Bevallingsverhaal Rachelle: ‘De hoop op een thuisbevalling vervliegt en ik laat mijn tranen de vrije loop’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Rachelle.
Moeder: Rachelle (31)
Start bevalling: vliezen laten breken
Zwangerschapsduur: 40 + 5 weken
Duur bevalling: ongeveer 2 uur
Plaats: thuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: badbevalling
Gewicht kindje: 4650 gram
Hoeveelste kind: vierde

Hoe het begon

Het is maandag zes december 2021, wanneer ik wakker word van het zingen van een van de jongens. Ik draai mijzelf met grote buik moeizaam om in bed en kijk op mijn telefoon om te zien hoe laat het is. 5.30 uur zegt mijn telefoon. Ik hijs mijzelf uit bed, nog steeds geen weeën, gebroken vliezen of ook maar een teken dat mijn bevalling gaat beginnen. Ik ben vandaag 40 weken en 3 dagen zwanger van onze vierde zoon, meermaals gestript maar tot nog toe met weinig resultaat. Ik kleed de jongens aan, maak ze klaar voor school en eenmaal aan de ontbijttafel roept onze oudste zoon Eli: ‘Mam, vandaag is je verjaardag he!’. We moeten er allemaal om lachen, want doordat we zo bezig zijn met de baby die nu echt bijna komt vergaten we dat helemaal.
De hoop om vandaag te bevallen is al gauw vervlogen nadat we, even nadat de jongens naar school waren, hoorde dat er in het ziekenhuis vandaag geen plek was om een eventuele inleiding te bespreken. Het is mijn grote wens, droom en verlangen om thuis in bad te bevallen deze ‘laatste’ keer. Naarmate de dagen verstrijken, hoe meer ik de kans op een fijne thuisbevalling aan mij voorbij zie gaan. Onze middelste zoon woog bij zijn geboorte 4950 gram en werd geboren met een zwangerschapsduur van 41.6 weken. Dit is de voornaamste reden dat ik niet heel lang meer wil afwachten tot mijn bevalling eventueel ‘spontaan’ begint. Even baal ik ervan dat er weer een dag voorbij zal gaan en ik vandaag waarschijnlijk niet ga bevallen. Ik laat de tranen de vrije loop en moet echt even schakelen. Het is niet dat ik het zwanger zijn zat ben, integendeel zelfs, maar een vierde zwangerschap is wel anders dan een eerste zwangerschap. Het zorgen voor de drie andere jongens gaat alle dagen gewoon door, net als de was, het huishouden en meer. Mijn lichaam is moe, op en echt klaar om te bevallen.
Met de verloskundige spreek ik af om morgen, dinsdag 7 december naar het ziekenhuis te gaan en een inleiding voor die week te bespreken. Mocht ik niet spontaan bevallen, dan komt zij voordat ik ingeleid word op woensdag 8 december thuis mijn vliezen breken om te kijken of mijn lichaam de bevalling dan eventueel zelf start. Mijn verjaardag is uiteindelijk een hele fijne en bijzondere dag: we eten taart en ik krijg cadeautjes in bed, we kijken films en doen het rustig aan. We genieten enorm van deze bijzonder dag(en) met elkaar.
Dinsdag 7 december aan het einde van de middag word ik in het ziekenhuis nog eens gestript en daar blijkt dat ik al een ruime drie centimeter ontsluiting heb en vliezen die mooi gespannen zijn. We bespreken in het ziekenhuis ons plan over het thuis breken van de vliezen en besluiten dat wanneer ik na het breken van de vliezen geen weeën krijg, ik me die middag kan melden in het ziekenhuis om eventueel verder ingeleid te worden. Daar waar ik de afgelopen weken overmand werd door angst en onrust heb ik de afgelopen dagen echt rust, kracht, vertrouwen en geloof gevonden in en voor deze vierde bevalling. Ik zie de bevalling positief tegemoet, mediteer op bijbelteksten, heb een mooie playlist met muziek klaar staan en voel aan alles dat ik er helemaal klaar voor ben.

