Senna (32): ‘Tijdens de weeën zag ik mijn moeder in een plas bloed liggen’

Het lijkt wel een film. Maar toch is dit horrorscenario werkelijkheid voor Senna (32) en haar familie. Niet alleen heeft Senna’s pasgeboren baby moeten vechten voor z’n leven, maar ook haar moeder werd tijdens de bevalling afgevoerd naar de eerste hulp.

“Ik kan het nog altijd niet geloven” legt Senna uit wanneer ze terug denkt aan die traumatische dag.

Ik zat vrolijk taart te eten

“Hoewel ik ruim 40 weken zwanger was leek niets erop dat ik die maandag zou bevallen. De vrijdag ervoor had ik namelijk drie centimeter ontsluiting, en ondanks de harde buiken kwamen de weeën niet verder op gang. Ik ben maandag nog naar mijn vader geweest en heb vrolijk taart gegeten. Na de taart voelde ik toch wat lichte steken opkomen. Mijn vader vertrouwde het niet helemaal en ging met me mee naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek ik zes centimeter ontsluiting te hebben. Ik was perplex, en het ging voor mijn gevoel allemaal erg snel. Ik probeerde het in mijn hoofd allemaal op een rijtje te krijgen. Mijn man was op dat moment onderweg van zijn werk, en ik wilde heel graag dat hij bij de bevalling zou zijn. Mijn eerste bevalling was namelijk heel traumatisch, dus ik had heel veel behoefte aan zijn support dit keer.

De weeën leken sneller te komen, en ik hoopte dan ook vurig dat mijn man op tijd zou zijn. Omdat ik bang was dat hij het niet ging halen besloot ik mijn moeder te bellen. Ondanks ik een goede band heb met mijn vader, had ik behoefte aan mijn moeder op dat moment. Zij woont op loopafstand van het ziekenhuis, dus we besloten haar te bellen. Ze begreep mijn emoties, en nog voor we hadden opgehangen stond ze met haar jas al buiten.

Dit keer moest alles goed gaan, had ik mezelf beloofd

Ondertussen waren de persweeën begonnen. Mijn man appte aan de lopende band dat hij vast stond in het verkeer en dat hij er alles aan deed om op tijd te komen. Ik had enorme pijn, en ik dacht alleen maar aan de laatste bevalling waarbij het bijna misging bij mijn eerste zoontje. Dit keer moest alles goed gaan had ik mezelf beloofd.

Aangezien mijn moeder er allang had moeten zijn probeerde mijn vader haar nogmaals te FaceTimen. Ik keek naar het scherm van zijn telefoon terwijl hij belde. Er werd opgenomen. Maar niet door mijn moeder. Een onbekend gezicht vertelde dat er een ongeluk was gebeurd. Op de achtergrond zag ik mijn moeder liggen met een plas bloed bij haar hoofd. Ik raakte helemaal overstuur. Mijn vader liep snel weg met de telefoon en ik bleef alleen met de verloskundige achter.

Duizenden vragen kwamen in mij op, en de paniek en emoties werden me teveel. De verloskundige keek me aan en zei dat ik moest focussen. Met beiden handen pakte ze mijn gezicht vast en keek me heel streng aan. Die blik zal ik nooit meer vergeten. Door haar is het me gelukt. Door haar woorden heb ik me ertoe kunnen zetten om te persen. Ik heb alle emoties eruit geschreeuwd en geperst zo hard ik kon.

Ik kon alleen maar denken dat ik mijn moeder had verloren.

Vlak na de geboorte van mijn zoon bleek dat de ontstekingswaarden in zijn bloed te hoog waren. Daarbij had hij vocht in zijn longetje waardoor hij meteen naar een couveuse werd gebracht. Ondertussen kwam mijn man binnen. Hij had niet alleen de bevalling gemist, maar had nog geen idee waarom ik zo overstuur was. Mijn baby werd meteen van me afgenomen, en ik was alleen maar bang dat ik mijn moeder was verloren.

Vlak daarna kwam mijn vader terug. Hij legde uit dat mijn moeder voor de ingang van het ziekenhuis was aangereden, en naar de eerste hulp is gebracht. Het meeste bloed was afkomstig uit haar mond, aangezien ze een aantal tanden had verloren. Daarbij had ze een hoofdwond, een gebroken pols, gekneusde ribben en allerlei blauwe plekken en schaafwonden. Ik wilde meteen naar haar toe, maar de verpleegsters hebben me tegengehouden. Achteraf ben ik daar blij mee. Ik had het niet aangekund om haar zo te zien liggen.

We zijn nu drie weken verder en ik ben eindelijk met mijn zoontje naar huis mogen gaan. Mijn moeder is ondertussen ook weer thuis en maakt het goed. Ondanks het slaapgebrek voel ik me oké. Het had allemaal veel erger kunnen aflopen. Toch weet ik dat het nog wel even zal duren voor ik dit allemaal een plekje kan geven. Zoiets heeft natuurlijk tijd nodig. Het belangrijkste vind ik dat iedereen oké is.”

Laurien (37): ‘Ik vind dat mijn verloskundige fout gehandeld heeft’