Senora (31): ‘Het was helemaal niet nodig om het crisisteam erbij te halen’

Na de bevalling van haar zoontje viel Senora in een zwart gat. Ze was angstig en onzeker en klopte aan bij de huisarts. Die verwees haar door naar een crisisteam van de GGZ. Iets waar Senora erg van schrok. Nu wil ze andere vrouwen behoeden voor het leed dat de zogenaamde roze wolk heet.

“‘Moet je per se naar je werk? Ik wil niet alleen zijn,’ zei ik tegen mijn man. Vanaf dat moment wist ik het zeker: die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft na de bevalling, bestaat niet voor mij. Ik begreep het niet, waarom voel ik mij zo? Moeder worden was mijn wens, mijn eeuwige droom, mijn doel, alles wat ik ooit wilde.

Geen geboorteplan

Ik had een fijne zwangerschap. Het enige wat ik alleen maar wilde doen, was pronken met mijn groeiende buik. Ik heb mezelf nog nooit zo mooi gevoeld als tijdens mijn zwangerschap. Aan het einde van de zwangerschap vroeg de verloskundige aan mij of ik al had nagedacht over mijn geboorteplan. ‘Geboorteplan?’ vroeg ik heel verbaasd. ‘Nee, daar heb ik niet over nagedacht, ik ga er heel nuchter in.’

De bevalling

Op zondag 22 november 2020 om 22:23 voelde ik de eerste weeën. Op woensdag 25 november 2020 om 06:57 uur beviel ik van ons perfecte kleine hummeltje. Hij werd direct op mijn borst gelegd, ik keek naar hem maar een moment van trots of geluk bleef uit.

Na een minuut kon ik niet meer vrij ademen en mijn lichaam raakte in shock. Het sfeerlicht ging uit en het felle licht van de tl-buizen sprong aan. Een groep verplegers liep naar binnen, er werd mij een zuurstofmasker opgezet en ik kreeg een extra infuus toegediend. Op dat moment werd mijn man noch ikzelf niet op de hoogte gebracht van wat er gaande was. Doordat de placenta niet loskwam, werd er met veel kracht op mijn buik gedrukt met de hoop dat de placenta los zou raken. Omdat de baarmoeder niet kon krimpen, verloor ik in de tussentijd twee liter bloed. Bij een gemiddelde bevalling verliest de moeder een halve liter bloed.

Angstig en vermoeid

Eenmaal thuis was het gelukkige gevoel dat ik tijdens mijn zwangerschap had in één ruk verdwenen. Ik zat niet lekker in mijn vel en was ook erg angstig. Waarom wilde ik niet alleen met mijn baby zijn? Ik heb uitgezocht of dit normaal was en uit onderzoek blijkt: tachtig procent van de moeders in kraamtijd heeft hiermee te maken. Het is een combinatie van vermoeidheid en hormonen. Achteraf klinkt dat heel logisch. Waarom wordt hier niet over gesproken? Iedereen moet zich aanpassen aan een nieuw situatie en dus zo ook met een baby. Maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is. De bevalling is één ding maar het proces daarna is net zo belangrijk.

Ik sprak met mijn moeder, tantes en vriendinnen met kinderen, maar niets hielp. Daarom wilde ik mijn huisarts hierover spreken, een vrouw met medische kennis, om te kijken of zij iets voor mij kon betekenen. Ik was ten einde raad. Voelde me uitgeput, kon niet eens zelf voor mijn baby zorgen en wilde hem niet vasthouden. Ik voelde mij continu schuldig hierover.

De huisarts gaf mij, per telefoon, twee zware opties: een gesprek met de GGZ of antidepressiva slikken. Ik wilde absoluut niet aan zulke zware medicatie beginnen, dus koos ik voor een gesprek met de GGZ.

Een zwangerschapsdepressie?

16 december 2020, bijna een maand na mijn bevalling, had ik mijn afspraak bij de GGZ. Eenmaal aangekomen werd mij verteld dat ik bij het crisisteam zat. Vervolgens werd ik door twee mannelijke medewerkers opgehaald en naar een klein sfeerloos kamertje gebracht waar ik moest vertellen waarom de huisarts vond dat ik daar moest zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik heb alle respect voor de theorie die deze mannen hebben bestudeerd om hun baan te kunnen verwezenlijken. Alleen in een situatie zoals deze zou een man mij niet kunnen begrijpen, puur omdat zij het in de praktijk nooit zelf zullen ervaren.

