Willemijn (33): ‘Ik werd gebeld door de directeur, mijn zoon (4) was weggelopen van school’

Je schrikt je kapot als je je kind uit het oog verliest. Het zoontje van Willemijn is een echte dromer en loopt wel vaker zomaar en zonder reden weg. Achter een beestje aan bijvoorbeeld. Ze kreeg de schrik van haar leven toen ze door de directeur van school werd opgebeld: “Hij vertelde dat mijn zoontje weggelopen was.”

Willemijn (33): “Ik weet dat mijn zoon graag doet wat hij zelf wil. Hij is een dromer, altijd met van alles bezig, behalve met zijn omgeving. Toen hij 4 werd, was het tijd voor de basisschool. Ik vond hem zelf nog veel te jong om ‘alleen’ te laten in die grote school. En dan was er ook nog covid… We mochten als ouders dus niet meelopen met de kinderen naar de klas.

Natuurlijk had ik een kennismakingsgesprek gehad met de juf van mijn zoontje. Ik vertelde haar dat ik hem nog erg jong vind in zijn doen en laten en dat ik het spannend vond dat hij het alleen moest gaan redden in een klas vol kinderen. Vier jaar lang was ik voor hem en met hem thuis geweest en nu moest ik hem loslaten. Ook liet ik haar weten dat hij een dromer is en dat je hem goed in de gaten moet houden. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zomaar weg zou lopen.

De directeur belde met de mededeling dat mijn zoon weggelopen was

Dat weglopen, dat was niet eens heel bewust denk ik. Hij ziet een vlinder en loopt erachteraan. Of hij bedenkt dat hij bloemen wil plukken en zoekt een bloemenveldje op. Gevaren lijkt hij niet te zien en zijn omgeving… daar heeft hij ook niet veel oog of interesse voor. Ik was me hier niet zo heel bewust van, tot ik de rest van zijn klas zag. Dat waren best wel zelfstandige kinderen die luisterden naar de juf en zelf hun jas ophingen aan de kapstok en zo. Zonder dat dit tegen ze gezegd hoefde te worden…

De eerste dag mocht ik gelukkig wel even mee naar binnen. We gingen samen zijn jas en tas op en zijn juf liet zien waar hij mocht gaan zitten. Ze zag dat ik moeite had met afscheid nemen en zei extra goed op hem te letten. Die middag bij het ophalen vertelde ze dat hij een heel leuke dag had gehad en goed had meegedaan aan alles. Dat gaf me vertrouwen!

Tot twee weken later. Toen kreeg ik een telefoontje van de directeur van de school. Hij begon met zeggen dat ik niet moest schrikken. Nou dan schrik je dus, mijn hart zat in mijn keel. Vrij snel daarna vertelde hij wat er gebeurd was: mijn zoontje was weg. Hij zat niet in de klas na het buitenspelen. Hij was weggelopen, het schoolplein af. De juf heeft alarm geslagen en een paar collega’s zijn gaan zoeken om het gebouw. Ook zij waren erg geschrokken, niet alleen omdat er een leerling weg was, maar ook omdat er veel water rondom de school is en mijn zoontje kan nog niet zwemmen. Al vrij snel vonden ze hem, dwalend op het parkeerterrein van de school.

Ik hoop dat het een fase is

Zoals ik had verwacht was hij zich van geen kwaad bewust. De juf, haar collega’s en de directeur zijn zich rot geschrokken en ik natuurlijk ook. We hebben nu goede afspraken gemaakt met elkaar. Er wordt door elke collega in de school extra gelet op mijn zoontje en ook de oudere kinderen uit zijn klas houden een oogje in het zeil. Ik hoop dat dit overgaat, een fase is en dat hij over een tijdje beseft dat hij niet buiten de hekken van de school mag komen…”

Naar groep 1: De ultieme checklist van wat je (bijna) kleuter “moet” kunnen