Laurien: ‘Een feestje vol enorme, grote, dikke, bruine, volwassen luizen. Ik had het niet meer’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over de luizen die haar gezin de afgelopen weken teisterde.

“Misschien weten jullie nog dat ik een keer heb geroepen nooit luizenmoeder te zullen worden. Nou, je raadt het al: deze moeder heeft zichzelf (?!) aangedragen als hoofd-hoofdluis in de klas van mijn middelste. Ik gruwel al bij het idee dat ik dus na een heerlijk relaxte zomervakantie, helemaal zen, moet gaan luizenpluizen bij dertig kinderen. As we speak krijg ik jeuk op mijn hoofd, maar het moet. Ik zal jullie vertellen waarom.

Een paar weken geleden had ik jeuk op mijn hoofd. Na een paar dagen viel het me op dus ik vroeg de man om toch even te kijken. Na drie seconden kijken zei hij dat er niks te zien was. Aangezien ik nogal regelmatig droogshampoo gebruik, dacht ik dit niet goed uitgespoeld te hebben. Daar zal die jeuk wel van komen. Ik besloot mijn haar even goed te wassen en even geen droogshampoo te gebruiken. Na nog een week werd ik gek van de jeuk op mijn hoofd. Op een vrijdagochtend krabde ik en kreeg ik een hartverzakking toen er een luis tussen m’n vingers zat.

Grote, dikke, bruine, volwassen luizen

Een enorme, grote, dikke, bruine, volwassen luis. Ik had het niet meer. Mijn hoofd bleek onder te zitten, om te huilen. Dat deed ik overigens ook. Ik checkte de jongens, want ja: die zitten op de basisschool en daar komen luizen vandaan, nietwaar? Zij hadden niets… Ik checkte mijn jongste van twee en ja hoor: ook luizen. Boven in de badkamer haalde ik een luizenkammetje door haar korte haartjes en daar vielen twee luizen op de grond. Versuft bleven ze zitten, zichzelf afvragend waar ze in hemelsnaam beland waren. We zwaaiden ze nog even uit toen ze vervolgens terecht kwamen in een achtbaan van water. Ik trok de wc met alle luizen en neten door in de hoop dat het hiermee een afgesloten hoofdstuk was.

Niets bleek minder waar. Na dagenlang kammen, en dat is met mijn lange en volle haar geen aanrader, checken en toch ook maar luizenshampoo gebruiken dachten we er vanaf te zijn. Tot de middelste opeens thuiskwam met een paar grote luizen in zijn haar. Dat was gek: twee weken lang hebben we elke dag gecheckt en zat er helemaal niets en nu had hij opeens een luizenfeestje tussen zijn mooie rode haartjes. Dat moest wel van een kindje op school komen. Na vele appjes in de ouderapp en een gesprekje met de leerkracht bleken er inderdaad luizen geconstateerd in de klas. Het enige probleem was dat niemand in de klas luizenouder wil zijn, dus er werd niet gecheckt.

Hoofd-hoofdluis: kan er ook weer bij op mijn cv

In de weken daarna gebeurde dit nog een paar keer en ook ik kwam weer een paar keer aan de beurt. Gelukkig geen hele luizenfamilies meer, maar af en toe een luisje kwam ik nog wel tegen (óf overgelopen, óf een verdwaalde uitgekomen neet). De plaatselijke drogisterij verdiende een vermogen als ik weer binnenkwam voor een paar flessen chemische troep om in m’n haar te smeren. M’n borstel heb ik maar vervangen door een luizenkam, want ja: je kan maar beter voorkomen dan genezen toch? Nog steeds heb ik elke dag jeuk, maar dit is gelukkig wel fantoomjeuk.

Die luizen vonden het dus wel gezellig daar in de klas, want niemand die ze eruit zette. Ze kwamen dan ook elke keer weer mee naar ons huis en dat was ik he-le-maal klaar mee. Dus heb ik mezelf aangesteld als hoofd-hoofdluis voor het volgende schooljaar. Iets waar de leerkrachten heel blij mee waren, maar de ouders vast niet. Ik ben namelijk echt niet van plan om de maandag na elke vakantie in m’n eentje dertig hoofden door te spitten naar neten. Hulptroepen zijn nodig, of ze nou willen of niet. Een ding weet ik zeker: die luizen kunnen gaan verhuizen, in onze klas zijn ze niet meer welkom.”

Laurien: ‘Die laatste schoolweken vergen veel van de kinderen’