De bevalling

09:15
Woensdagochtend 8 december om even na half negen komt de verloskundige binnen. We kletsen wat en bespreken voor een laatste keer wat mijn wensen zijn en hoezeer we beiden uitkijken naar wat deze dag gaat brengen. De verloskundige die praktisch mijn hele zwangerschap begeleid heeft is er vandaag om me bij te staan tijdens mijn bevalling en dat geeft een veilig en vertrouwd gevoel. Peter heeft het bad klaar gezet en gevuld en om 9.15 uur vraagt ze of ik er klaar voor ben. Ik knik en ga liggen. Het duurt even, want mijn vliezen blijken nog erg stug, maar na een paar minuten breken de vliezen en voel ik warm vruchtwater langs mijn benen sijpelen. Het vruchtwater is helder van kleur en dat betekent dat ik thuis mag blijven!
Ik eet een banaan als ontbijt en maak nog een kop koffie voor Peter en de verloskundige en kom tot de ontdekking dat de koffie en het toiletpapier zo goed als op zijn. Terwijl ik langzaamaan wat kramp voel opkomen, lijkt het me toch nodig dat Peter koffie en toiletpapier gaat halen bij de supermarkt. ‘Weet je het zeker?’, vraagt hij nog, terwijl we alle drie enorm moeten lachen om mijn plan.
10:00

Om 10 uur worden de weeën voelbaar en sterker. Ik steek de kaarsen aan en vraag Peter, die inmiddels weer thuis is, mijn playlist aan te zetten. De sfeer in de woonkamer is onbeschrijflijk fijn, haast niet te vergelijken van wat ik ‘gewend’ ben van mijn ziekenhuisbevallingen van de andere drie jongens. De muziek en verdere stilte, het kaarslicht, de veiligheid en rust in huis maken dat ik mij volledig kan ontspannen en overgeven aan de weeën. De verloskundige is er, maar op afstand. Ze moedigt mij zo nu en dan aan en spreekt vertrouwen uit over mij en mijn lichaam, maar blijft op afstand. Geen inwendige controles voor het meten van ontsluiting, geen onnodige aanrakingen, alleen zo nu en dan de harttonen van de baby beluisteren, precies zoals ik wilde en hoopte. De weeën komen en gaan en ik wandel een vast rondje door de woonkamer. Bij iedere golf wieg ik met mijn heupen de pijn weg, mijn ademhaling heb ik goed onder controle en ik knijp bij de hevige pijn stevig in een haarkam, de drukpunten van de kam in mijn hand zorgen ervoor dat de pijn zich als ware verplaatst (een absolute tip voor mama’s die nog gaan bevallen).

10:30

Het is even na half elf en ik kan tussen de weeën door bijna niet meer lopen, de ene golf na de ander volgt en ik voel aan mijn lichaam dat het niet lang meer gaat duren. De kraamverzorgster is gebeld en onderweg, de laatste spullen worden klaar gezet door de verloskundige en met behulp van haar en Peter word ik in bad geholpen. Het warme water werkt pijnstillend, mijn spieren ontspannen zich, maar ik merk dat ik moet zoeken naar een fijne houding, dit terwijl de weeën in volle vaart blijven komen, zo snel dat ik haast lucht tekort kom. Even weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Peter pakt mijn handen vast, ‘Probeer anders op je knieën te gaan zitten lieverd’, zegt hij, en terwijl ik de volgende wee hard weg puf draai ik me om en ga op mijn knieën zitten, hangend over de rand. Knijpend in Peter zijn handen puf ik de ene wee na de andere weg: dit is het, deze houding is perfect. Ineens bekruipt mij het gevoel niet te weten wanneer ik moet persen. Bij mijn vorige ziekenhuisbevallingen werd er bij 10cm ontsluiting gesommeerd te persen en bij de centimeters onder de 10 gesommeerd om te puffen en zuchten en vooral niet te persen. ‘Luister maar naar je lichaam Rachel, duw maar mee als je voelt dat dit moet, je kan het’, hoor ik mijn verloskundige zeggen. De rust in haar stem, de aanrakingen en bemoedigende woorden van Peter, de muziek: het gaf me zoveel kracht voor het laatste stuk. Bij de volgende wee die kwam duwde ik mee en voelde in mijn hand het hoofdje met een bos haar geboren worden, met de wee die volgde kwamen zijn schouders en lijfje en daar was hij, nog onder water, na een bevalling van krap aan twee uur, om 11.10 uur, onze vierde zoon. Ik draai me om en haal hem voorzichtig uit het water omhoog. Vet van het huidsmeer, ruikend naar zoet vruchtwater, leg ik hem voorzichtig op mijn borst, onze mooie Isha, zo verlangd, zo geliefd en zo welkom. Tranen stromen over onze wangen van geluk en liefde en zo zitten we nog even in bad, met de armen van Peter om mij heen, Isha drinkend uit mijn borst en de lieve complimenten van Peter, de verloskundige en kraamhulp.

Hoe is het bevallen?

Ze zijn allemaal zo trots en ik ook: trots op mijn lichaam, trots en ook dankbaar voor mijn lieve man, de verloskundige en kraamhulp. Meer dan dankbaar voor deze mooie, haast magische thuisbevalling.

Sta je op het punt te bevallen? Alles over het timen van je weeën