Redactie Kinderen 26 jun 2020, 14:28

Leestijd: 5 minuten

Laura: “Dat ik nooit meer zwanger zal zijn, maakt me zo verdrietig”

De Belgische Laura is moeder van drie kleintjes, Elliot, Amelia en Phoebe. En tijdens haar vele slapeloze nachten, haalde ze troost uit verhalen van andere moeders en besloot ze deze troost door te geven via haar eigen verhalen. Op haar blog Mommoiselle deelt ze haar ervaringen met de wereld.

Als dat derde kindje er is dan zal het ook voor mij wel mooi zijn geweest, dacht ik. Ik zal dan met zekerheid weten dat ons gezin compleet is en dan verdwijnt dat verlangen naar een baby’tje wel. Niet dus. Toen vorige week mijn verjaardag zich aandiende, de bittersweet quarantaine zonder afscheid vertrokken bleek te zijn en daarbovenop Phoebe 9 maanden werd, belandde ik in een dipje. “Wat ga ik nu doen?” snikte ik tegen m’n man, die er niks van begreep en antwoordde: “Ik weet het niet. Is onze drie kinderen mee opvoeden een idee misschien?”

Ik ben niet de enige

Toen ik deze gevoelens deelde op Instagram, kwam er een stortvloed aan herkenbare reacties van mama’s. “Tenzij iemand me in m’n slaap komt steriliseren, blijf ik baby’s maken”, “wij hebben zes kinderen en rationeel gezien zijn we echt wel compleet, maar emotioneel blijft dat verlangen de kop opsteken”, “ik ben trots op elke mijlpaal van ons jongste en laatste kindje maar krijg dan ook een krop in m’n keel.” Ik was niet alleen, zo veel was duidelijk.

Een vierde kindje kan toch nog?

Ik ben zelf de oudste van vier en heb altijd een groot gezin gewild. “Waarom dan niet een vierde?”, hoor ik je denken. Voor mij zijn de belangrijkste redenen het feit dat ik de eerste vier a vijf maanden van een zwangerschap doodziek ben en ook dat onze drie kindjes moeilijke slapers zijn en dat natuurlijk begint te wegen. Mijn man wilde heel graag drie kindjes en voor hem is ons gezin nu compleet. Dat ik hem tijdens mijn zwangerschap van Phoebe smeekte om “me eraan te herinneren dit nooit meer te doen”, kan er ook voor iets tussenzitten.

Mama zijn van kleintjes is mijn identiteit

Mama zijn, het is iets wat ik altijd verlangde. Niemand van onze vrienden of familie keek er dan ook van op dat we voor een derde gingen. Ik heb me ook pas helemaal gevonden sinds ik mama ben. Vroeger was ik vaak onzeker en twijfelde ik vaak, nu ben ik trots en ondernemend. Dat ik nooit meer een dikke buik zal hebben, of stress zal hebben over een naamkeuze, nooit meer borstvoeding zal geven of een eerste badje zal geven, … dat maakt me ontzettend verdrietig. Gek is dat, want ik ben echt heel positief ingesteld en nu moest ik echt een paar dagen door die gevoelens heen ploeteren. Ik weet gewoon even niet wie ik zal zijn als ik niet “die mama van drie kindjes onder de vier jaar” ben.

De tijd vliegt voorbij met een derde kindje

Het helpt niet dat Phoebe meteen baby af was. Het is zo’n flink meisje, ze zat en kroop verbazingwekkend snel en ik vrees dat als ik het zou aanmoedigen ze nu op negen maanden zonder handjes zou gaan stappen. Andere mama’s zouden trots zijn en natuurlijk ben ik dat ook, maar terwijl ik babyspulletjes op zolder wegberg – verkopen lukt me nog niet – pink ik een traantje weg. Elke mijlpaal verloopt hier met een krop in de keel: van suikerboontjes opbergen tot de eetstoel bovenhalen. “Welke grootse momenten zijn er  eigenlijk nog in het leven na baby’s maken?”, vraag ik me – als true dramalama –  soms af.

Coronahechting

Corona zit er ook voor iets tussen. Ware het niet voor de quarantaine, dan had ik nu al anderhalve maand weer aan het werk geweest en dan had Phoebe naar de opvang gegaan en bij onze mama’s verbleven. Nu zijn we zo vergroeid dat Phoebe huilt als iemand anders dan papa of ik haar oppakt. (9 maanden is toevallig ook wel een piek in scheidingsangst). Dat was ook een bittere pil voor de, anders heel betrokken, grootouders. De voorbije twee weken ben ik Phoebe stilletjesaan aan het lospellen. Lekker dicht bij mama kan natuurlijk nog steeds, maar ik wil graag ook andere mensen betrekken.

Dit doe je eraan

Wat moet je met zo’n gevoelens? Wel, ik weet het niet. Het doet me goed dit te delen met vriendinnen en erkenning te vinden bij andere ouders.

Verder hou ik alles van de kindjes nauwgezet bij. Ik deed dat trouwens als tiener zelf al. Op zolder bewaar ik kaften met knipsels, souvenirs en dagboeken van in mijn jeugd. Ik heb ook een goed geheugen, zo kan een bepaalde geur me terug katapulteren in de tijd. (vanille naar de zomer van 1997 bijvoorbeeld zoals die ene deo van de Spice Girls die ik toen had!). Het is ook geen geheim dat ik niet goed ben met verandering. Zo huilde ik toen ik een nieuwe auto kocht en afscheid “moest” nemen van de oude. Je leest het goed, mijn man ziet af met mij!

Onze zolder staat behoorlijk vol met spullen “that served me well” zoals de mantra die opruimgoeroe Marie Kondo haar volgelingen laat zeggen voor ze hun spullen weggeven. Maar sorry, Marie, in plaats van “Tidying up with Marie Kondo”, zal hier eerder een cameraploeg voor de deur staan van “Hoarders burried alive”. En voor nu is dat oke.

Lees ook:

• Laura: Waarom borstvoeding juist iets voor relaxte moeders is
• Laura: ‘Drie kinderen later lukt het me eindelijk een gelukkige baby zelfstandig te laten dutten!‘