Bevallingsverhaal Jennifer: ”Waar blijft hij’, schreeuwde ik’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Jennifer.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Het begon allemaal in bed midden in de nacht. Rond 02.00 uur ‘s nachts kreeg ik krampen, een beetje te vergelijken met menstruatiepijn. Ik dacht bij mezelf: ‘Oeh, dit heb ik nog niet eerder gevoeld, zouden dit weeën zijn?’

Bevallingsverhaal Jennifer

Met mijn ervaring uit de opleiding vroedkunde en verhalen die ik in boekjes heb gelezen, weet ik dat dit nog even kon duren. Ik probeerde nog even te slapen. Een uurtje later, rond 03.00 uur, moest ik naar de wc.

3.00 uur

Er zat iets slijmerigs op het velletje toiletpapier, roze, bruin slijm. Dit zal wel de slijmprop zijn. Terug in bed besloot ik mijn gynaecoloog een berichtje te sturen. Ik schreef dat ik last had van krampen of weeën, oorsuizen in mijn linkeroor en dat ik de slijmprop was verloren. Ik had geen helder rood bloed verloren dus ik ging het nog even afwachten.

De weeën begonnen toch regelmatiger en heviger te worden. Van een keer in de tien minuten, naar een keer in de acht minuten. Mijn vriend was nog diep aan het slapen en daarom wilde ik hem nog niet wakker maken.

8.30 uur

Zijn wekker ging af om 08.30 uur en ik vertelde hem wat ik allemaal al had gevoeld en gedaan. Ik zei tegen hem dat ik ging douchen. ‘Nu al?’, vroeg hij. ‘Zou je niet nog wat blijven liggen?’ Nee. Ik had al krampen sinds 02.00 uur. Ik wilde douchen en dan bellen naar de verloskundige.

Tijdens het douchen begonnen de weeën toch wel sneller op elkaar te volgen en begonnen ze meer pijn te doen.

Toen ik de douche uit kwam, droogde ik me af en deed ik een onderbroek aan. Nog geen minuut later, voelde ik een soort plons in mijn onderbroek en zag ik water op de grond liggen. In mijn onderbroek zag ik ook wat bloed gemengd met water, maar geen helder bloed gelukkig.

9.00 uur

Oké, dat was duidelijk, mijn vliezen waren gebroken. Ik riep mijn vriend die beneden was. Ik zei dat mijn vliezen gebroken waren, dat het serieus begon te worden en dat we de gynaecoloog moesten bellen.

De gynaecoloog nam niet op, maar ik sprak niets in op zijn voicemail en belde meteen daarna de verloskundige. Hij nam gelukkig wel meteen op en nadat ik alles verteld had zei hij: ‘Goed, ga maar naar de spoedeisende hulp. Ik belde gynaecoloog wel.’

Ondertussen zat ik op het toilet, mijn weeën op te vangen die nu wel heel pijnlijk werden. Ik deed niets anders dan poepen en daarna moest ik ook nog eens overgeven. Mijn vriend zette alles in de auto en zodat we konden vertrekken naar het ziekenhuis.

9.30 uur

Aangezien ik niet meer goed op mijn benen kon staan, heeft het een dertig minuten geduurd voor we uiteindelijk vertrokken waren naar het ziekenhuis. Aangekomen op de spoedeisende hulp, bleek dat er maar vijf parkeerplaatsen waren en die waren allemaal bezet. Gelukkig reed er net iemand weg.

Mijn vriend probeerde me uit de auto te halen, maar ik kon nog steeds niet goed op mijn benen staan en begon helemaal te trillen. Hij besloot een rolstoel te gaan halen en toen waren we eindelijk op weg naar de verloskamer.

Daar aangekomen werden we ontvangen door Silke, ik herkende haar nog van vroeger tijdens een stage op de verloskamer. Ik vond haar toen al een super vriendelijke en lieve verloskundige, maar besloot daarover niets te zeggen.

10.15 uur

Ze stelde allerlei vragen en besloot me te onderzoeken. Ze toucheerde mij vaginaal en vroeg meteen: ‘Heb jij geen persdrang? Je hebt al tien centimeter ontsluiting!’ Ze belde meteen iemand op en lichtte mijn gynaecoloog in. Ze begeleidde ons naar een kamer om te bevallen.

In de kamer aangekomen, zag ik iemand bij het bed klaar zitten. Was dat Dana? Haar moeder is onze buurvrouw. Wat een toeval! Ze ging naar de deur en wenste mij succes met mijn bevalling. Waarop ik antwoordde: ‘Ga jij al weg?’ Uiteindelijk is ze gebleven, aangezien ik haar er heel graag ook bij wilde hebben en het niet zolang meer zou duren.

Ik wou eigenlijk heel graag in bad bevallen, maar wist dat hier geen tijd meer voor was. Ik ben toen maar op het bed gaan liggen. Vijf minuten leken een eeuwigheid te duren voor mij. We waren nog aan het wachten op de gynaecoloog. ‘Waar blijft hij!’, schreeuwde ik.

10.50 uur

Toen de gynaecoloog binnen kwam zei hij meteen: ‘Jennifer, jij hebt een hoge pijngrens!’, en toen kon ik beginnen met persen. Elke keer als er een wee kwam moest ik persen en ik vond van mezelf dat ik echt heel slecht aan het persen was.

Gelukkig waren de gynaecoloog, Silke, Dana en mijn vriend mij heel goed aan het aanmoedigen en zeiden ze de hele tijd dat ze er bijna was. Nog een laatste keer persen en nog een laatste keer persen!

11.04 uur

Na ongeveer vijftien minuten persen, kwam Emma ter wereld om 11:04 uur. Ze begon meteen te huilen. De Apgar-score was 10-10-10 en ze lag meteen bij mij op mijn borst. ‘Proficiat!’, zeiden ze allemaal in koor.”

Bevallingsverhaal Loes: ‘Mijn vliezen braken in de taxi naar het ziekenhuis’