Bevallingsverhaal Cindy (37): ‘Mijn droombevalling zoals ik het graag wilde werd keihard overboord gegooid’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Cindy.

Bevallingsverhaal van Cindy: de statistieken

Hoe het bevallingsverhaal van Cindy begon

“Op maandag 27 februari om 11.00 uur werd ik gestript. Ik was toen 39 weken en 3 dagen zwanger. Mijn buik zat zo vol en in de weg en onze dochter Mara was al volledig ingedaald. Het voelde alsof ik uit mijn vel ging knappen. Helaas deed het strippen niet wat ik had gehoopt. Ik had wel buikpijn en wat bloedverlies, maar de weeën bleven weg.

1 maart 11.00 uur

Ik mocht terugkomen om het nog eens te proberen. De verloskundige zei tegen mij dat ze best een lompe stripper was, dus wie weet zou het nu wel wat doen. We hebben samen moeten lachen om haar uitspraak en het strippen was inderdaad niet heel prettig, maar gelukkig ook niet heel erg pijnlijk.

Die middag begon het wel wat meer te rommelen. Achteraf waren het weeën, maar daar durfde ik toen niet op te hopen. Ik dacht dat mijn lichaam reageerde vanwege het strippen en meer niet. In de avond kwamen mijn schoonouders onze dochter Jade brengen en mijn schoonmoeder vroeg: ‘Cindy, heb je geen weeën? Je bent zo aan het puffen’. Nog steeds dacht ik zelf van niet dus ik zei dat het waarschijnlijk gewoon door het strippen kwam. Mijn man Sander legde Jade op bed.

2 maart 04.00 uur

Rond vier uur in de nacht werd ik wakker van pijnscheuten in mijn buik. De verloskundige had me uitgelegd dat wanneer de pijn weg ebt onder de douche of in bad, het dan niet doorzet. Dus ik ging even in bad, om daarna hopelijk weer te kunnen slapen. Om vijf uur was de pijn nog niet weg en ik begon te timen. De weeën waren niet frequent, maar kwamen tussen de vijf en vijftien minuten. Toch maar even de verloskundige bellen en zij gaf aan dat ik weer kon bellen als ze regelmatiger waren.

07.00 uur

Ik was er klaar mee, heb een paracetamol gepakt en Sander wakker gemaakt. Daarna ben ik in bad gaan liggen. Om 8.00 uur werd Jade wakker en die vroeg waarom ik zo zat te wiebelen in bad. Meteen werden de weeën minder dus toen ik dit tegen de verloskundige zei aan de telefoon, vroeg ze of Jade opgehaald kon worden. Mijn lichaam reageerde zo op Jade, als een soort overlevingsmechanisme: zorgen voor Jade, dus Mara moest wachten. Ze ging naar de buurvrouw en vrij snel daarna kwamen de weeën weer op gang.

10.00 uur

Mijn verloskundige Marlie was er en ik ging uit bad. De weeën waren wel regelmatiger, maar nog niet om de vijf minuten. Ik wilde eigenlijk heel graag thuis bevallen, maar omdat mijn ontsluiting bij Jade de vorige keer niet op gang kwam en Sander er deze keer ook niet op gerust op was, hebben we in overleg besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan. Ik had toen ongeveer twee tot drie centimeter ontsluiting, maar de baarmoederhals was nog best lang. Marlie besloot mijn vliezen te gaan breken, dat hielp bij mij vorige bevalling ook. Dit keer wist ik was er ging komen en kon ik het bewust meemaken. Niet lang daarna kwamen de weeën echt op gang en werden ze zoals verwacht heftiger en frequent. Marlie belde naar het ziekenhuis of ze het bevalbad wilden neerzetten en wij zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan.

Ik besloot om bij Marlie in de auto te gaan, zodat ze mij kon ondersteunen met het weg puffen van de weeën. Maar deze weeën waren zoveel krachtiger en heftiger als de vorige keer. Ik wist me dan ook geen houding te geven in de auto. Het was echt pittig en de rit leek een stuk langer te duren dan het geval was. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis stond het bevalbad klaar, maar moest nog wel gevuld worden. De weeën waren heel heftig en ik kon ze bijna niet weg puffen. Ik wilde graag het bad in, omdat dit thuis zo aangenaam was.

12.00 uur

Na tien minuten kon ik in het bad stappen, maar helaas hielp het nu niet. Ik kon geen fijne houding vinden en van paniek moest ik huilen. Ik wilde niet meer, kon mezelf niet meer bij elkaar rapen om de weeën weg te puffen en helder nadenken zat er ook niet meer in. Mijn droombevalling zoals ik het graag wilde werd keihard overboord gegooid, want ik wilde pijnstilling. Voordat dit kon, moest ik eerst een half uur aan de ctg voordat ik een ruggenprik mocht. Om 12.00 uur zat ik pas op vier centimeter ontsluiting, dus ook Marlie leek de ruggenprik een goed idee. Die kreeg ik een uur later.

14.00 uur

Ik voelde me weer mezelf, kalm en kon weer rustig ademen. Helaas kwam mijn ontsluiting niet echt op gang, ik bleef hangen op zo’n zes centimeter. We kozen voor wee-opwekkers via het infuus. Verder waren we lekker aan het kletsen. Om 17.00 was er een wisseling van de dienst en kreeg ik nog steeds wee-opwekkers. We bestelden avondeten en ik vroeg mijn vriendin Kirsten of ze wilde komen om foto’s te maken van de geboorte.

18.45 uur

Om 17.30 uur zat ik eindelijk op acht centimeter en kreeg ik gezonde spanning. Kirsten was er binnen een kwartier en het voelde fijn dat ze er was. Om 18.45 uur voelde ik meer druk en zat ik inderdaad op tien centimeter. Ik was er klaar voor en mocht gaan persen. Na de eerste persweeën konden ze het hoofdje al zien en ik vroeg of ik mee mocht kijken in de spiegel. Na drie persweeën was ze er. Sander pakte Mara aan en legde haar op mijn borst. Dat warme lijfje op je eigen lichaam voelen, blijft bijzonder en meteen zo vertrouwd.”

Bevallingsverhaal Daphne (31): ‘Ik ben achteraf zo blij dat de verloskundige niet heeft gezegd hoeveel ontsluiting ik had’