Laurien: ‘Ja boomer, zulke gesprekken heb ik met mijn kind van zeven’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over gesprekjes met en de wijsheden van haar oudste zoon (7).

“In mijn vorige column vertelde ik over een gesprekje met mijn 7-jarige. Daar kwamen, natuurlijk, reacties op van mensen die niet geloven dat je zulke gesprekken kan hebben met een kind van zeven. Oké boomer, misschien kun jij je niet voorstellen dat dit wel kan en zeg je daarom dat het niet kan, maar het kan dus wel degelijk. Ik verzin namelijk niet de boel bij elkaar.

Wijsheden komen van elke leeftijd

Zo had ik deze week met diezelfde 7-jarige een gesprekje voordat hij ging slapen. Hij vertelde dat hij iets wilde zeggen tegen me, iets dat hij ‘vast nog wel eens ging zeggen, maar graag nu wilde zeggen’. Ik vroeg hem wat dat dan was. Hij zei: “Mama, ik heb een heel fijn leven en een fijn thuis en de liefste papa en mama, zelfs als jullie even boos zijn.” Dus ja, boomer, zulke gesprekken heb ik met mijn kind van zeven.

Niet elk kind is hetzelfde. Het ene kind zal deze gesprekken pas voeren op z’n achttiende, of nooit. Het andere kind zal dit soort wijsheden op z’n vierde er al uitgooien. Dat is allemaal goed, alles is goed. Wat ik dan weer niet zo goed vind, is die ongezouten negatieve mening die zomaar rondgestrooid wordt alsof er aan de andere kant van het scherm geen persoon zit. Als je niets positiefs kan zeggen, dan zeg je toch lekker niks?

Respectvol je mening uiten

Waarschijnlijk beginnen de boomers nu meteen te typen dat er vrijheid van meningsuiting is in dit land (nu nog wel, maar dat terzijde). Daar ben ik ook helemaal voor, maar er is een manier van je mening uiten en een manier van je mening op een respectvolle manier uiten. Als iedereen nou eens wat liever en toleranter is voor elkaar, dan zou ons land ook wat minder verdeeld zijn, denk je niet?

Wijsheden: grenzen aangeven en elkaar als gelijkwaardig zien

Gisteren ging mijn oudste ver over mijn grens heen. Ik werd boos, we kregen ruzie. Natuurlijk baalde ik daarvan, maar ik hield zijn woorden in mijn hoofd: hij vindt mij de liefste mama, zelfs als ik boos ben. Op dat moment was hij zelf die woorden allang vergeten en was ik vooral stom. Hij ging wel een ander huis zoeken.

Vanmorgen hebben we het uitgesproken en hij gaf aan dat ik juist over zijn grenzen heen ging. Drie keer maar liefst. Nog even voor de boze boomers onder ons: nee, dit verzin ik niet. Ik leer mijn kinderen juist aan om grenzen te herkennen, ze aan te geven, om te praten en om na te denken over actie en reactie. Om niet alleen naar de ander te wijzen, maar ook om over je eigen gedrag na te denken. Om anderen als gelijkwaardig te zien, in wat voor situatie dan ook.

Een flinke generatiekloof

Een flinke generatiekloof kennelijk, maar gelukkig kun je altijd iets van iemand leren. Zelfs van een kind van zeven.”

Laurien: ‘Ik wil voor Sinterklaas een andere baas’