Na een gesprek van een kwartier gingen de twee mannen met elkaar overleggen. Hun conclusie: meer knuffelen met je baby en het gevoel dat je ervaart is heel normaal en gaat vanzelf over, ik had geen zwangerschapsdepressie. Waarom word ik door mijn huisarts doorverwezen naar het crisisteam van de GGZ om vervolgens aan te horen dat er niks mis met mij is en ik de kraamtranen moet uitzitten? Waarom nam de huisarts niet de tijd om eerst bij mij thuis langs te komen zodat ze mij fysiek ook kon zien en spreken? Aan de telefoon voel en zie je geen emoties. Ik denk dat als ze dat had gedaan, dat ze mij wat beter kon peilen en bijvoorbeeld eerst naar een praktijkondersteuner kon doorverwijzen. Het was helemaal niet nodig om mij door te verwijzen naar het crisis team van GGZ.

Onverwachte kosten

De nota van de GGZ was niet mals: €684,21. Waarom heeft niemand mij hierover verteld? Waarom heeft mijn huisarts niet verteld dat dit niet van mijn eigen risico af zou gaan? Voor de GGZ geldt precies hetzelfde; waarom hebben zij niets gezegd over de kosten? En waar is dit bedrag op gebaseerd?

Voor de GGZ is het makkelijk geld verdienen zo: in een ongemakkelijke sessie van vijftien minuten met twee mannen die constateren dat ik hoor bij die tachtig procent van de kraamvrouwen die last heeft van kraamtranen en geen depressie of zwangerschapsdepressie heeft. Het was dus helemaal niet nodig om het crisisteam hierbij te halen.

Principiële kwestie

Tegen de GGZ zou ik graag het volgende willen zeggen: alsjeblieft, neem personeel aan dat hier verstand van heeft. En aan de huisarts wil ik meegeven: ga alsjeblieft bewuster je werk doen, want blijkbaar heb ik zelf alles moeten uitzoeken. Wat zou er gebeuren als ik aan de antidepressiva zou zijn gegaan? Lekker makkelijk zo, om van gezonde mensen zieke mensen te maken en ze zo door te verwijzen, zodat de GGZ ook werk heeft en makkelijk geld verdient. Ik weiger de nota te betalen. Het gaat niet zozeer over de hoogte van het bedrag, maar over de principiële kwestie erachter. Waar is dit bedrag op gebaseerd?

Geholpen was ik niet, er was niets met mij aan de hand. De vermoeidheid, kraamtranen en de twee liter bloed die ik had verloren, zorgden ervoor dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik vind het überhaupt absurd dat hier in de samenleving niet over gesproken wordt: het enige dat je als vrouw hoort is dat er een prachtige roze wolk boven je vermoeide hoofd zweeft na de bevalling. Die bestaat dus niet. Praten over alles wat hiervan afwijkt is (nog steeds) taboe.

Het is oké

En nu ben ik gedagvaard en moet ik eind augustus voor de kantonrechter komen. Ook dan zal ik mijn verhaal vertellen en kom ik op voor elke moeder die dit heeft meegemaakt, maar ook voor de toekomstige moeder. Tegen moeders die nu in hetzelfde schuitje zitten wil ik één ding zeggen: Giiirrrlllll same! hahaha. Zonder dollen, je bent echt niet alleen.  Het is niet raar dat je je zo voelt. Het is oké. Je doet meer dan je best en nee, het gaat niet van nature. Je moet zelf ook nog je weg hierin vinden en dat is heel normaal. Praat erover en je zult merken dat je niet de enige bent die zich zo voelt na de bevalling. Je bent krachtig, je bent sterk, je bent niet alleen een tempel voor jezelf maar ook voor je baby. Het komt echt goed, je hormonen moet nog een balans vinden en dat heeft tijd nodig. Dat kan een paar dagen duren, een paar weken of een paar maanden. Geef niet op je bent hiervoor gemaakt. De wereld zou niet bestaan zonder moeders. YOU GOT THIS.

Ondertussen ben en voel ik mij intens gelukkig. Ik denk dat ik mij nog nooit zo gelukkig gevoeld heb als nu. Het moederschap is echt het beste wat mij is overkomen.”

Manouk: ‘Acht maanden oud was ze en toen besloten we te scheiden’

Onderwerpen

• tips van de redactie