Laurien: ‘Ik heb mijn best gedaan, maar ik denk dat ze nu al verpest is’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over haar wanhopige poging tot het suikervrij opvoeden van haar kinderen.

“Bij de eerste deed ik een wanhopige poging tot suikervrij opvoeden. Eigenlijk ging dat best goed. We haalden geen koekjes en snoepjes in huis en tot hij een jaar of vier was at hij dus ook echt best wel suikervrij. Ok, met hier en daar een ijsje in de zomer. En laten we vooral de suikers die in fruit zitten niet vergeten. Iets wat de oudermaffia me dan onder de neus wrijft. “Want dat zijn ook echt heel slechte suikers.” Oké, dus dan kan ik mijn kind net zo goed een reep chocolade geven? Nee dat was dan ook weer niet goed. Snap jij het nog?

Goed, fruit kreeg hij dus wel. Geraffineerde suikers zo min mogelijk. Geen pakjes Fristi of appelsap, maar water. Geen koek en snoep, maar fruit of crackers (ja ja daar zitten vast ook slechte suikers in). Geen chocoladepasta of hagelslag op brood. Ik was erop gebrand om hem zo min mogelijk suikers te geven voor zolang dat mogelijk was. Zelfs de oma’s moesten het ontgelden en konden hun zak paaseitjes weer mee naar huis nemen. Nee, grapje. Die at ik op. Maar toen begon de basisschoolperiode en kennelijk komen kinderen dan in aanraking met alle lekkernijen die er op de wereld bestaan. Of in ieder geval de zoetigheden die je in de supermarkt kan kopen.

Weer deed ik een poging tot suikervrij opvoeden

Dus langzaamaan begon hij steeds wat meer, zoals hij het zelf noemt, ‘snacks’ te proberen. Prima. En toen werd de tweede geboren. Weer deed ik een verwoede poging tot suikervrij opvoeden. Ik denk dat het zo’n anderhalf tot twee jaar lukte. Daarna was er geen beginnen meer aan, want hij zag alles wat zijn grotere broer deed en af en toe wat lekkers (is dus iets met suikers) hoorde daarbij. Nou ja, ik kon me er toen wel bij neerleggen. Hij eet verder alles en gezond. Bovendien: we hadden het twee jaar volgehouden dus dat is toch weer mooi meegenomen.

Daarna werd kind nummer drie geboren. Een meisje van nu bijna twee jaar dat vanaf het eerste moment dat ze op deze aardse wereld verscheen houdt van eten. Alles wat we haar voorschotelen wordt door haar met liefde opgegeten. Ze geniet enorm van eten. En met twee oudere broers valt er wel eens iets te bietsen. Ook had ze snel door wat woorden als ‘koek’, ‘spekje’ en ‘chocola’ betekenen.

Regelmatig hangt ze om mijn been om te vragen naar een van deze snacks. Of gewoon naar allemaal. En als ik een cracker smeer, wijst ze naar de pot chocoladepasta die inmiddels standaard in de ontbijtla staat. Wanneer ze de vriezer open hoort gaan rent ze ernaartoe en galmt het ‘IJS! IJS! IJS!’ in m’n oren na. Ik heb geloof ik niet eens een poging tot suikervrij opvoeden gedaan bij haar.

Toen we even geleden met vrienden gingen lunchen, bleek hun driejarige geen kaas te mogen. Zit te veel zout in. Ook geen smeerkaas en dat soort dingen. Mijn dochter leeft voor kaas. Zodra ze het bakje smeerkaas te pakken heeft, likt ze het uit. Ik heb mijn best gedaan, maar ik denk dat ze nu al verpest is.”

Laurien: ‘Die prestatiedruk is al heel vroeg op de basisschool merkbaar’