Sofie kreeg een miskraam in het vliegtuig: ‘Passagiers namen foto’s’

Sofie (33) is bijna achttien weken zwanger wanneer ze besluit op vakantie te gaan. Helaas haalt zij haar eindbestemming niet. Ze krijgt namelijk een miskraam in het vliegtuig.

“Net als iedere andere moeder was ik dolblij dat ik eindelijk zwanger was. Het ging bij mij namelijk allemaal niet zo gemakkelijk. Na het verwijderen van mijn spiraal werd ik heel lang niet ongesteld. Ik had geen eisprong, waardoor mijn menstruatie uitbleef.

Een positieve zwangerschapstest

Mijn huisarts vertelde me dat ik mijn lichaam even de tijd moest geven. Mijn hormoonhuishouding was namelijk behoorlijk van slag en ik moest me er niet zo druk om maken. Hij wist zeker dat ik vanzelf wel weer ongesteld zou worden.

Ik had vertrouwen in de woorden van mijn huisarts en probeerde er niet te veel mee bezig te zijn. Een half jaar na mijn bezoek aan de huisarts zat ik op een terrasje, toen ik iets geks voelde. Ik keek naar mijn broek en zag een grote rode vlek. Nog nooit was ik zo blij geweest om bloed te zien.

Hoewel mijn menstruatie onregelmatig was, had ik goede hoop. Ik voelde me weer op en top vrouw en wist dat ik zwanger kon worden. Niet veel later had ik dan ook een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mijn partner en ik waren natuurlijk dolblij, maar we wisten ook dat er veel zou gaan veranderen in ons leven.

Iedere ouder vertelde me namelijk dat je vrijwel geen me-time meer hebt wanneer je kinderen hebt. Daarom besloot ik tijdens mijn zwangerschap om naar een wellness retreat te gaan. Ik zag een fantastische aanbieding op Bali en nam mijn kans. Nooit kwam het in mij op dat het zou kunnen leiden tot een miskraam.

In mijn uppie naar Bali

Ik was bijna achttien weken zwanger toen ik mijn man gedag zei op Schiphol. Hij vond het maar niets dat ik in mijn uppie naar de andere kant van de wereld zou vliegen, maar ik vond dat hij zich niet zo moest aanstellen. ‘Je bent gewoon jaloers’, had ik nog gezegd bij het afscheid.

Vol vertrouwen zocht ik mijn stoel op, achterin het vliegtuig, aan het gangpad. Dicht bij de crew en de wc’s; dat leek me wel zo handig. De eerste uren gingen goed. Na het opstijgen kreeg ik een maaltijd en iets warms te drinken. Ik keek een film en deed een dutje. Er leek nog niets aan de hand te zijn.

Na ongeveer vijf uur vliegen, kreeg ik echter wat buikpijn. Ik probeerde anders te zitten, maar de pijn bleef aanhouden. Omdat ik me nogal benauwd voelde worden, besloot ik door het vliegtuig te lopen. Ik liep rustig het gangpad op en neer en maakte een praatje in de keuken achterin met de rest van de crew. Ik vertelde hen over mijn plannen op Bali en vroeg wat zij gingen doen op hun layover.

Het bloed droop langs mijn benen

Tijdens het gesprek werd het een beetje wazig voor mijn ogen. Eén van de crewleden vroeg of ik oké was, hij vond namelijk dat ik er nogal bleek uit zag. Ik vertelde dat ik zwanger was en me niet zo lekker voelde. Het leek wel alsof ik flauw ging vallen, zo licht voelde mijn hoofd. De crew liet mij rusten op de crewseat, waar hij me een glaasje water gaf. Hij legde een dekentje over mijn benen en probeerde me gerust te stellen. Daar heb ik enige tijd gezeten en uiteindelijk leek de pijn weg te zakken.

Ik wilde opstaan om terug te lopen naar mijn eigen stoel. Ik stond op en bam, toen gebeurde het, toen begon de miskraam. Het bloed leek niet te stoppen, het droop langs mijn benen. De gezichten van de crew zal ik nooit vergeten. Iedereen was in shock, eerst zei niemand iets. Ik moest nog niet eens huilen, maar ik bleef maar naar die druppels bloed kijken, die door bleven druppelen op de grond.

Passagiers die op dat moment in de keuken waren, namen hun telefoon erbij en maakten foto’s. Ik heb geen woorden voor het gevoel dat ik toen voelde. De stewardessen sloten de gordijnen van de keuken en legde dekens voor me klaar, zodat ik kon liggen. Er was een dokter aan board, die me na kon kijken. Ook de captain kwam naar de keuken om mij te condoleren. Het was één grote nachtmerrie.

Een noodstop in Bahrein

We maakte een noodstop in Bahrein, waar ik als enige van board ben gegaan. Ik werd met een rolstoel van board gehaald en opgevangen door een medisch team. Daar kreeg ik een infuus tegen de pijn van de miskraam en heb ik voor het eerst mijn man kunnen spreken. Ik bleef me maar verontschuldigen. Hij nam mij niets kwalijk, maar ik wist dat het mijn eigen schuld was. Ik had nooit op reis moeten gaan.

Uiteindelijk ben ik met een andere vlucht terug naar Nederland gevlogen. De stewardessen op mijn nieuwe vlucht wisten van mijn verhaal en gaven mij een stoel in business class. De gehele bemanning was ontzettend lief en begripvol. Ik heb nog heel veel gehuild en zij hebben discreet en respectvol naar me geluisterd. Ik zal hen nooit meer vergeten.

Eenmaal op Schiphol stond mijn man klaar met een grote bos bloemen. Aan de ene kant vond ik het fijn om hem te zien, maar aan de andere kant schaamde ik me heel erg. Ik voelde me namelijk heel erg schuldig. Tot de dag van vandaag heb ik het gevoel dat ik zijn droom heb kapotgemaakt. Mensen zeggen dat ik me niet schuldig moet voelen over mijn miskraam, maar niemand staat in mijn schoenen. Ik voel me ontzettend egoïstisch dat ik op reis wilde. Ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren en niet dat vliegtuig in moeten stappen.”

Karlijn (28): ‘Mijn omgeving begreep niet waarom ik rouwde om mijn miskraam’