Laurien (37): ‘Ik vind dat mijn verloskundige fout gehandeld heeft’

Laurien, moeder van drie kinderen, had, zoals ze eerder schreef, al een prachtige thuisbevalling achter de rug van haar eerste zoontje. En wilde dat bij haar tweede zoontje weer. Die thuisbevalling, die kwam er, maar helaas verliep het traumatisch en heeft ze er spijt van dat ze geen bevalplan had opgesteld. “Ik moest van mijn verloskundige onder de douche vandaan komen en op bed gaan liggen. Dat deed ik en daar heb ik eeuwig spijt van.”

Laurien (37): “Het was mijn tweede zwangerschap en alles verliep goed. Mijn eerste zwangerschap was ook heel fijn en ik had een prachtige thuisbevalling. Dat was dus ook mijn wens voor deze bevalling. Omdat het de vorige keer zo goed en in alle rust verlopen was, had ik niet een speciaal bevalplan opgesteld. Ik wilde een herhaling van de eerste keer.

Wel liep ik bij een andere verloskundigenpraktijk, maar de verloskundigen die ik daar gesproken had, waren allemaal superlief en betrokken, dus ik had vertrouwen in ze. Wel werd ingeschat dat mijn zoontje groot was, dus wilden ze voorkomen dat de bevalling te lang op zich zou laten wachten. Ook daar had ik wel vertrouwen in, want mijn eerste bevalling begon spontaan met gebroken vliezen en meteen daarna regelmatige weeën met 39 weken en vier dagen.

Ik mocht niet op de bank gaan liggen, maar moest de trap op naar boven

Toen ik 40 weken zwanger was, was de hoop vervlogen op vroeg voor mijn uitgerekende datum bevallen. Ik voelde me nog goed en er was verder dus niets aan de hand, we zouden gewoon afwachten. Samen met de verloskundige bespraken we de opties: we zouden gaan strippen, omdat ik wel echt heel graag een thuisbevalling wilde.

Twee keer werd ik die week gestript, maar dat haalde niet veel uit. Op 26 februari (dan zou ik precies 41 weken zwanger zijn) om tien uur in de ochtend, zou de verloskundige (degene die ik graag bij mijn bevalling wilde hebben) mijn vliezen komen breken thuis. Met de verwachting dat net als de vorige keer, de weeën dan snel op gang zouden komen.

Dat verliep anders: op 25 februari braken rond middernacht spontaan mijn vliezen en ook dit keer kwamen de weeën meteen regelmatig op gang. Mijn man belde de verloskundige en ik gaf aan al flinke weeën te hebben, dus ze kwam er meteen aan. Helaas was het een verloskundige die ik nog nooit gezien had en zij kende mij dus ook niet… Ik ving staand bij het aanrecht mijn weeën op toen ze binnen kwam. Ze wilde mijn ontsluiting checken en ik vroeg of dat op de bank mocht, maar nee…

Ze wilde het per se boven op bed toen. Ik vond het absoluut niet fijn om de trap weer op te gaan, maar deed het toch. Ze checkte: 6 cm. Dat schoot op! Ik lag wel lekker op bed, dus bleef daar liggen en zij belde de kraamhulp die bij de bevalling aanwezig zou zijn.

Ze besloot dat we naar het ziekenhuis zouden gaan, iets wat ik absoluut niet wilde

Na drie uur, het was toen een uur of vijf, bleek ik helaas nog steeds op 6 cm te zitten, terwijl ik wel sterkere weeën voelde. Mijn verloskundige maakte een beslissing (met in haar achterhoofd dat Pom best groot kon zijn) en zei: ‘Als er binnen nu en een half uur niets verandert, gaan we naar het ziekenhuis.’ Dat wilde ik absoluut niet en ik ben mijn kraamhulp dan ook eeuwig dankbaar dat ze zei: ‘Ga anders even onder de douche staan, misschien helpt dat.’ Dus dat deed ik en meteen voelde ik verandering in mijn lijf. Ik voelde Pom letterlijk naar beneden zakken en met mijn hand voelde ik zijn hoofdje.

Ik gaf dit aan en toen moest ik van mijn verloskundige onder de douche vandaan komen en op bed gaan liggen. Dat deed ik en daar heb ik eeuwig spijt van. Op dat moment trok ze me namelijk totaal uit mijn bubbel en bleven mijn weeën, die daarvoor heel sterk waren, weg. Mijn baby bleef dus hangen en mijn verloskundige raakte in paniek.

Ik hoorde haar roepen naar de kraamhulp: ‘Verdomme, ik krijg hem er niet uit’. De paniek die ik voelde, werkte ook niet mee om weer in mijn bubbel te komen natuurlijk. Ik moest gaan staan en heb mijn kindje er om 05:38 uur op eigen kracht uit geperst, waarbij de verloskundige mee hielp en toen is zijn sleutelbeentje gebroken. De arme schat. Gelukkig leek hij hier weinig last van te hebben en heelde het al na een paar dagen.

Als de verloskundige anders had gehandeld, was dit niet zo traumatisch verlopen

Ik heb hier veel over gepraat met de verloskundige die erbij was, met mijn lieve kraamverzorgster en met de verloskundige die de dag erna eigenlijk zou komen om mijn vliezen te breken. Het werd niet hardop gezegd, maar ik kon merken aan de laatste twee dat zij de handelingen ook niet helemaal ok vonden of in ieder geval anders aangepakt zouden hebben. Pom was overigens maar 3720 gram, voor een tweede baby, een jongen van 41 weken oud is dat helemaal niet heel groot.

Ik ben er nog steeds van overtuigd dat wanneer ik onder de douche was blijven staan of eventueel was gaan zitten op handen en knieën, dat hij rustig geboren had kunnen worden. Ook denk ik dat hij dan niet vast had gezeten, dat moet gekomen zijn door het plotselinge bewegen en klimmen op het bed, terwijl zijn hoofdje er al voor een deel was. Dat mijn weeën verdwenen, kwam ook daardoor, denk ik. Ik durf eigenlijk nu pas (na een gesprek hierover met mijn huidige verloskundigenpraktijk, waarbij mijn derde kindje geboren is) hardop te zeggen dat ik denk dat mijn verloskundige toen fout gehandeld heeft…

Daarom raad ik elke aanstaande moeder aan een bevalplan op te stellen en je goed te verdiepen in je wensen en vooral ook in wat je niet wil. Lees je in, vraag andere moeders om hun ervaringen en houd de regie in eigen hand (of je nu thuis of in het ziekenhuis wil bevallen).”

Bevallingsverhaal Laurien: ‘ik voel een knapje laag in mijn buik’