Deel 1 van Linda (39): ‘Zoveel miskramen, dat was niet normaal’, zei de arts tegen ons

Linda: “Soms kijk ik naar mijn twee zoontjes en kan ik nog steeds niet geloven dat we nu een gezinnetje van vier zijn. ‘Een grote wens, een diep verlangen, jij hebt onze hoop door geluk vervangen’, dit staat op het geboortekaartje van Mees. Ik vind het nog steeds soms onwerkelijk. Gepland en toch spontaan, want Mees was zeker gepland, maar na jaren van miskramen, onderzoeken en operaties, is het toch echt een wonder dat hij vanzelf is gekomen.

‘Jullie zwangerschap is al afgebroken. Ga thuis even goed uithuilen en het dan weer proberen’

Ruim zes jaar geleden leerde ik mijn man kennen en al vrij snel was het voor ons duidelijk dat ik mijn spiraaltje zou laten verwijderen. Ik hoor hem nog zeggen ‘We weten niet of het ons direct gegund is, dus laten we de stap maar snel zetten’. Een maand later hadden we al een positieve zwangerschapstest in onze handen, maar helaas volgde een miskraam. Ondanks ons verdriet, konden we dit verlies een plekje geven met de hoop dat het ons alsnog snel gegund zou zijn. Twee maanden later hadden we het geluk om weer een positieve test in handen te hebben. Dit keer zou het goed gaan! De weken volgden en bij 8 weken deden we een echo. Vol spanning keken we met de echoscopist mee op het scherm, maar daar was geen zwangerschap te zien. ‘Ik zie niets, dus jullie zwangerschap is al afgebroken. Ga thuis even goed uithuilen en ga het dan weer opnieuw proberen’, dit waren de letterlijke woorden van de echoscopist en voordat we het wisten stonden we vol onbegrip buiten. We keken elkaar aan en konden amper een woord uitbrengen. Hoe was het mogelijk dat er niets te zien was in mijn baarmoeder, terwijl er geen enkel teken van een miskraam was geweest. Eenmaal thuis sloeg het onbegrip om in verdriet. De hoop die we hadden om een kindje te kunnen krijgen, werd langzaamaan minder. Toch was het voor mij maar moeilijk te bevatten, want mijn lichaam had nog niets afgestoten, dus ergens hoopte ik dat de echoscopist het verkeerd had gezien. Totdat ik een week later, tijdens een toiletbezoek, een grote prop verloor. Dít was ons vruchtje. Ik was verdwaasd, daarna verdrietig en uiteindelijk vooral teleurgesteld. Teleurgesteld in mijn lichaam. Waarom lukte het mij niet om zwanger te blijven?

Ik slikte hormonen, maar herkende mezelf helemaal niet meer

Na deze miskraam bleef ik negen weken vloeien, waardoor ik uiteindelijk bij de gynaecoloog terecht kwam. Een uitgebreid onderzoek volgde, maar er was geen verklaring te vinden voor het langdurige bloedverlies. We werden doorverwezen naar de poli fertiliteit. Omdat ik een cyclus had van vijf weken, werd voorgesteld om te starten met Clomid. Hiermee kon de cyclus wellicht terug gebracht worden naar vier weken, mijn eisprong kon gemonitord worden en de kans op een succesvolle bevruchting werd groter. Vol goede hoop startte ik met de Clomid, maar daar reageerde ik niet goed op. Van het ene op het andere moment kon ik zo boos worden en in huilen uitbarsten, terwijl er een paar seconden later niets meer aan de hand was en ik erom moest lachen samen met mijn man. Ik herkende mezelf helemaal niet meer en besloot na twee maanden met deze hormonen te stoppen. Hij heeft geprobeerd mij over te halen om nog één maand door te gaan, maar ik kon het echt niet meer opbrengen. We zouden wel zien wat de toekomst ons zou brengen, maar zonder hormonen. Een maand later, tijdens onze vakantie in Frankrijk, hadden we een positieve test in handen! We waren welgeteld één dag dolgelukkig, want de volgende dag sloeg dit alweer om naar spanning en angst. Zou het ons dit keer wel gegund zijn? Bij zeven weken kregen we onze eerste echo op de poli fertiliteit en zagen we een kloppend hartje. Tranen stroomden over mijn wangen, daar was eindelijk ons kindje! En ook bij negen weken zagen we het hartje nog steeds kloppen. De fertiliteitsarts zei ‘Ik zie het al, dit is echt een blijvertje’. Op 31 maart 2017 is onze lieve zoon Daan geboren! Ons geluk kon niet meer op.

