Bevallingsverhaal Ingeborg: ‘Het leek wel een scene uit The Exorcist’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Ingeborg.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Ingeborg (23)
Start bevalling: Vliezen laten breken
Zwangerschapsduur: 37 weken
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Ruggenprik
Manier van bevallen: Spoedkeizersnede
Bijzonderheden: Baby zat al in geboortekanaal
Gewicht: 2750 gram
Hoeveelste kind: Tweede

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Net voor de eerste verjaardag van onze dochter bleek ik weer zwanger te zijn, op dat moment al drie maanden. Dat was dus echt een cadeautje, alhoewel we het wel even moesten verwerken. We vroegen ons vooral af hoe we dit gingen doen, maar uiteindelijk weten we ook dat dit altijd wel goed komt. Ik had een prima zwangerschap en was veel thuis, omdat ik ook vanuit huis werkte. Vanwege mijn vorige bevalling liep ik wel al bij de gynaecoloog. Ik had net als vorige keer al vroeg in de zwangerschap last van harde buiken, maar dit keer wel minder heftig. We spraken over een keizersnede, maar ik wilde toch proberen om natuurlijk te bevallen. Ook de gynaecoloog stond erachter dus we gingen ervoor.

Het bevallingsverhaal van Ingeborg

Tijdens mijn zwangerschap had ik veel controles in het ziekenhuis vanwege harde buiken en ontsluiting die al vroeg begon. Uiteindelijk hebben we dan ook besloten om mijn bevalling op te wekken bij 37 weken.

13.00 uur

Onze dochter is erg eenkennig en wil niks weten van papa, opa of oma. Mijn vriendinnen komen dan ook maar oppassen terwijl wij met een lege maxi-cosi naar het ziekenhuis gaan. Mijn vaste gynaecoloog zou de bevalling gaan opwekken. Eerst werd een echo gemaakt om te kijken of ons zoontje in de juiste houding in mijn buik lag. Dit was het geval, dus werden als eerste mijn vliezen gebroken. Die ontsluiting had ik toch al een tijdje.

Vrijwel meteen daarna voelde ik dat het ging beginnen. Wel ging het weer precies zoals de vorige keer: mijn weeën kwamen en gingen ook weer. Het zette niet regelmatig door. Daarom besloten we dat ik wee-opwekkers toegediend zou krijgen. Helaas werd ik daarvan zo misselijk, dat ik de hele boel onder gespuugd heb. Het leken wel The Exorcist taferelen… Ik kreeg een ruggenprik en dat was fijn. Daardoor kreeg ik meer rust in mijn lijf en de misselijkheid nam gelukkig wat af. Dit voelde een stuk prettiger.

Eigenlijk liep mijn bevalling vanaf toen heel soepel. De gynaecoloog zei nog dat we vanavond wel weer lekker thuis zouden zijn als het zo door ging. Helaas was dit de goden verzoeken, want daarna ging het niet de goede kant op. Toen ik eenmaal kon mee persen, zakten de weeën namelijk helemaal weg. Het lukte niet meer en ook het hartje van ons zoontje kwam niet meer op een goed ritme.

Opeens schreeuwde de gynaecoloog dat we nu naar de operatiekamer moesten voor een spoedkeizersnede. Er was nog wat paniek, omdat er geen operatiekamer vrij bleek. Uiteindelijk kwam dit goed en hebben ze me rennend in het bed naar de kamer gebracht. Door de drukte zat het infuus niet meer goed in mijn hand en zag ik overal bloed. Ik moest een nieuwe verdoving krijgen wat niet via mijn hand lukte, dus uiteindelijk hebben ze dit via het slangetje van de ruggenprik gedaan.

Het bevallingsverhaal van Ingeborg: 20.35 uur, de geboorte

Omdat ik al in de persfase was beland, zat mijn zoontje al in het geboortekanaal, maar hij kwam niet verder. Tijdens de spoedkeizersnede hebben ze hem dus helemaal terug moeten trekken. Dat heb ik wel gevoeld. Gelukkig is Milan gezond geboren. Het enige voordeel van deze keizersnede was dat ze mijn lelijke litteken, wat was ontstaan door mijn eerdere keizersnede, konden herstellen. Achteraf had ik nooit verwacht dat ik weer in deze situatie terecht zou komen, maar kennelijk is dit hoe mijn lichaam bevalt.

Gelukkig stond mijn man erop dat hij na de operatie bij me bleef en dat de controles met Milan werden uitgevoerd in de operatiekamer. Dat vond ik heel prettig. Milan is echt een cadeautje en de kinderen zijn heel close met elkaar. Dat is het leuke van weinig leeftijdsverschil, al is het ook intensief af en toe.”

Lees hier ook het eerste bevallingsverhaal van Ingeborg.