Zwangere Luna krijgt geen support uit omgeving: ‘Ik werd uit bed getrokken’

De zwangere Luna (30) heeft veel last van allerlei zwangerschapskwaaltjes. Op haar werk en in haar directe omgeving lijkt daar echter geen begrip voor te zijn.

“Vanaf de vijfde week van mijn zwangerschap kreeg ik last van kwaaltjes. De gevoelige borsten en ochtendmisselijkheid waren nog niet zo heel erg, maar de vermoeidheid werd me bijna te veel. Ik kon niets anders doen dan slapen. Tijdens die eerste weken had ik toevallig vakantie, dus ik hoefde ook niet zo veel. Met andere woorden: ik kon zoveel slapen als ik wilde.

Luna heeft last van extreme vermoeidheid

Mijn partner en ik woonden overigens toen nog niet samen, dus niemand had ‘last’ van mijn vermoeidheid. Gedurende de eerste drie weken kon ik de hele dag slapen. Ik werd meestal rond zes uur ’s avonds wakker en deed dan wat kleine dingetjes. Ik kookte, sportte, keek wat tv, maakte een wandelingetje en ging daarna rond middernacht weer naar bed.

Na mijn vakantie was de situatie heel anders. Ik moest om negen uur op mijn werk zijn, kreeg allerlei andere verantwoordelijkheden op mijn werk, moest plotseling twee stagiaires inwerken en had veel stress. Mijn partner en ik moesten namelijk naar ons nieuwe huis verhuizen. Er moest een hoop gebeuren en hoewel het huis in goede staat opgeleverd werd, wilden wij toch het een en ander veranderen.

Mijn vriend heeft vier zussen, die allemaal meerdere keren zwanger zijn geweest. Hij heeft dit van dichtbij meegemaakt en daardoor had hij een beeld van een zwangere vrouw. Zijn zussen hadden echter helemaal geen kwaaltjes en hebben tot het laatste moment gewerkt en gesport. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat iedere vrouw – en iedere zwangerschap anders is. Maar ik zag aan hem dat hij daar niet zo veel van geloofde.

Ik moest me niet zo aanstellen

Hij heeft meerdere malen gezegd dat ik me niet zo moest aanstellen. Hij trok mij bijvoorbeeld letterlijk uit bed en zei dat het voor de baby beter was als ik in een normaal dag- en nachtritme kwam, en ‘gewoon’ vroeg op stond, net als andere zwangere vrouwen.

Daarbij kon ik bij mijn werk ook niet terecht voor empathie. Ik werk met veel mannen en er heerst een heel competitieve sfeer op kantoor. Het gaat er heel ‘ouderwets’ aan toe. Men kijkt bijvoorbeeld nog steeds welke jassen als laatste op de kapstop hangen en wie juist als eerste naar huis is gegaan. Als ik misselijk werd tijdens een vergadering, waren er collega’s die met hun ogen rolden, en de vergadering niet wilden pauzeren. ‘Tijd is geld’, werd mij tijdens één zo’n vergadering gezegd.

Jaloerse vriendin

Mijn beste vriendin was vanaf het begin al stikjaloers op mijn positieve zwangerschapstest. Zij wilde al heel lang kinderen, maar ze heeft geen relatie. Haar wens was zó groot dat ze het traject als alleenstaande moeder wilde doen. Ik had daarentegen eerder nooit een kinderwens, maar besloot samen met mijn partner toch dat we het wilde proberen. Het was in één keer raak en binnen een paar weken had ik een positieve test in mijn handen. Mijn beste vriendin was heel down en heeft mij de eerste week genegeerd. Bij haar kon ik dus ook niet mijn hart luchten.

Daarbij had ik niet veel aan de mensen in mijn omgeving. Ik meldde mijn extreme vermoeidheid bij mijn verloskundige, maar ik kreeg te horen dat het erbij hoorde en dat ik ijzer moest slikken. Voor de rest kon ik niet veel doen tegen de misselijkheid. Op mijn werk zeiden ze dat ik maar wat vaker pauze moest nemen, maar dat het niet mogelijk was om afstand te nemen van verantwoordelijkheden.

Gelukkig mag ik bijna met zwangerschapsverlof en kan ik weer mijn eigen slaapritme bepalen. Zo lang ik alleen ben, niet hoef te werken en geen last heb van anderen in mijn omgeving, gaat het allemaal best oké. Ik heb de zwangerschap in ieder geval flink onderschat en als ik de tijd terug kon draaien had ik het heel anders aangepakt. Waarschijnlijk had ik onbetaald verlof aangevraagd en had ik meer moeite gedaan in het vinden van een verloskundige die beter bij me paste.”

Anneloes (28): ‘Mijn ouders wonen in het buitenland, ik mis ze enorm nu ik kinderen heb’