Hoe kun je steun of troost bieden na een miskraam? Lezers delen hun ervaringen

Een miskraam is iets heel verdrietigs. En ook al gaat het verdriet daar niet mee weg, steun, troost of hulp van de juiste mensen kan dan heel fijn zijn. Maar hoe kan je iemand het beste helpen na een miskraam?

In dit artikel vertellen we je er alles over.

Steun na miskraam

Als een goede vriendin, familielid of andere kennis van jou een miskraam heeft gehad, dan voel je vaak met diegene mee. Je wilt haar troosten of steunen, maar misschien weet je niet goed hoe. Sowieso gaat elke vrouw anders met een miskraam om, dat maakt het ook nog eens lastig om in te schatten wat je het beste kan doen.

Je zou daar mee kunnen beginnen. Dat je zegt tegen degene dat je het heel erg voor haar vindt en vervolgens vraagt wat zij nu van jou nodig heeft. Voor de één is dat gewoon een luisterend oor, voor de ander is dat een dikke knuffel en voor weer een ander is dat met name afleiding. Bekijk dus eerst wat diegene nodig heeft en pas je daarop aan.

Ervaringen van lezers

Wij vroegen aan onze lezers of zij na hun miskraam steun of troost ervaarden van anderen in hun omgeving? En zo ja, wat diegene dan deed en zo nee, wat hadden ze juist graag gezien of nodig in die tijd? Michelle ervaarde dat gelukkig wel: “Dat het DNA van je kindje altijd bij je blijft. Hoe jong ze ook zijn gebleven.”

Ook Marijke ervaarde steun na haar miskraam. “Wij hadden vriendinnen, lieve kennissen, familie en buren die allemaal meeleefden, spontane bossen bloemen of kaarsjes lieten bezorgen en lieve woorden voor ons hadden. Ook had ik geweldige collega’s die enorm meeleefden, een arm om mij heen sloegen of even checkten of het wel ging. Niet alleen direct na mijn miskraam, maar ook een tijd later nog.

Ook waren er lieve mensen die hun verhaal en verdriet deelden. Dat was allemaal ontzettend fijn. Minder fijn, maar wel goed bedoeld, waren de opmerkingen in de trant van: ‘Het was dan toch niet goed in de aanleg’, ‘Misschien ben je zo weer zwanger’, etc.”

Geen steun ervaren

Andere lezers ervaarden helaas niet de steun of troost die ze op dat moment nodig hadden. Yana: “Wij hoorden voornamelijk: ‘Dat kan gebeuren, spijtig genoeg’, ‘Je kan het nog altijd opnieuw proberen’, of mijn persoonlijke favoriet: ‘Er zal iets mis zijn geweest met het vruchtje’. Dat klopt allemaal, maar op dat moment was het enige dat ik wilde: stilte.

Wij hadden ons kindje verloren en we wisten goed genoeg dat er iets mis was en dat deze dingen regelmatig gebeuren. Maar dat wil je niet horen van je omgeving, je wil gewoon hun steun en dat ze je ofwel gerust laten of je verdriet delen. Tegen ons is zo vaak gezegd dat er iets mis zal zijn geweest en dat we het nog weleens konden proberen, dat mijn man zich heeft laten steriliseren. Wij hebben gelukkig twee gezonde zonen, maar ons derde kindje wordt nog elke dag gemist.”

Ook Paulien had liever andere hulp gekregen: “Nadat ik een miskraam met 14 weken had gekregen, vond mijn voormalige beste vriendin het nodig om het met wie het maar horen wilde te delen. Dat heb en zal ik haar nooit vergeven.”

Geen behoefte aan steun

Weer andere lezeressen geven aan dat zij eigenlijk niet echt behoefte hadden aan steun van anderen. Lisanne: “Ik heb twee keer een miskraam gehad, met 7 en 8 weken. Ik heb dit nooit verzwegen, maar ik had ook totaal geen behoefte aan dat halfzachte geneuzel. Het kan nou eenmaal gebeuren en het gebeurde bij ons twee keer. En dan ga je weer door. Ik vond alleen de zwangerschap daarna wel wat langer spannend dan bij de kinderen voor de miskramen. Bij de eerste merkte ik dat ik rond de uitgerekende datum er nog even weer aan dacht, maar bij de tweede al niet eens meer.”

Ook Natascha voelde niet de behoefte om het aan iedereen te vertellen, maar zij kijkt daar anders op terug. “Ik heb het destijds niet gedeeld met mensen. Dat was geen aanrader overigens. Ik denk dat praten juist had geholpen. Ik moest zelf bedenken wat ik ging doen met vruchtje toen deze eruit kwam in toilet. Twintig minuten heb ik ernaar staan kijken, manlief was voetballen, en heb ik getwijfeld wat te doen.

Uiteindelijk besloot ik de wc door te spoelen, maar wat had ik op dat moment graag iemand gehad om mij hier doorheen te helpen. Ook de dagen daarna waren lastig, omdat ik nog paar dagen heftig bleef bloeden. Het was een emotioneel ‘eenzaam’ proces voor mij, dus niks zeggen is geen aanrader, zou ik nu zeggen.”

Ilze (42) kreeg acht keer een miskraam en brak negende zwangerschap af: ‘Ik ging volledig aan mijn gevoel voorbij’

Onderwerpen

• Instagram