl hij huilde van de schrik. Toch wel gek, opeens je tand eruit. En zo’n gat in het midden van je mond. Ook de middelste begon te huilen: ‘Ik schrok er ook een beetje van’. Allemaal weer huilen om deze grote kleine mijlpalen in het leven.

Na de vakantie begon ook de basisschool voor onze middelste. Weer een belangrijke stap. Gelukkig kennen we de school en de juffen en zelfs al wat kinderen uit de klas. Het was dan ook maar heel even spannend voor iedereen, vooral voor ons zoontje. Maar hij liep stoer naar binnen en zwaaide rustig gedag. Dat zat wel goed. Eenmaal thuis moest ik toch weer even slikken, want het was nu wel heel erg stil in huis. Ondanks de jongste die, gelukkig, nog twee jaar thuis is en vrolijk aan het kletsen was. Al vond zij het ook wel even gek, want het eerste uur liep ze een soort van verdwaald door het huis te zoeken naar haar broer.

En dan was er nog het optreden van onze middelste. Een mijlpaal hoor. Na net een paar keer naar school geweest te zijn, deed en zong hij al superenthousiast mee tijdens de weeksluiting van zijn klas. Een voorstelling waarnaar de andere kleuters gaan kijken en ook de ouders mogen komen. Een heel spektakel altijd en hij had zeker geen podiumangst. Weer gloeien van trots. En zo was het een week, of ietsje langer, van geweldige hoogtepunten en een paar dieptepunten. Benieuwd naar wat de nieuwe week ons brengt.”

Laurien: ‘Een boze boomer draait zich met een zucht en afkeurende blik om naar mijn kind’