Columnist Brenda: ‘Gym is echt een broeinest voor pesterijen’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 7

‘“Hoe was je sportdag?” Een gevaarlijke vraag, maar het antwoord hierop was “boven verwachting leuk”.

Ik moet hard lachen om dat boven verwachting. Mijn kind had er totaal geen zin in. De scholen gingen open en dan begonnen ze met een sportochtend. Hoe verschrikkelijk kon je het bedenken, aldus mijn zoon.

Nu houden de meeste jongens (en meiden) wel van sport. Denk aan voetbal, hockey etc. Alles vaak met een bal. Maar de mijne niet. Degenen die mijn stukjes elke zondag lezen, weten dat mijn kind een beetje anders is. Hij is heel creatief en houdt enorm van dansen, theater en gaat fluitend op de fiets naar school. Elke dag 12 km heen en 12 km terug zonder elektrische fiets, want de snelheid is niet aan hem besteed, zegt ie. Maar dus absoluut niet van bal sporten (logisch, want hij kan er ook geen bal van ;). Het idee dat hij kicksen moet dragen op het voetbalveld waar de gym is, is ook om te kotsen. Maar wat moet dat moet.

En dus was hij naar de sportdag gegaan. Ik had hem aangeraden om thuis al wat (warme) sportkleding aan te doen, omdat je je daar niet mag omkleden door de Corona regels. Maar het is een puber en dus ging hij in een joggingbroek (die hij altijd aan heeft, omdat hij niet van spijkerstof of andere ruwe stoffen houdt, komt de gevoeligheid weer om de hoek kijken he) en een blouse. Eigenlijk in zijn gewone kleren.

Afgelopen week had hij dit ook aan met gym. Maar dat was een foutje. Ze moesten toen op dat zelfde terrein met storm (en regen denk ik) plotseling (of voor hem plotseling) buiten gymmen en hij had alleen een tenue mee voor binnen, dus dit is ook nog een aandachtspuntje. Maar dat terzijde, ik ga even terug naar de sportdag.

Het was dus best leuk geweest en hij had veel gerend. Er was een soort van circuitje. Hij zat in een groepje met meiden en dus kon er nog weinig mis gaan. Na boven verwachting leuk, voelde ik wel een maar aankomen. En er kwam een MAAR. Hij wilde het wel vertellen, maar ik hoefde het niet op te lossen en hij kon het zelf wel aan.

Brenda: “Dit is toch alleen een noodkreet? Alsjeblieft laat het niet mijn kind zijn.”

Oké, dan gaan mijn alarmbellen al af. Mijn kind is heel veel gepest. Op de lagere school, maar ook in Havo 1 op een andere school. En gym is echt een broeinest voor pesterijen. In de kleedkamers zijn de leraren er niet bij en hebben de pesters vrij spel. En er wordt echt heel vaak hetzelfde gedaan tijdens gym. Niks ten nadele van sommige (niet allemaal he) gymleraren, maar breng er eens wat variatie in voor degenen die dit nog niet doen!

Ga weer apenkooien, dansen, gebruik een bok of een trampoline, verzin het. Altijd maar voetbal, hockey, slagbal, basketbal, alles met een bal. Ik vond het vroeger prachtig, want ik houd van balsporten en zat zelf ook op voetbal, maar als je niks met balspellen hebt, omdat je gewoonweg geen balgevoel hebt (echt mijn kind kan ook slecht vangen) dan is er NIKS AAN.

En dan valt het op dat je er ook NIKS VAN KAN. En dat veroorzaakt weer treiterijen. Want niemand wil je dan in het groepje hebben. Leraren m/v die kinderen nog steeds een groepje laten kiezen, zouden hier onmiddellijk mee moeten stoppen! Maak zelf groepjes, daar zijn allerlei slimme manieren voor, zodat kinderen zich niet buitengesloten en stom voelen, omdat ze als laatste gekozen worden.

Maar goed, weer even terug naar de MAAR. Het is inderdaad een vervelende eigenschap van mij dat ik alles altijd wil oplossen. Mijn kind heeft een probleem, ik luister en ga in de actie om het probleem op te lossen. Want niet oplossen en gewoon accepteren dat sommige problemen er zijn, dat voelt niet fijn. Dan moet je voelen dat het zeer doet dat je kind gepest wordt en word je zelf ook weer geconfronteerd met de gevoelens van afwijzing. En dat doet zeer.

Maar het is wel wat het is. Je kan namelijk niet alles oplossen voor een kind dat zich vaak anders voelt (en ook is). Je zult dan moeten accepteren dat er zich altijd problemen zullen voordoen (althans, situaties die jij of je kind dan als een probleem ervaren) en je kind zal zelf bepaalde hobbels in het leven moeten nemen. Die kun je niet weg poetsen als moeder hoe graag je dit ook wil. Dat gaat niet.

Inmiddels ben ik zover dat ik dit snap en accepteer (heeft even geduurd) en dus luister ik rustig naar hem. Er waren jongens uit zijn klas die hem treiteren met het feit dat hij homofiel is. En mijn kind is bang dat ze hierdoor ook de meiden uit zijn groepje gingen pesten. Ze bleven vervelende opmerkingen plaatsen en weigerden materialen te delen, zodat mijn kind met zijn groepje soms niet verder kon. Heel irritant. En dat gebeurt. Dit soort kinderen zullen er altijd zijn, nu en in de toekomst. Daar kan je vrij weinig mee. Hij heeft zijn hart bij een juf gelucht en was het toen kwijt. En dat is nieuw en heel erg mooi. We gaan vooruit.

De sportdag was evengoed leuk. De dagen erna heeft hij nog lang gemekkerd over spierpijn (dat heb je ook als je plotseling andere spieren gebruikt) en van de week waren de treiteraars er niet met gym, omdat ze de klas in tweeën hebben gedeeld door Corona en zij zitten in de andere helft van de klas. Ook weer opgelost zeg ik. En dit keer niet door mij :)’

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: “Dit is toch alleen een noodkreet? Alsjeblieft laat het niet mijn kind zijn.”

Onderwerpen

• brenda