Nina: ‘Ik bleef maar staren naar ons baby’tje in de wc tijdens de miskraam’

Als Nina* zwanger blijkt te zijn kan ze haar geluk niet op, maar al snel belandt ze in een spannende en uitputtende periode. Na hevig bloedverlies wijzen twee echo’s uit dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Helaas is op de derde echo te zien dat het hartje van de baby is gestopt met kloppen. Ze ondergaat momenteel een miskraam en met Famme deelt ze haar ervaringen om andere vrouwen in deze situatie te laten voelen dat ze niet alleen zijn.

Hier lees je het eerste deel van Nina’s verhaal en hier lees je het tweede deel van Nina’s verhaal.

Wachten op de curettage

“Oh wat was ik toch boos toen ik te horen kreeg dat ik nog enkele weken zou moeten wachten op de curettage. Hoe is het mogelijk? Dat mensen in deze situatie om nóg meer geduld wordt gevraagd. Hoe dan ook moest ik me er maar bij neerleggen, dat deed ik dan ook, voor zover dat mogelijk was. Emotioneel viel het me erg zwaar te weten dat ik mogelijk nog bijna een maand met een dood baby’tje in mijn buik moest rondlopen. Dat klinkt hard, maar dat ís het ook. Het was de keiharde realiteit voor mij.

Terwijl de tijd voor mijn gevoel ontzettend langzaam voorbij kroop, werd het bloeden steeds minder. Mijn laatste beetje hoop dat de miskraam nog natuurlijk op gang zou komen vervloog dus ook in rap tempo. Op een gegeven moment verloor ik zelfs niks meer. Ik kon niet anders dan wachten en hopen dat de dagen snel voorbij zouden gaan.

De dagen voor de curettage

Ik wilde het met niemand hebben over de curettage die voor mij op het programma stond. Ik zocht af en toe naar wat informatie maar wilde er liever niet al te veel van weten. Ik sloot me in feite helemaal af voor wat me te wachten stond. Zo kon het me ook minder verdriet doen. Enkele dagen voor de ingreep sprak ik de anesthesist. Zij zei iets wat me raakte. Vrouwen die huilen vlak voor de curettage plaats vindt, hebben een grote kans ook huilend en in paniek wakker te worden. Het advies? Denk aan leuke dingen. Niet dat ik op dat moment ook maar íets kon bedenken.

Twee dagen voor de curettage probeerde ik van het zonnetje te genieten in de voortuin. Je bent aan huis gekluisterd door de angst elk moment van de dag iets te kunnen verliezen. Ik moest er niet aan denken dat me dat in het openbaar zou gebeuren. De voortuin werd dus mijn vaste stek tot deze horror eindelijk voorbij zou zijn. Voor ik opnieuw neerstreek op een stoel in de voortuin, ging ik nog even vluchtig naar de wc. Tot mijn grote schrik zag ik dat mijn onderbroek vol zat met bloed en troep. Of eigenlijk schrok ik niet eens zo erg, maar ik wist meteen: dit is de miskraam. Ik bekeek het geheel goed en zag een enorme hoeveelheid weefsel. Ik belde rustig de dienstdoende gynaecoloog om te vragen of dit het dan was? Die kans was volgens haar erg groot.

Natuurlijke miskraam

Nog voor ik het wist rende ik weer naar de wc, overal waar ik keek zag ik bloed. Het stroomde uit me maar toch raakte ik nog niet in paniek. Ik ging weer even rustig in de woonkamer zitten voor ik weer in alle haast naar de wc moest sprinten. Tot mijn grote verbazing verloor ik geen druppel bloed maar hoorde ik een plons in het water. Daar lag ‘het’ dan. Ons baby’tje. Compleet met oortjes, oogjes, vingertjes en teentjes. Toen raakte ik in paniek. Ik bleef maar staren naar ons baby’tje in de wc. Ineens voelde alles echt. De rare weken ervoor gingen alles een waas aan me voorbij en nu voelde ik pas echt dat ons baby’tje niet meer zou komen en er niet meer was. Ik huilde en kon niet meer stoppen.

Hoe het nu gaat

De gynaecoloog heeft gezien dat de miskraam volledig is voltooid. De curettage is me gelukkig bespaard gebleven, daar ben ik achteraf erg blij om. De tijd gaat weer wat sneller en mijn lichaam voelt ‘schoon’. Hoewel ik er tegenop keek om weer leeg te zijn van binnen, betekent het voor ons ook een nieuwe start. We krijgen opnieuw een kans om zwanger te raken en ik hoop dat deze kans ons snel weer gegund wordt.”

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

Nina: ‘De blijdschap van de zwangerschap is omgeslagen in de angst om ons kindje te verliezen’