Mara (27): ‘Sinds mijn bevalling erger ik me mateloos aan mijn man’ 

Mara is zes maanden geleden bevallen. Ze is ontzettend dol op haar baby. Helaas is ze niet met alles zo blij. Sinds ze moeder is, ergert ze zich aan haar man. “Ik erger me mateloos aan mijn man, ik kan er niets aandoen”, vertelt ze aan Famme.

“Mijn man Rens en ik zijn vier jaar getrouwd en we zijn in totaal negen jaar samen. Op de middelbare school vond ik hem al stiekem leuk en ik was maar wat blij, toen hij mij negen jaar geleden tijdens het uitgaan zag staan. De afgelopen jaren zijn erg fijn geweest. Het was dan ook een logische stap om voor kinderen te gaan.

Erg betrokken bij zwangerschap

Tijdens mijn zwangerschap was Rens er altijd voor mij. Hij miste geen enkele afspraak bij de verloskundige. Ook ging hij mee naar diverse cursussen om zich zo goed mogelijk op het ouderschap voor te bereiden. Ik was daar erg blij mee en voelde me erg door hem gesteund.

Nieuwe vader

Ook tijdens de bevalling deed Rens zijn best om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Hij masseerde mijn rug tijdens heftige rugweeën en legde zo nu en dan een nat washandje op mijn hoofd. Op het moment dat onze zoon werd geboren, sprongen de tranen in zijn ogen. Hij was vader geworden. Wat was ik trots op ons als nieuw gezin.

Andere manier van aanpak

Al snel na de bevalling veranderde mijn gevoel voor Rens. Ik merkte dat ik het irritant vond om hem om mij heen te hebben, ook al deed hij zeker in het begin erg zijn best. Ik ergerde mij omdat hij een hele andere manier van aanpak had, wat betreft onze zoon. Hij vond dat ik hem maar even moest laten huilen, terwijl ik het daar niet mee eens was. Ook vond hij dat ons kind best even in zijn poepluier kon blijven zitten. Dit zijn twee voorbeelden van de misschien wel twintig voorbeelden. Stuk voor stuk vond ik het niet kunnen. Ik was maar wat blij toen zijn vaderschapsverlof was afgelopen en hij weer naar zijn werk ging. Dan kon ik het in ieder geval op mijn manier doen.

Relatie onder druk

Onze verschillende aanpak zorgt er steeds meer voor dat onze relatie onder druk komt te staan. Ik erger me mateloos aan mijn man, ik kan er niets aandoen. Ik heb al verschillende keren met hem geprobeerd te praten, maar hij lijkt het maar niet te snappen. Sterker nog: hij wil het gewoon niet snappen. Voor hem is er maar één manier en dat is zijn manier. Op zo’n moment heb ik echt het idee dat ik me in hem heb vergist.

Niet bij hem alleen laten

Door dit merk ik ook dat ik ons kind geen minuut alleen bij hem wil laten. Wat als hij een uur in zijn poepluier zit en mega luieruitslag krijgt, of wat als hij hem laat huilen, terwijl hij echt overstuur is? Ik moet er niet aandenken. Dit zorgt er dus voor dat ik hem niet alleen laat met ons kind. Mocht ik wel weg moeten, dan zou ik niet met een fijn gevoel weggaan. Dit doet me verdriet.

Te soft

Ik vind Rens geen geschikte vader. Hij vindt mij op zijn beurt veel te soft en zegt zelfs dat ik ons kind, van nu zes maanden, veel te veel verwen. Ik vind niet dat ik hem verwen als ik ga kijken wat er aan de hand is als hij huilt. Rens zegt dat ik hem gewoon moet laten huilen, want anders gaat hij nooit doorslapen. Maar welk kind van zes maanden slaapt nu al door? Bijna geen een. Elke keer als hij zulke dingen zegt, erger ik me mateloos aan hem. Is hij nu echt zo dom?

Meningsverschillen blijven

Ik ben bang dat we er niet uit gaan komen en dat ik me alleen maar meer ga irriteren aan hem. Ik kan alleen maar hopen dat hij inziet dat hij het verkeerd aanpakt en moet veranderen. Op dit moment lijkt hij alleen maar aan zichzelf te denken en niet aan mij of ons kind.”

Peter (65): ‘Ik vind mezelf een veel te oude vader’