Dit was dé meervoudige miskramen poli

Negen maanden na de geboorte van Daan, besloten we voor een tweede kindje te gaan. Een lang jaar zonder zwangerschap volgde. Omdat het bij Daan ook niet direct gelukt was en ik dit keer helemaal niet zwanger raakte, besloten we ons door te laten verwijzen naar de poli fertiliteit. Ik mocht weer gaan starten met Clomid en vele echo’s volgden om de eisprong te monitoren. In april 2019 hadden we eindelijk weer een positieve test in onze handen, maar ook dit keer eindigde het in een miskraam. In Amsterdam wist men bij de poli fertiliteit niets meer voor ons te doen, alles was volgens hen immers onderzocht en ik kon wel zwanger worden. We vroegen een second opinion aan in Leiden. Een uitgebreid onderzoek volgde. Ik bleek antistoffen aan te maken tegen mijn schildklier, maar mijn schildklierwaarden waren verder wel goed. Ik moest met levothyroxine starten, wellicht zou dat een miskraam kunnen voorkomen. We hadden een goed gevoel bij Leiden, dit was dé meervoudige miskramen poli, dus hier moest het ons gaan lukken.

Ik wist direct dat het niet goed zat… het hartje klopte niet meer

In november 2019 hadden we weer een positieve test in handen. Ik vond het steeds moeilijker om blij te zijn. De angst en onzekerheid namen de overhand. Gelukkig mochten we al bij vijf weken langskomen in het ziekenhuis voor een echo. Vol spanning volgden we het echobeeld. De gynaecoloog bleef stil en de spanning was om te snijden. Hij kon niet direct een kloppend hartje vinden en probeerde ons gerust te stellen, maar wij hadden er helaas geen vertrouwen in. We moesten een week later terugkomen. Ik besloot alleen te gaan, het zou immers toch een bevestiging van ons gevoel worden. Maar we zaten ernaast. Op de echo was een kloppend hartje te zien! Tranen stroomden over mijn wangen. Was het ons dan toch nog een keer gegund. Direct na de afspraak belde ik mijn man en vertelde hem het fantastische nieuws. We konden het beiden amper geloven. Een paar dagen waren we zo gelukkig, totdat ik tijdens een toiletbezoek weer bloed verloor. Ik wist direct dat het niet goed zat en een paar dagen later kregen we deze bevestiging ook in het ziekenhuis. Het hartje klopte niet meer…in de auto terug naar huis was het stil. Ik was verdrietig, hij vooral boos. We hadden zoveel vragen, maar niemand kon ons de antwoorden geven. Ik had medicatie mee gekregen om de miskraam in gang te zetten en dat werkte snel. Ongeveer drie uren nadat ik de medicatie had ingenomen, voelde ik de eerste buikkrampen. Die werden al snel heftiger en ‘s avonds verloor ik uiteindelijk ons kindje. 

