Wilma Groothuis Bevallingsverhalen 4 mei 2024, 11:04

Leestijd: 4 minuten

De bevalling van Manon liep niet zoals gepland: ‘Ik wilde helemaal niet geknipt worden’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. De één kijkt er positief op terug, de ander wat minder, maar meestal met een goed einde: een kindje in je armen.

Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Manon.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Manon
Start bevalling: Gebroken vliezen
Duur bevalling: 13,5 uur
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Geen
Manier van bevallen: Natuurlijk

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Het was zondag 13 februari 2022 en ik was 39 weken zwanger. Het was 12.00 uur en ik was met mijn partner Marco thuis en op een gegeven moment moest ik naar het toilet. Op het toilet bleek dat ik niet moest plassen, maar dat mijn vliezen braken. Niet zoals in de film, maar wel met een guts water. Ik liep daarna terug naar Marco en zei: ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken.’

We belden de verloskundige, die snel daarna langs kwam. Zij bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en zei dat we thuis konden wachten tot de weeën begonnen. Marco is langs de winkels gegaan en ik ging nog lekker douchen en heb daarna mijn haar geföhnd en gekruld. Geen idee wat ik toen op dat moment dacht, haha.”

Het bevallingsverhaal van Manon

“We zouden zelfgemaakte pizza eten die avond, dus dat hebben we ook maar gewoon gemaakt. Rond 18.15 uur stond de pizza op tafel en ongeveer een kwartiertje later begonnen mijn weeën, meteen om de zoveel minuten met regelmaat.

19.00 uur

De verloskundige kwam en ze vroeg of ik wilde weten hoe ver ik was. Ik wilde dit weten en ik zat op 2,5 centimeter ontsluiting. We moesten thuis nog even afwachten.

21.00 uur

De verloskundige belde naar het ziekenhuis om te vragen of er een kamer vrij was. Ik wilde namelijk graag in het ziekenhuis bevallen. We zouden rond 22.00 uur de kamer in kunnen, dus moest ik het thuis nog even ‘uitzitten’.

22.00 uur

Eenmaal in het ziekenhuis ging ik in bad, want daar wilde ik het liefste bevallen. Maar na nog geen tien minuten spuugde ik de hele pizza van die avond uit. Ik kon lastig de weeën opvangen, maar wilde graag weten hoe ver ik was, want de weeën waren krachtig. Het was ondertussen 22.45 uur, maar nog steeds had ik maar 2,5 centimeter ontsluiting. Ik was zo teleurgesteld en besloot dat ik dan graag een ruggenprik wilde krijgen.

23.15 uur

Ik kreeg een CTG-onderzoek en het infuus werd geprikt. Tijdens het onderzoek kon ik me echt geen houding geven, want jeetje, rustig blijven liggen was er niet echt bij. Ik moest overal lang op wachten, dus ook op de ruggenprik, omdat het zo druk was in het ziekenhuis. Na de CTG werd ik weer overgedragen aan mijn eigen verloskundige.

23.45 uur

Mijn verloskundige vroeg of ze nog een keer mocht checken hoeveel ontsluiting ik had en wat bleek: ik had binnen een half uur 9,5 centimeter ontsluiting gekregen. Het was opeens intens snel gegaan, dus er was geen tijd voor een ruggenprik of iets anders. Niet veel later had ik 10 centimeter ontsluiting, dus mocht ik gaan persen. En dat terwijl ik echt nul persweeën heb gevoeld of ervaren.

01.00 uur

Na een uur en vijftien minuten te hebben geperst, kon ik niet meer. Ik was bekaf en viel zelfs tussen de weeën door in slaap. Ik was er bijna, maar ik had gewoon die kracht niet meer. Toen gaven ze in het ziekenhuis aan dat hun advies was om een kleine knip te zetten. Hoewel ik eigenlijk niet ingeknipt wilde worden, stemde ik in, want ik kon niet meer.

Marco en de verloskundige stelden me gelukkig wel gerust. Ze zeiden dat ik het heel erg goed deed, maar ook aan mezelf moest denken, omdat ik dus letterlijk tussen de weeën door in slaap viel.

01.44 uur

Na een kleine knip werd onze dochter Nina geboren. Ik was al zo dichtbij, maar heb uiteindelijk toch dat laatste zetje nodig gehad. De placenta volgde al vrij snel, maar helaas verloor ik vrij veel bloed, ruim anderhalf liter. Uiteindelijk is het bloeden gelukkig toch vanzelf gestopt.

Hoe is het bevallen?

Achteraf gezien liep niks zoals gehoopt of gepland. Toen ze zagen dat ik 10 centimeter ontsluiting had, werd er bijvoorbeeld niet aan mij gevraagd of ik een andere houding aan wilde nemen of weer terug in bad wilde gaan, terwijl ik dat wel graag had gewild. Nu snap ik dat een bevalling niet te plannen is, maar ik voelde mij totaal niet gehoord.

Door alle drukte hebben wij steeds zo lang moeten wachten op alles, ook als ik naar het toilet moest, dan kwamen ze gewoon dertig tot veertig minuten later. Ook werden wij op een gegeven moment naar huis gestuurd, want het was druk, maar achteraf gezien had dat dus gewoon echt niet gemogen in verband met mijn lichamelijke toestand.

Maar ons meisje is gelukkig gezond geboren, precies op haar uitgerekende datum, en dat is het allerbelangrijkste.”

Bevallingsverhaal Josefien: ‘We wachtten alleen nog op dat eerste huiltje’