Kim heeft extreem veel last van zwangerschapshormonen: ‘De politie stond voor de deur’

* Kim(33) heeft in haar leven veel te maken gehad met mentale gezondheidsproblemen. Depressies en paniekaanvallen in combinatie met ADHD maken het leven erg onrustig voor de moeder in spé. Nu Kim zwanger is, heeft ze extra veel last van haar zwangerschapshormonen. De situatie is bijna onleefbaar voor het gezin.

“Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Mijn vader is op jonge leeftijd overleden, en dat had een grote impact op de rest van het gezin. Mijn moeder kon namelijk niet omgaan met het verdriet, en begon veel te drinken. Uiteindelijk zijn mijn broertje en ik zelfs uit huis geplaatst en heb ik jaren geen contact gehad met mijn biologische moeder.

Kim kreeg de diagnose ADHD

Gelukkig kwam ik terecht in een fijn pleeggezin, en kreeg ik de kans om alsnog mijn school af te maken. Natuurlijk ben ik heel dankbaar met alle kansen die mijn pleeggezin gaven, maar toch bleef ik kampen met mentale gezondheidsproblemen. Op mijn twintigste kreeg ik eindelijk de diagnose van ADHD. Voor mij betekende dat heel veel: ik had eindelijk het idee dat ik niet zomaar slordig en chaotisch was. Mede door de symptomen van mijn ADHD kreeg ik last van depressies en paniekaanvallen.

Ik ben in therapie gegaan, en leerde om mijn emoties enigszins te reguleren. Dat leek een tijdje goed te gaan. Ik kreeg een vast contract op mijn werk, en ik was eindelijk in staat om een serieuze relatie aan te gaan. Daarbij was ik trots op mezelf dat ik mijn rekeningen kon betalen, en het contact met mijn vrienden kon onderhouden. Wat voor veel mensen heel normaal en gemakkelijk leek, was voor mij een hele overwinning.

Mijn partner en ik dachten dan ook dat we klaar waren om een gezin te starten. Ik kon namelijk niet wachten om moeder te worden: ik wilde aan mezelf laten zien dat een gezin ook heel warm, hecht, en fijn kon zijn. Binnen een paar weken was ik zwanger. Hoewel wij deze keuze bewust hadden genomen, schrok ik van de positieve test. We hadden namelijk nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Mijn beste vriendinnetjes hadden er namelijk wel een jaar over gedaan voor ze eindelijk zwanger werden.

Veel last van hormonen

Eenmaal zwanger ging het meteen bergafwaarts met mij. Ik had heel veel last van mijn hormonen. Zo was ik constant heel erg moe, en wilde ’s ochtends niet eens uit bed komen. Soms kwam ik wel uit bed om te douchen, maar dan kroop ik daarna in mijn badjas gewoon weer terug in bed. Ik meldde me ziek op mijn werk, en lag letterlijk weken uitgeteld in bed. Dan scrolde ik de hele dag op door social media, en bestelde alleen maar junkfood. Ik voelde me constant verdrietig en had totaal geen eetlust, waardoor ik me alleen maar nog zwakker voelde.

Daarbij had ik de hele tijd een stemmetje in mijn hoofd wat mij vertelde dat ik een mislukking was. Gedachten als ‘hoe heb je ooit kunnen denken dat jij in staat bent om moeder te worden?’ of ‘jouw moeder heeft er een potje van gemaakt, dus het is logisch dat jij het ook gaat verpesten’ spookten de hele dag en nacht door mijn hoofd. Daarbij begon ik mijn lichaam te haten. Het opgeblazen gevoel, de hormonale acne: ik kon mezelf niet eens meer in de spiegel aankijken.

Het ergste waren de woede-uitbarstingen. Wanneer mijn partner één dingetje verkeerd deed, flipte ik helemaal uit. Tijdens zo’n ruzie schold ik hem uit voor de meest vreselijke dingen, en ik ben zelfs vaker fysiek geworden. Dan sloeg ik hem zo hard, dat hij de blauwe plekken op zijn arm had staan. Ik heb zelfs geschreeuwd dat ik wenste dat hij er niet meer was. Het waren vreselijke ruzies.

De buren hebben de politie gebeld

Wij wonen in een oud appartementencomplex, waardoor het beste gehorig is. De buren kregen deze ruzies dus regelmatig mee, en hebben tweemaal zelfs de politie gebeld. Dat was enorm beschamend, waardoor ik me nóg rotter voelde over mezelf. Uiteindelijk is mijn partner een week naar een hotel gegaan, zodat de emoties konden bedaren. Daarbij heb ik uiteindelijk aan de bel getrokken, en weer gestart met therapie.

Daarbij verplicht ik mezelf om ’s ochtends meteen uit bed te gaan en te gaan sporten. Hoe moe of chagrijnig ik ook ben: dit ben ik mezelf, mijn partner, mijn buren en mijn kind verplicht. Ik moet er namelijk voor zorgen dat ik gezond blijf: fysiek en mentaal.

Ten slotte ben ik begonnen met het slikken van vitaminen. Valeriaan en magnesium helpen heel goed. Ik kan nog weleens heel emotioneel worden, maar het is tot nu toe niet meer geëscaleerd. Stiekem denk ik ook dat ik niet de enige kan zijn: wanneer ik mijn eerlijke verhaal vertel, vertellen andere moeders dat zij hier ook last van hebben gehad. Dat geeft troost.”

* Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem) je verhaal delen op Famme. Stuur dan een mailtje naar [email protected].