Melanie: ‘Ik bleek al 22 weken zwanger te zijn, zonder dat ik het door had’

Melanie (27) vertelt over de periode voor, tijdens en na haar zwangerschap. Na langere tijd vage klachten te hebben, besloot ze op aanraden van vriendinnen en haar moeder om langs de huisarts te gaan. Wat ze daar hoorde, veranderde haar wereld compleet.

Melanie: “We gaan even een paar jaar terug in de tijd. Toen ik mijn leven nog lang leve de lol leefde, we konden uitgaan waar en wanneer we wilden (zonder code ha ha) en waar ik rond een uur of 5 ‘s morgens in mijn bed lag om er pas tegen het einde van de middag weer uit te komen. En dan begon het riedeltje weer opnieuw.

Ik was 22, woonde bij mijn moeder, studeerde en werkte bij de plaatselijke drogisterij. In de kroeg waar ik vaak te vinden was samen met een groep vriendinnen, leerde ik een leuke jongen kennen. We raakten aan de praat, dronken samen wat en van het een kwam het ander: ik ging met hem mee naar huis. We hadden een leuke tijd en dit gebeurde een paar weekenden achter elkaar, tot ik er genoeg van had. Hij vond dat geen probleem, op een relatie zat hij ook nog niet te wachten. We kwamen elkaar nog wel tegen in de kroeg, maar verder dan een kletspraatje en een drankje ging het niet. Samen met mijn vriendinnen danste en dronk ik tot in de late uurtjes (of vroege uurtjes…). We hadden de tijd van ons leven.

Toch maar even langs de huisarts

Tot het moment dat ik vage klachten kreeg: ik was erg vermoeid (maar dat was niet zo gek met zo’n leven), had meer dan normaal trek in eten en af en toe krampen in mijn buik. Ook als ik nog niet ongesteld moest worden. Met deze klachten kabbelde ik een tijd voort tot mijn vriendinnen en moeder aangaven dat een bezoekje aan de huisarts misschien wat kon verklaren. Dus ik maakte een afspraak, vertelde de huisarts over mijn klachten en hij stelde wat vragen. Of ik misschien te veel hooi op mijn vork nam, oververmoeid aan het raken was, te slecht voor mijn lijf zorgde, of ik zwanger kon zijn. Daar schrok ik wel even van, maar toen dacht ik meteen aan mijn menstruatie elke maand, dus dat kon het niet zijn. Hij vroeg ik mijn urine in wilde leveren voor wat testen, dus dat deed ik. In afwachting daarvan werd ik naar huis gestuurd met de mededeling rust te nemen en wat gezonder te gaan eten en drinken. Of vooral even wat minder alcohol te drinken…

‘Je bent zwanger’

De dagen verstreken en dat hele onderzoek was alweer een beetje uit mijn gedachten, tot de huisarts me belde. Ik weet nog precies waar ik was, aan de keukentafel met mijn moeder. De arts vertelde dat mijn urine onderzocht was en dat ze geen infectie of wat dan ook gevonden hadden, maar wel iets anders. Die woorden weet ik nog precies: ‘Melanie, uit je urine wijst toch dat je zwanger bent…’. Volgens mij trok ik wit weg, want mijn moeder schrok van mijn gezicht en vroeg meteen wat er aan de hand was. De huisarts ging nog even door over hoe nu verder en kort daarna hingen we op. Ik barstte in tranen uit en vertelde mijn moeder wat de huisarts net tegen me had gezegd… Ze reageerde superlief en liet me even huilen. Toen ik weer een beetje rustig was, hebben we erover gepraat. Hoe kon dit gebeuren? Van wie is het kindje? Hoe lang in godsnaam ben ik dan al zwanger (want die klachten heb ik al een tijdje), hoe nu verder en vooral: hoezo heb ik dit niet eerder gemerkt en waarom word ik gewoon elke maand ongesteld?!

