Japke Janneke: ‘Ik miste Len. Mijn moederhart was aan het huilen’

”Vrijdagochtend bracht Kai hem weg. Met pijn in mijn hart, een brok in mijn keel en tranen die branden gaf ik hem een kus. Toen ze de deur uit waren, besloot ik mijn hardloopschoenen aan te trekken. Meestal helpt dat, maar niet vandaag.

Toen ik thuiskwam van het hardlopen, was het stil in huis. Geen gezellig gekwebbel, geen schaterlach en geen rondrennend jongetje. Ik begon weer te huilen.

Gemis

Nooit eerder had ik dit zo sterk gevoeld. Ik miste Len. Mijn moederhart was aan het huilen. Hoewel ik vrijdag nog een drukke werkdag had, was het verder ook een weekend zonder plannen. ‘Heerlijk’, zei Kai. Ik dacht alleen maar: ‘als we toch geen plannen hebben, kan Len toch ook gewoon bij ons zijn?’.

Natuurlijk is het heel fijn om even tijd voor jezelf te hebben. En zeker na vijf weken 24/7 samen zijn in Italië had ik verwacht dat ik er echt aan toe zou zijn. Even geen poepluiers, in de ochtend nog even in bed blijven liggen en zelf bepalen wanneer je eruit stapt, niet continue bezig zijn met de planning: is het etenstijd, moet hij naar bed of hebben we wel luiers mee?

Afgelopen vrijdag kon ik dat allemaal even niet zien. Ik dacht alleen maar aan zijn lieve snoetje, zijn schaterlach, zijn gezellige praatjes en zijn knuffels en kusjes vol snottebellen. Ik miste het. Het deed gewoon pijn.

Kai zei dat ik het even moest aankijken, maar ook vooral moest genieten van de tijd voor mezelf. Ik deed ook echt mijn best. ’s Avonds gingen Kai en ik nog even de deur uit. We wandelden na het avondeten door de stad. Iets wat we niet kunnen doen als Len thuis is. Dat was ook echt even fijn.

Je zou verwachten dat ik slechter slaap als Len thuis is, maar niets is minder waar. Dat nachtje zonder Len sliep ik veel korter en onrustiger dan normaal. In plaats van de normale 8 of 9 uur slaap – ja wij hebben heel erg geluk met een slaapkop zoals Len – sliep ik nauwelijks 7 uur en ook nog onderbroken.

Stilte

De volgende ochtend genoot ik even van de stilte, het rustig kunnen ontbijten zonder schreeuwende dreumes in mijn oor. Mijn schoonouders lieten weten dat ze Len best eerder konden brengen, indien ik dat zou willen. Einde dag zou het kunnen. Ik twijfelde. Ik wist ook echt wel dat het heel fijn was dat Len nu even weg was. Kai en ik zouden zelfs nog ’s avonds uiteten gaan.

Maar het kon me eigenlijk gestolen worden. Ik wilde gewoon weer met Lenny knuffelen en dus besloot ik toe te geven aan mijn moedergevoel. Ik appte dat ze hem mochten brengen. En jeetje, wat was het fijn om hem weer te zien. Uiteraard had hij het weer geweldig gehad bij opa en oma en is hij niks tekort gekomen, maar ik was dolgelukkig en voelde me weer compleet met hem dichtbij me.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd, had hij een ochtendhumeur. Niks was goed. Zijn broodje smeet hij boos op de grond en even lief spelen zat er ook niet in. Zucht. Niets is zo veranderlijk als een dreumes. Zal ik opa en oma toch maar weer bellen dan?”

‘Ik zie weinig redenen om de opa en oma service niet te gebruiken’