Het aantal miskramen dat wij hadden doorstaan, bleek niet normaal te zijn

Ook in Leiden konden ze niets meer voor ons doen. Natuurlijk waren we welkom zodra we weer zwanger zouden zijn. We voelden ons machteloos, niet geholpen, verdrietig, boos en onzeker, dus besloot mijn man contact te zoeken met het ziekenhuis in Gent. We hadden geluk! Ondanks de wachttijd van een half jaar, werden wij ertussen geschoven en hadden we begin maart 2020 onze eerste afspraak bij dé professor op het gebied van fertiliteit in Gent. We deden ons verhaal, kregen direct te horen dat het aantal miskramen wat wij doorstaan hadden, niet normaal was en er werden allerlei onderzoeken gestart. Eindelijk voelden wij ons gehoord. En ondanks dat er nog niets duidelijk was, hadden we direct veel vertrouwen in deze arts en de aanpak die zij hanteerde. De bloeduitslagen toonden aan dat ik verschillende verhoogde waarden had, wat wel degelijk de miskramen konden veroorzaken volgens haar. Wat waren we opgelucht, er was dus wél een oorzaak voor onze miskramen! Ons vertrouwen groeide weer en we keken uit naar de volgende afspraak. Maar helaas brak Corona uit en mochten we niet meer naar Gent…

Mijn eileider was tijdens de operatie in z’n geheel verwijderd…

Niets doen was geen optie en dat resulteerde in wéér een positieve test in april 2020. Het was ons weer gelukt, maar blij was ik niet, het vertrouwen in mijn lichaam was weg. Dit keer zat ik elke dag te wachten op het moment dat het mis zou gaan. De weken gingen tergend langzaam voorbij. Bij ruim zeven weken stond ik ‘s ochtends op met een scherpe pijn aan mijn linkerzijde. Ik vertelde het aan mijn man, maar die maakte zich geen zorgen, ik zou volgens hem een spiertje hebben verrekt. De pijn bleef in de loop van de ochtend aanhouden. Ik vertrouwde het niet en belde de verloskundige voor een echo. Daar zaten we weer, vol spanning te kijken naar het echo beeld. De verloskundige was stil, het beeld was stil… geen kloppend hartje, maar ook geen zwangerschap te zien in de baarmoeder. Ik voelde mij ineens zo onzeker. Waarom zag de verloskundige niets? Ik was toch écht zwanger. Ze vroeg mij waar ik pijn had en vervolgde de echo. De minuten verstreken en ik voelde de angst en het verdriet toenemen. Tranen stroomden over mijn wangen toen de verloskundige het verlossende woord gaf. Ze zag de zwangerschap in mijn linker eileider en stuurde ons per direct naar het ziekenhuis. Daar werd nogmaals een uitgebreide echo gedaan en mijn bloed werd geprikt op HCG. Deze bleek erg hoog te zijn, dus werd ik met spoed opgenomen. Het was inmiddels begin avond en ik had net gegeten, anders had de gynaecoloog mij direct willen opereren. Nu moest ik een nacht blijven, want er bestond een kans dat de eileider kon knappen. De volgende ochtend werd ik geopereerd. Op de uitslaapkamer liet men mij weten dat de operatie goed was gegaan, maar de arts zelf kon nog niet aan mijn bed komen. Terug op de kamer verstreken de uren. Ik voelde mij goed en opgelucht, ik liep nu geen risico meer op een inwendige bloeding. ‘s Middags kwam de arts aan mijn bed en vertelde dat de zwangerschap door de hele eileider zat en ze deze moesten verwijderen. Ook hadden ze een verdikte rechter eileider gezien, die ze eigenlijk direct hadden willen verwijderen. Maar omdat dit voorafgaand aan de operatie niet was besproken, hadden ze die laten zitten.

Onze wereld stond stil…

Het voelde letterlijk alsof de wereld stil stond. Dit zou betekenen dat wij niet meer op de natuurlijke manier zwanger konden raken. Wat was er toch met mijn lichaam aan de hand? We kwamen in een rollercoaster van emoties terecht en hadden allerlei vragen die nu nog niet beantwoord konden worden. Mijn herstel verliep voorspoedig en we konden in juni weer naar Gent om onze opties te bespreken. Onze arts had maar één antwoord voor ons. Om de kans op een tweede kindje zo groot mogelijk te maken, was ivf de enige optie. Dit zou betekenen dat de rechter eileider alsnog verwijderd moest worden, omdat deze mogelijk vocht zou gaan lekken in de baarmoeder en een innesteling onmogelijk zou maken…”
Lees volgende week deel twee van het verhaal van Linda en haar wens voor een tweede kindje.

Anoniem: ‘Na twee miskramen ben ik doodsbang geworden voor seks’