Anneloes (28): ‘Mijn ouders wonen in het buitenland, ik mis ze enorm nu ik kinderen heb’

Hoewel Anneloes altijd een goede band heeft gehad met haar ouders, besloten haar ouders te emigreren. Nu ze zelf kinderen heeft, is het gemis enorm. “Vorig jaar werden mijn man en ik ouders van een prachtige tweeling. Op dat moment begon het gemis pas echt.”

“Als kind maakte ik al veel reizen met mijn ouders en mijn broertje. Zo gingen we op safari in Afrika, maakten we een road trip door Zuid-Amerika en waren we elke zomer in Frankrijk te vinden.

Ouders in het buitenland

Frankrijk was toch wel het favoriete land van mijn ouders. Je merkte dat ze helemaal opleefden als we de Provence binnenreden. Ze konden genieten van de Franse joie de vivre en oefenden hun Franse woorden. Rond mijn tiende kwam hun droom uit, ze kochten een appartement tussen Cannes en Nice in.

Elke schoolvakantie zaten we daar. Mijn broertje en ik vonden het fantastisch, lekker aan het strand en heerlijk weer. Toen we begonnen te puberen begonnen we er tegenop te zien om onze vrienden zes weken te moeten missen. Toen we oud genoeg waren vertrokken onze ouders een maand eerder en vlogen wij er achteraan om de laatste twee weken met hun vakantie te vieren.

Helemaal vertrokken

Eigenlijk lieten ze ons toen al een beetje los, maar ik merkte het nog niet omdat ze het overgrote deel van het jaar gewoon in ons huis in Nederland woonden. Pas toen mijn broertje en ik het huis uit gingen, verbleven ze steeds vaker in hun huis in Frankrijk.

Niet veel later vertrokken mijn ouders helemaal naar het buitenland. Ze verkochten het huis en van de opbrengst konden ze pensioneren. Mijn moeder stopte helemaal met werken en mijn vader kon deeltijd vanuit huis werken.

Gemis

Daar gingen ze, naar Zuid-Frankrijk. Mijn broertje en ik zagen er geen kwaad in, we hadden een bloeiend studentenleven. Pas toen ik begon te settelen en een vaste baan kreeg, kwam ik erachter dat het moeilijker werd om even naar ze toe te vliegen.

Ik zat opeens vast aan vakantiedagen en kon niet zomaar vrij nemen. Het gemis werd al iets groter. Vorig jaar werden mijn man en ik ouders van een prachtige tweeling. Op dat moment begon het gemis pas echt.

Geen steun

Ik had enorm veel behoefte aan contact met mijn moeder en wilde eigenlijk dat ze zoveel mogelijk langs kwam. Dat ging niet, want ze zat in Frankrijk. Ik miste de steun, die niet over te brengen valt via videobellen.

Hoewel ze echt gelukkig waren in Frankrijk, begon ik het een egoïstische keus te vinden. Hoe kun je je kinderen achterlaten in een ander land? Elke keer als ik vrouwen met moeder en hun kinderwagen zie lopen ben ik jaloers. Had ik maar een moeder die vlakbij woonde.

Jaloezie

Ook ben ik jaloers als vriendinnen vertellen dat ze het weekend bij hun ouders gaan eten met de kinderen of dat de kinderen daar logeren zodat ze even een avondje vrij hebben. Zullen ze straks helemaal niks van de kinderen meekrijgen als grootouders?

Mijn man Joost heeft gelukkig hele lieve en behulpzame ouders, maar het voelt toch anders dan bij je eigen ouders. Toch probeer ik het te accepteren en te focussen op wat we wel hebben. Maar het gemis zal altijd blijven.”

Cindy: ‘Ik ontdekte dat mijn man een kind heeft in het buitenland’