Samen met mama zette ik alles op een rij en maakte ik een afspraak voor een echo bij de verloskundige. Het was best pijnlijk om te moeten zeggen dat ik niet wist dat ik zwanger was en geen idee had hoe lang. Of van wie… Gelukkig was ze heel aardig en maakte ze snel een afspraak voor me. Ik wist niet wie de vader was, er waren meerdere mannen de revue gepasseerd de afgelopen tijd. Eerst zou moeten blijken hoe lang ik al zwanger was. Wel besloot ik meteen dat dit kindje een leven kreeg, ook al zou dit mijn leven drastisch veranderen. Mijn moeder stond gelukkig ook achter mijn keuze en zou me helpen waar nodig, ik kon gewoon bij haar in huis blijven wonen. Wat was ik daar dankbaar voor zeg.

Dit bizarre nieuws moesten we allemaal even verwerken

De dag van de echo was aangebroken en toen ik daar op die tafel lag, was ik zenuwachtig. Ik hoopte dat alles goed zou gaan met het kindje, aangezien ik in de weekenden altijd erg veel alcohol dronk, af en toe rookte en ook echt geen gezond ritme had…  Voor de echo had ik al een heel gesprek met de verloskundige gehad hierover. Ook vertelde de verloskundige over pseudo-menstruatie: bloedverlies tijdens de zwangerschap door een laag hormoongehalte, een soort fake ongesteldheid, waardoor ik dacht om de zoveel weken te menstrueren… Dat verklaarde een hoop.

Mijn moeder was met me mee. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en riep meteen ‘Oooh?!’. Met grote, vragende ogen keek ik haar en meteen zei ze wat ze zag: dit kindje is al ouder dan drie maanden. Ik bleek al 22 (!) weken zwanger te zijn van een jongetje… Dat moesten we allemaal even laten bezinken natuurlijk. Ze nam de tijd om het kindje van top tot teen te bekijken en zag voor zover ze het kon zien, niks afwijkends. Een hele opluchting natuurlijk. Daarna werd snel een afspraak ingepland waarin ik alle informatie zou krijgen die nodig was om dit kindje gezond ter wereld te gaan brengen.

17 weken na de eerste echo begon mijn bevalling

De weken daarna vlogen voorbij en ik zorgde ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was voor dit kleintje. De stap-weekenden werden ingeruild voor weekenden waarin ik kleertjes waste, een hoekje voor de baby inrichtte en administratieve zaken regelde. Ook had ik de vader gevonden, het was de jongen uit de kroeg over wie ik vertelde. Hij schrok van het nieuws, maar zei wel meteen zijn verantwoordelijkheden te nemen en hij wilde graag ook in het leven van dit kindje betrokken worden. Fijn was dat we hier samen goede afspraken over konden maken. Hij ging zelfs mee naar de voorlichtingsavond over bevallen en wilde me bijstaan bij mijn bevalling. Over dat laatste moest ik wel even nadenken.

Tot het moment dat ik op het punt stond om te bevallen, 17 weken na die eerste echo. Ik was 39 weken zwanger en voelde al de hele dag krampen laag in mijn buik. Ik weet niet waarom, maar ik belde de vader van het kindje als eerste. Hij vroeg of hij mocht komen en dat liet ik toe: extra steun kon ik wel gebruiken, dacht ik. Even later kwam ook mijn moeder thuis en die timede de weeën. Nog onregelmatig en met lange tussenpozen. Die nacht deed ik hazenslaapjes en de volgende ochtend leken de weeën wat sneller op elkaar te komen. Vanwege de start van mijn zwangerschap, wilde ik in het ziekenhuis bevallen. Daar aangekomen kwam na nog een uur of 8 mijn zoontje Jesse gezond en wel ter wereld. Een jongetje van 3490 gram. Ik voelde me overweldigd en trots en ook wel verdrietig, maar vooral vol liefde.

Nu, vijf jaar later, kan ik wel zeggen dat het een heftige gebeurtenis is geweest die ik (met wat hulp) een plekje heb kunnen geven. Jesse is een hartstikke lief jochie, maar het is toch wel een hele verandering om opeens, onverwacht, een kindje in je leven te hebben waar je als alleenstaande moeder voor moet zorgen en waar je verantwoordelijk voor bent. Nog steeds haal ik nachtjes door, maar nu met een kleuter in mijn armen die niet wil slapen of alweer om 5 uur naast mijn bed staat. Ik mis mijn oude leventje soms wel, maar ik zou het nooit meer inruilen voor dit jongetje.”

Je allereerste echo: dit kun je ervan verwachten