Elizabeth adopteert tweede kind: ‘Ik stond op het vliegveld met een lege kinderwagen’

Een kind adopteren gaat niet over één nacht ijs. En al helemaal niet tijdens corona. Daar weet Elizabeth (32) alles van. Zij mag deze maand haar tweede adoptiedochter in haar armen sluiten.

A mix of emotions. Zo ervaart de Australisch/Amerikaanse moeder de adoptie van haar dochters. In een interview met Famme vertelt ze haar unieke en inspirerende verhaal. Naast haar biologische zoon Theodore (1.5) en adoptiedochter Nellie (2.5) zal ze binnenkort haar derde kind mogen verwelkomen.

Het is laat in de middag wanneer ik Elizabeth ontmoet. Wanneer ze arriveert rent haar jongste zoon enthousiast op me af. Theo is nog maar net anderhalf, maar loopt als zelfverzekerd door de kamer. Elizabeth’s dochter, Nellie, is afwachtend en verlegen schudt ze mijn hand wanneer ze zichzelf voorstelt. Even later vermaken de kids zich met wat speelgoed en heb ik tijd om Elizabeth het hemd van haar lijf te vragen.

Uit welk land komt Nellie en waarom heb je voor dit land gekozen?

“Nellie is afkomstig van Sierra Leone. Eigenlijk was het een praktische keuze om voor dit land te gaan. Wij kennen andere ouders die uit Sierra Leone hebben geadopteerd, en door hun verhalen zijn ook wij verliefd geworden op het land.”

Is Australië erg streng?

“Heel streng. Het was geen easy ride. Mijn partner en ik stonden er heel open in. Leeftijd of geslacht maakte ons helemaal niet uit. Ook hadden wij geen problemen met kinderen met een beperking. Maar dat laatste was volgens de Australische wet een dingetje. Het is riskant om een ​​kind met special needs te adopteren, omdat er een gezondheidsbeoordeling nodig is om een ​​permanent visum voor Australië te krijgen.”

Kun je je nog herinneren dat je gebeld of gemaild werd dat je haar mocht ophalen?

“Jazeker!”, lacht Elizabeth en ze geeft Nellie, die er ondertussen nieuwsgierig bij is komen zitten, een dikke knuffel. “Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ik was op het vliegveld in Amerika toen ik het telefoontje kreeg. Ik was zo blij! Door alle reisrestricties in verband met corona moest ik haar begin 2020 alleen gaan ophalen. Mijn man kon niet mee.”

Spannend, zeker? 

“Ik was erg nerveus om alleen naar een nieuw land te reizen en moeder te worden. Het was een mix of emotions. Blij dat ik op het punt stond mijn dochter te ontmoeten, maar ook verdriet dat ze niet zou kunnen opgroeien met haar eerste moeder. Ook was het even spannend op het vliegveld haha. Probeer maar eens uit te leggen waarom je wél een kinderwagen bij je hebt, maar geen kind.”

En toen kreeg je Theo?

“Ja! Vlak nadat ik Nellie had opgehaald kwam ik erachter dat ik zwanger was van Theo. Mijn vruchtbaarheid had dus niets te maken met de adoptie. Ik wil Nellie nooit het gevoel geven dat ze tweede keuze is.”

Zou je het nog eens doen?

“Sterker nog: we zijn al bezig met de adoptie van een klein meisje! Mia’s eerste moeder heeft ervoor gekozen haar ter adoptie af te staan. We kiezen ervoor om niet te veel publiekelijk over dat aspect van het proces te vertellen, omdat het Mia’s verhaal is, niet het onze. Ze kan ervoor kiezen om meer details te delen als ze ouder is als ze dat wil.

Mia’s eerste moeder besloot haar voor adoptie af te staan ​​toen ze nog zwanger was, maar veranderde van gedachten toen ze werd geboren. We kregen een telefoontje dat ze haar dochter toch wilde houden.”

Wat ging er toen door je heen?

“Ik was blij natuurlijk! Als een dochter bij haar biologische moeder kan opgroeien is dat alleen maar heel fijn. Mijn eigen wensen zijn op dat moment niet belangrijk. Een paar weken later werden we gebeld door onze advocaat. De adoptie ging tóch door.”

Hoe zou je het vinden als je kinderen naar hun biologische ouders vragen?

“Dat is alleen maar leuk! Ik hoop oprecht dat Nellie en Mia hun eerste families kunnen leren kennen, zodat ze weten waar ze vandaan komen. Het is zo belangrijk voor hen om trotse Sierra Leoneërs te zijn en verbonden te blijven met hun cultuur. Ik heb er bewust voor gekozen dat zowel Nellie als Mia ook het paspoort van Sierra Leone zullen houden. Ik wil ze zo vaak mogelijk meenemen naar Afrika zodat ze weten waar ze vandaan komen.

Ook sturen we regelmatig foto’s naar de advocaat zodat onze kinderen ze naar de eerste ouders kan sturen wanneer zij dat willen. Weet je wat het is? In adoptie is er geen plaats voor je eigen ego. Dat vergeten mensen denk ik vaak.”

Rachel (27): ‘Als alles maar goed was met mijn baby…’ kon ik alleen maar denken